O punto medio é, segundo a filosofía oriental, o punto xusto, a exacta medida entre dous extremos que provocan tensión, tirando en direccións opostas. Tan desastroso pode ser para o individuo habitar nun deses extremos, coma no outro. Porque nos extremos está o exceso.
Unha peza para desfrutar, tanto pola diversión que procura, como polo talento acróbata e mimético do elenco, así como pola proposta coreográfica da dirección de Javier Uriarte, na que se nota a súa experiencia como artista de circo. Mais non caian na idea de que se trata dunha peza para tódolos públicos, xa que a lubricidade da mesma Celestina orixinal tamén está presente nesta versión.
Non é nada doado achegarse a este texto e propoñer unha versión que fuxa dos clixés e dos prexuízos. A mostra que nos presenta Territorio Violeta, a través dos ollos de Cecilia Geijo (unha das creadoras de La Pitbull Teatro), é un exemplo: dende o primeiro momento ofrécensenos uns personaxes nos que sabemos (ou adiviñamos e logo certificamos) que o bo é bo e o malo, malo. Para min, esta é a maior eiva da proposta, xa que malia que se nos ofrezan os traumas dun home que non acepta o seu papel de agresor, ou a falta de coidado dunha muller, por despiste ou exceso de confianza (nela mesma, no sistema que debería tela protexido, no mesmo agresor que logo tentará violala), a peza non ofrece dobreces, non hai claroscuros nos que adiviñar as contradicións dos personaxes, nos que atopar unha dimensión humana de dúbida, pracer ou sadismo.
Elisa e Marcela é xa historia do teatro galego, e de certo debería selo tamén do teatro nacional. É unha peza que hai que ver polo menos unha vez na túa vida, porque non importa a historia, non importa o interese que un poida ter no mito de Elisa e Marcela, senón como se nos conta esa historia. Iván Fernández está seguro de que se hoxe as mesmas Elisa e Marcela puideran ver o que A Panadaría fixo coa súa aventura vital, estarían máis que orgullosas e darían cada palabra por ben falada.
Será a relación mestre/alumno a que esta versión de Redrum ofreza como máis nitidamente inquietante, xa que o interese do mesmo pola familia, e máis en concreto pola nai (co seu “inconfundible aroma a muller de clase media”), queda confuso, sen decantarse por unha opción clara, ficando así este personaxe un tanto desleixado.
Salvador, o espectáculo de Borja Fernández arredor do seu avó Benito, é un monumento á memoria. Así o define Iván Fernández nesta análise dunha das montaxes máis interesantes da escena galega dos últimos anos.
El nacimiento de la bailarina vieja é, precisamente, un traballo que nace dun proxecto de investigación, chamado La edad de la carne, e no que a bailarina e coreógrafa Elena Córdoba observa o proceso de envellecemento do corpo e como este afecta á creación artística, especialmente ás artes do corpo. Apoiada neste enorme dispositivo científico-creativo, a bailarina invítanos a somerxernos no universo da “bailarina vella”, metáfora da figura grácil e artística, convertida agora nunha masa informe que non deixa de medrar e sobre a que, tamén, medra a mesma vida: plantas, flores.
O único ser vivo capaz de reflexionar sobre a súa propia traxedia, a de ser, é o ser humano. Capaz de premer o botón que fai estourar a bomba e chorar logo polos seus resultados. O único ser vivo capaz de matar ax conxénere e cantar a súa soidade. O único capaz de crear e destruir ao mesmo tempo e mesmo, facer do proceso unha obra de arte. Arredor disto orbita a nova proposta escénica de Julio Fer e Anómico Teatro: Anxos abandonados en mosaicos despois do combate.
Acórdaste, da última vez que deches/recibiches un abrazo? O último espectáculo de Provisional Danza, motor creativo da bailarina Carmen Werner, reflexiona sobre o amor e o cariño a través dos corpos de Leyson Ponce e da propia Werner na escena.
Lacura, de Bibiana Monje, é un espectáculo onde non hai concesións. A actriz íspese con naturalidade e mostra os secretos que lle apetece. Non hai piedade, tampouco, para con ela mesma. Mais esta falta de piedade está adozada coa mirada da que sabe do que fala. Da que sabe dos seus demos e é quen de conversar con eles de fronte.
Unha peza ambiciosa, como se botan de menos no noso panorama e nestes tempos de restricións, cun elenco de nada menos que 11 actrices de idades e especialidades diversas, e que amosan unha comunidade especial, unha complicidade reflectida en moitos intres laterais, case tanxenciais, a través de acenos e xestos, agarimos, palabras e enfrontamentos.
Catalina Lladó dirixe unha peza que chama explicitamente a cuestionarnos a ambición do ser humano, a súa mesquindade, a inxustiza, a lealdade… A montaxe de Lladó non ofrece dobreces nos personaxes: os malos son malos e os bos son bos.
