Non me gusta nada escribir obituarios, acho que ás persoas hai que quererlles de vivas e que debemos homenaxearnos todo canto poidamos mentres esteamos vivos. Penso que Xosé Manuel Pazos tamén era así, un home de moito traballar, pero tamén de moito desfrutar. Estar con el era, en certo sentido, incluso nunha reunión de traballo, unha festa. Porque era un tipo divertido, sen poses nin engolamentos.
En Galiza tes que ir con coidado, case como se foses pisando ovos, para non ferir susceptibilidades nin egos, porque iso parece ser o que máis importa e pode foder ou dificultalo todo. O ego vén a ser como a leiriña, ten uns marcos e nin se che ocorra rozalos ou movelos un pouco.
Así que non cifremos todo o noso contento no que virá e intentemos que o hoxe sexa o mellor. O 21 ha ser mellor co 20? Iso esperamos. No entanto, en vez de esperar, se cadra o que cómpre é pórmonos mans á obra. Na Revista Galega de Teatro | erregueté xa comezamos!
Se a cultura é un servizo público, dentro do cal as artes escénicas son unha das súas manifestacións máis senlleiras, delicadas, vulnerables e actuais, en Galiza as administracións públicas non acaban de ter á súa fronte gobernantes que demostren estar á altura do lexítimo e do xusto. Por suposto, hai excepcións, pero a verdade é que o panorama neste 2020 non acaba de demostrar que teñamos persoas cultas nos postos de goberno das diferentes administracións.
Queremos reforzar o espazo de pensamento, reflexión e difusión sobre algunhas modalidades escénicas minorizadas na nosa contorna, como é o caso da danza contemporánea e das artes circenses, os títeres e o teatro de figuras, tamén o do teatro contemporáneo fincado no amplo espectro das dramaturxias posdramáticas.
Rir versus RIP | Afonso Becerra de Becerreá | Vén de presentarse no V Vigo en Bruto do Teatro Ensalle unha nova compañía de teatro saída da ESAD de Galicia, nomeada Agulla de Marear, co seu Traballo Fin de Estudos na especialidade de Interpretación Xestual, titulado Tal e como viñemos. As actrices Lucía […]
Dor e amor | Afonso Becerra de Becerreá | A danza, como movemento puro, adoita ser, na súa presenza, máis icónica que simbólica. No entanto, se se lle enxerta a polifonía informativa propia da teatralidade, a base de elementos que conlevan unha temperatura semántica, entón prodúcese un híbrido que tamén fai danzar significados. Velaí […]
As curvas da vida nun raree show | Afonso Becerra de Becerreá | O vermello e o negro, nos elementos escenográficos e no vestiario, tinxen dunha intensidade case cabareteira os diversos números que integran A que non podes dicir coca-cola? da Cía. Teatro do Lume. Como un peep-show no que se ispen e contorsionan as […]
Un grito dulcificado | Afonso Becerra de Becerreá | Teatro Ensalle de Vigo dulcifica o seu xesto de resistencia e a súa apoloxía da marxe na súa última creación titulada Las calles corrían por las calles, que acaba de estrear. A acción verbal, a palabra, non centraliza o sentido do espectáculo e mantén un […]
Mamá sabe | Afonso Becerra de Becerreá | O teatro como cámara fotográfica, ou como laboratorio fotográfico, para revelar as contradicións dunha clase media vinda a menos. Unha clase media hipotecada e construída sobre as aparencias, cuxo benestar ficticio equivale á posesión dunha serie de “bens de consumo”. O fillo (Juan Echanove), de máis […]
Teatro da teoría do teatro | Afonso Becerra de Becerreá | O teatro é unha experiencia, unha vivencia compartida sublimada. Un encontro no que a actriz principal, a que se separa da comunidade para amplificar a súa presenza a través dunha enerxía expresiva que se move na quietude e no silencio tanto ou máis […]
Teatro vibracional | Afonso Becerra de Becerreá | Homes bisagra semella materializar as ideas do visionario Antonin Artaud que podemos ler en Le Théâtre et son double. A musculatura sonora, lumínica e corporal actúan nunha sinestesia non redundante, que foxe de calquera lugar común e que fornece efectos empáticos hipnóticos, dunha beleza perturbadora. O […]
Unha fera indómita que fende as murallas | Afonso Becerra de Becerreá | A noite do catro de setembro, no Clavicémbalo de Lugo, asistín a unha revelación teatral co texto Máncasme man. O home que mancaba as mulleres, escrito e actuado por Iria Acevedo. Un pequeno gran espectáculo de cabaré sobre o amor e […]