Contar como se conta | Manuel Xestoso | Sabemos que, na modernidade, a contemplación dun espectáculo non require só de disposición para desfrutalo, senón tamén dun espírito crítico que o xulgue e ditamine se a súa forma se
Os soños inxenuos e os soños políticos | Manuel Xestoso | Hai dúas escolas de pensamento: unha proclama que o material do que están feitos os soños é a imaxinación; a outra estima que ese material é o
Autoengano e consolación | Manuel Xestoso | Roland Barthes definía o teatro popular como aquel que cumpría tres esixencias: chegar regularmente a un público masivo, ofrecer un repertorio de alta cultura e practicar unha dramaturxia de vangarda. Quizais
A beleza do real | Manuel Xestoso | Ornitólogos e sufís comparten a convicción de que o ceo se atopa na terra, de que aos seres alados é máis doado atopalos no universo tanxible que en ningún paraíso
A busca dunha verdade | Manuel Xestoso | “Precisamos novas formas”. A primeira vista, semella que ese é o centro de gravidade sobre o que xira a Gaivota de Oskaras Korsunovas. Pero hai que lembrar que quen enuncia
A verdade é máis sórdida que a existencia | Manuel Xestoso | “O máis importante é vivir na verdade” advirte ao principio do espectáculo o inquietante mestre de cerimonias que adopta o papel de Pepe Grilo, de conciencia.
A estéril rebelión dos indignados | Manuel Xestoso | | Foto: Arno Declair | Cuestionar os valores do sistema no que vivimos e desenvolver un pensamento crítico son condicións necesarias para cambiar a realidade. E, non obstante, non
A máquina inclemente | Manuel Xestoso | Conciliación é unha bonita palabra que inventamos ao decatármonos de que o traballo ocupaba todo o noso espazo vital, ao advertir que a nosa vida persoal pasaba a ser un luxo
A lóxica do low-cost | Manuel Xestoso | Hai persoas –poñamos por caso nos Estados Unidos– cuxo traballo consiste en observar as imaxes que envía un dron dende Afganistán, a once mil quilómetros de distancia. De cando en
O xogo do teatro | Manuel Xestoso | A compoñente lúdica da arte maniféstase moi especialmente no teatro. Xogamos a ser outros, a facer que facemos e, nese xogo, creamos unhas regras que tenden a un fin: atoparlle
Ritmo e caos | Manuel Xestoso | O emprego do tempo nas sociedades contemporáneas e o ritmo que lles imprimimos ás nosas vidas como síntoma de alienación; a aceleración social como manifestación da lóxica da competencia que rexe
Esperanza e derrota | Manuel Xestoso | Hai derrotas que constitúen triunfos morais. E tamén hai vitorias pírricas. Ambas parécense moito. Administrar o éxito ou o fracaso dunha iniciativa debe contar con esas dúas posibilidades de relación entre
Virtualidade do texto | Manuel Xestoso | O virtual dá moito medo: sabemos que a tecnoloxía serve para consolidar formas de control social de aparencia amable; sabemos que ese control manifesta unha preocupante tendencia cara ao totalitarismo; e
Ambigüidades do contemporáneo | Manuel Xestoso | | Foto: Manuel G. Vicente | Unha moza deixando ver a inscrición Butterz (‘fea’, ‘desagradable’) nas súas bragas pode ser toda unha declaración de principios. Tamén pode ser unha estratexia publicitaria: Elías e
Das posibilidades de destruír a máquina | Manuel Xestoso | | Foto: Manuel Vicente | Hai preguntas con truco. Se agora mesmo se convocase un referendo sobre se a democracia é o sistema máis acaido para rexer de maneira
A utilidade do teatro Manuel Xestoso Resulta pouco probable que atopemos un zombi segundo os canons da cinematografía popular: un corpo acabado de exhumar, vestido con galdrapos, que deambula buscando alguén a quen morder. Pero vaiamos aos grandes almacéns
Unha vida sen interese Manuel Xestoso Empoleirados nas maiúsculas das Artes, as Ciencias ou a Política, tendemos a non prestarlle moita atención ás vidas sen interese. E, non obstante, a vida propende a presentarse con moitas menos maiúsculas que
O reality e a realidade Manuel Xestoso Islandia non existe: é unha metáfora que representa a posibilidade de facer as cousas doutro xeito. Foron os islandeses os que protagonizaron unha revolta que levou á materialización do soño da maioría
A violencia e o discurso | Manuel Xestoso | Existe a violencia e existe a forma en que se narra a violencia. A forma do relato inflúe no xeito en que asimilamos o relatado. Dicir “violencia domestica”, por exemplo,
Da banalidade da fin do mundo | Manuel Xestoso | | Foto: Natasha Lelenco / MIT Ribadavia | Hai dúas formas de velo. Unha delas e renderse ante o que se deu en chamar “ironía posmoderna” como forma suprema
Un ollo para unha teoría óptica | Manuel Xestoso | Siena fala de moitas cousas pero, sobre todo, fala de dúas: do corpo e da mirada. O ollo é quen ordena o cosmos, o que lle asigna un lugar
O persoal é o político | Manuel Xestoso | Cando Narciso lle di a Nerón que o pobo “adora a man que o mantén encadeado” está definindo unha liña política que non empezou precisamente na época en que Racine
Confianza no texto | Manuel Xestoso | Resulta difícil asistir, nos últimos tempos, a un espectáculo en que a tenacidade por analizar e debullar un texto alcance os niveis de teimosía que Peter Stein aplica a esta obra de
Da fame e das aparencias | Manuel Xestoso | A fame como motor do comportamento humano: velaí un principio que nos países occidentais tiñamos un pouco esquecido e ao que, desafortunadamente, comezamos a non ser tan alleos. O Lazarillo
Reinventarse | Manuel Xestoso | Malia o seu título, Non toques os meus círculos non fala de Podemos, senón dunha situación que podería dar lugar á consabida indignación cidadá: Tomás Canalejo, de profesión físico, é despedido do seu posto
Por 20 euros ao ano recibirás dous números da revista con artigos, reportaxes, textos teatrais...