Maria, a Mãe é uma peça provocadora e desassossegadora sobre a família. Uma espécie de mito pop desmitificador, numa atmosfera teatral entre o onírico e a comicidade de um absurdo subtil, de tons lutuosos. Uma encenação, umas personagens, uma história, um humor… singulares, difíceis de definir, fora do comum.
Para o sector da danza, do circo, do teatro, sacar adiante unha produción e logo conseguir que chegue ao público, que se programe, se difunda e teña algunha repercusión, resultan un labor titánico. Ou un castigo, como o de Sísifo, veña a empurrar costa arriba. Un sector que sobrevive grazas á autoexplotación, ao voluntariado, ao feito de facer varios traballos etc. De feito, a maioría das compañías de Galiza están formadas por parellas ou núcleos familiares, que garantan, alén do entendemento que se lles presupón, a explotación.
Na Galiza, e se calhar também em Portugal, fitar equivale a fixar a vista em. O teatro sempre tentou fazer-nos fitar aquilo que muitas vezes não vemos ou só olhamos sem muita atenção. Há cidades, como o Porto, com uma oferta cultural e artística convidativa neste sentido. No fim de semana do 7 de maio estive no 44 FITEI do Porto.
Non obstante, o tecnicismo “distancia social”, dos estudos de “proxémica”, difundido a nivel xeral, fóra dese ámbito restrinxido, préstase a esoutra interpretación lóxica. “Distancia social” establece aí unha idea subrepticia de illamento sen matices. Unha separación obrigada, triste e pouco saudábel.
Os “ofendiditos” son seres de pel fina que se rexen aínda máis, se cabe, polas emocións. Tamén son herdeiros daquel vello valor da honra, como nas pezas do Século de Ouro español. Cómpre ter moito coidado co que digas porque pode ser que, sen querelo, lles firas a honra e iso nunca cho van perdoar (á honra chámanlle sensibilidade). A emoción do rancor e do despeito van ficar ben custodiadas e xustificadas na súa sensible persoa como coartada de ninguneo, como mínimo, ou de ataque como restitución da honra danada.
Amparo Martínez Paz, vén a ser a primeira coreógrafa da danza contemporánea en Galiza, cun traballo totalmente despegado dos manierismos do neoclásico ou de calquera etiqueta estética ou estilística recoñecibles.
O 29 de abril, Día Internacional da Danza, faise especialmente indicado para a nosa contorna, na que esta arte segue a estar marxinada respecto ás outras, como demostrou o último informe, en materia de artes escénicas, do Consello da Cultura Galega. Do último ano do que se teñen datos completos, o 2018, a programación de espectáculos de danza en Galiza foi tan só do 6%.
Será certo iso de que a primavera o sangue altera? Acertará a propia alteración, en hipérbato, da orde común desta frase respecto ao excepcional que anuncia? Desde logo, os poles fecundan o ar e moitas aves andan tamén en cerimonia de cortexo e creatividade.
Unha peza literalmente fantástica. Non só polas súas formulacións utópicas respecto a unha vida menos produtiva e máis aventureira e amorosa coa natureza que nos acubilla, senón tamén, fantástica, polas imaxes oníricas e pola interacción humana e tecnolóxica con nós.
EM·NA é a segunda peza do Colectivo Glovo de Lugo, formado por Esther Latorre (Lugo, 1990) e Hugo Pereira (Porto, 1994). Estreouse no Teatro Ensalle de Vigo, dentro do Festival Isto Ferve, o 26 de marzo de 2021, e puido verse tamén, nesa fin de semana, o 27 e o 28. EM·NA estivo en residencia na sala viguesa, onde Pedro Fresneda incorporou a acción lumínica. Un deseño de luz que redondea e amplifica aínda máis ese sentido dramatúrxico relacionado coa vibración e pulsado pola coreografía e polo envolvente espazo sonoro, que xera a música de BabyKatze.
“O teatro é unha arte milenaria e resistente. Resistiu as Guerras Mundiais, resiste os gobernos que tentan retirarlle os medios e os espazos, resiste os poderes que o censuran. Non hai quen esgane nin afogue o teatro. El sempre vai estar aí porque é connatural ao ser humano. Isto é incontestable e sinto poñerme así de taxativo, pero é. Non hai civilización humana sen teatro e canto menos teatro, menos civilización e menos humanidade”, afirma Afonso Becerra no seu artigo de opinión quincenal con motivo da celebración do Día Mundial do Teatro 2021.
En Home: A Place Within de Ana Beatriz Pérez xunto coa Hedwig Dances de Chicago, a concepción poética e íntima, tamén lúdica, na coreografía, sumada á singularidade dos corpos e dos espazos, así como a montaxe e edición de vídeo, realizadas por Armando Martén, coa asistencia de Jacob Buerger, xeraron unha peza que nos libera dos efectismos e intrigas de guión das series de ficción e que, no entanto, nos mete en casa allea, para sentir a fascinación ante o fogar como fonte de movemento e expresión inefábeis.
Reivindico, explicitamente, o meu dereito a poder ir ao teatro, independentemente do poder adquisitivo que teña, independentemente de onde viva. A pandemia distribúenos por “áreas sanitarias” e, en cada unha delas, ademais de haber un hospital importante de referencia, tamén hai teatros e auditorios construídos con diñeiro público (que para gastar en tixolos e na construción si que andan listos os políticos) pero, polo xeral, infrautilizados.
Que nin a pandemia nin os poderes políticos nos volvan pechar os teatros! Eses lugares de encontro, onde o extraordinario é intensificado. