Existe. Abofé que existe. O teatro como idea. O teatro como soño. Ou como pesadelo. A posibilidade do teatro. O teatro como proxecto. O teatro como utopía. O teatro como promesa. O teatro como amante. O teatro como cita furtiva de Tinder. O teatro como vicio. O teatro como obscenidade. O teatro imposible. O teatro como tabú. O teatro como futuro. O teatro como esperanza. O teatro como horizonte. O teatro como sentido da vida. O teatro como casa.
“Xa saberedes polas tazas de café de Mr. Wonderful o que nos últimos anos da súa vida deixou escrito Beckett, que xa en Esperando a Godot demostrara que a el tamén, como a Camus, lle ía iso de ter en Sísifo un modelo, un arquetipo no que a paixón e a teimosía na consecución da meta eran máis importantes que a propia meta inalcanzable: “Fracasa outra vez. Fracasa mellor.”
Facer rir é moito máis difícil que facer chorar. Pero que é máis necesario? O calendario pode darnos algunha pista. O 25 de febreiro é o Día Internacional da Commedia dell’Arte. E aínda que neste sintagma o termo ‘comedia’ non remita a un subxénero teatral concreto, oposto á traxedia, senón ao oficio teatral en si […]
“Na primeira xornada do I Congreso Internacional do Teatro Galego (do cal acaban de saír publicadas as actas para consulta gratuíta na web do Consello da Cultura Galega) un dos temas nos que máis se enlearon as persoas intervintes foi o da desconexión entre o alumnado saído das aulas da ESADdG e o resto da profesión teatral galega”.
“(…) O mesmo pobo que conquistaba o Obradoiro armado de paraugas como se fosen as árbores do bosque de Birnam entrando no castelo de Dunsinane agora ergue as súas pandeiretas para conquistar Madrid, España e Europa. Ao final de cada espectáculo, cantareiras e intérpretes intercambian os seus roles (Actúa ti, actuarei eu) e amosan unha frontalidade fachendosa mentres entoan un canto liberador coas pandeiretas ben agarradas e cos pés chantados no proscenio (ese limiar que une palcos e plateas, ficcións e realidades, platós e salóns, espectáculos e catástrofes, inxustizas e soños) para demostraren que no fandom do teatro xa levamos tempo afirmando que nin nos nosos mapas físicos, nin nos políticos, nin nos mentais existen as fronteiras, ese delirio”.
O Día do Libro non é o Día do Teatro. Porque xa hai un día que é o Día do Teatro. O Día do Liro tampouco é o Día da Poesía, porque xa hai un día que é o Día da Poesía. O Día do Libro é o Día da Novela. Os libros son novelas. Cando a xente le, ou fala de ler, refírese a que le novelas. Ou nin iso. A xente di ler libros cando en realidade len manuais de autoaxuda para perder peso. Como moito unha biografía ou un ensaio.
| Roi Vidal Ponte | Un solo de saxo pode ser estimulante como a amañecida dun paxariño, pero de cotío adoita ser bastante triste. O mesmo acontece con todo o que arrodea ao teatro galego. As boas novas abrollan mes a mes en forma de inventiva, premios nacionais e estreas históricas, pero a xente […]
| Roi Vidal Ponte | Que bonito é todo o que se cubriu co po do tempo, coa pátina dos anos que pasaron mentres non escampaba. Elefante Elegante, compañía anfitrioa e condutora da gala de entrega dos Premios María Casares 2015, ofreceron unha festa artellada coa nostalxia do que xa está ancorado no inconsciente […]