Se cadra, a historia que nos propoñen é o menos importante unha vez atendemos ao despregue de medios e ao discurso metateatral. Aínda así, o certo é que Cinema Sticado logra meterme como espectador na trama e atender ao mundo psicodélico de Mirlo e Rula e o seu maletín con poderes extraordinarios, esquecendo un tanto a tecnoloxía que o rodea. O feito de que a historia estea manipulada por unha elite, non deixa de abondar na súa proposta de facer explícitos o xeito no que a humanidade se move coma unha marioneta, sen darnos conta.
A montaxe de Excéntricas teno todo para triunfar: unha produción coidada, un elenco excelente e preparado, unha intelixente disposición de accións cómicas e físicas herdadas do circo e da Commedia dell’Arte (executadas por un Víctor Mosqueira con aire a Charlot), mesturadas co que poderiamos denominar “typical TVG comedy act” (onde reina a actriz Patricia Vázquez) e áxiles cambios de personaxes para os actores e actrices, unha estudada posta en escena con xogos de espazo a través dunhas reixas versátiles, un estupendo manexo da iluminación (deseñada por Dani Juncal) e a combinación de números musicais (teño que salientar a fermosa voz de María Costas, por certo, unha Mariana doce e delicada), onde todos participan.
A veterana compañía valenciana Teatro de lo Inestable ofrece un espectáculo ambicioso no discurso e na proposta, que non só dá voltas á memoria ou á fantasía do rinoceronte, senón que abrangue un universo de utilidades tecnolóxicas e artísticas, de espazos e temporalidades superpostos.
Con El diablo en la playa, Matarile segue a coñecida liña de creación de Ana Vallés, fundindo persoas con personaxes, luces e vibracións sonoras, nunha atmosfera (firmada co selo indiscutible de Baltasar Patiño) que por momentos parece sacada dun soño, deixando imaxes marcadas na retina. Dalgún xeito, esta peza continúa o camiño de investigación trazado pola súa peza anterior, Daimon y la jodida lógica, mais, se na anterior atopabámonos co demo que cada un de nós leva dentro, nesta podemos observar o propio e mesmo inferno.
Asistimos a un espectáculo íntimo, ofrecido pola Cía. Sandra Gómez, quen vén de explorar o espazo que para bailar lle dá a intimidade en variados proxectos centrados no corpo e no movemento (por exemplo, na súa proposta Solo los solos, que nace da revisión de famosos solos de danza). Nesta presentación de Volumen 2, a artista valenciana déixanos entrar no seu espazo íntimo a través do bater do seu corazón e da amplificación artificial do mesmo, da creación de espazos de son e de silencio, da palabra e, especialmente, da mirada que inclúe ao público na proposta.
Mais, que é La teoría de la pelvis? A invitación ao Paraíso. É a investigación da flexibilidade da nosa propia articulación, cuxa mobilización require da mesma enerxía que podemos empregar para voar, viaxar á Lúa, cortar as unllas dos pés ou premer un botón. A enerxía, como sabemos polas leis da termodinámica, nin se crea nin se destrúe, transfórmase. Xa que logo, podemos empregar esa enerxía en espertar ou quedar durmidxs, en movernos ou ficar quietxs, en explotar ou reprimirnos, en acadar o Paraíso ou quedar no chan.
A través da metáfora das badaladas de Fin de Ano, vemos os soños e desilusións de dúas mulleres que (de non ser por algunhas características particulares) poderiamos ser calquera de todxs nós. O conxunto compón un cosmos no que poder ver a nosa vaidade como sociedade e pensar ben que queremos desexar para o ano vindeiro, non vaia ser que remate por cumprirse.
Os ósos da memoria | Iván Fernández | | Foto: Vicente Romero | No sin mis huesos é un espectáculo de danza e de creación colectiva de Iron Skulls Co., compañía con sede en Barcelona e gran proxección internacional,
Anunciada coma unha montaxe que relata, de xeito cru e explícito, as consecuencias do acoso escolar pola orientación sexual, a peza céntrase no encontro de dous homes que foran compañeiros de colexio.
A fábula da formiga | Iván Fernández | | Foto: Teatro Art’Imagem | Un rapaz chega ao seu novo traballo como mozo de almacén. Un almacén no que o encargado se vai prexubilar nuns días. Días que ten o
A bile como motor | Iván Fernández | | Foto: Lola Jiménez | In anima vil é unha presentación da artista Lola Jiménez no marco do festival de danza contemporánea Catropezas que a sala Ensalle de Vigo continúa a
Danzando coa luz | Iván Fernández | | Foto: Mila Ercoli | Benvidxs a unha viaxe no tempo. Unha viaxe que faremos bailando. Poñédevos por favor as vosas zapatillas, as máis cómodas, as de deporte ou as de ballet.
Hamlet eran todxs | Iván Fernández | | Foto: Companhia do Chapitô | Cando vou ver un clásico deste calibre, sempre me pregunto: “E agora, que? Como vai ser? Que máis se pode ofrecer?”. Penso que é algo que
Por 20 euros ao ano recibirás con artigos, reportaxes, textos teatrais...
Por só 20 euros ao ano recibirás dúas revistas coa edición de textos dramáticos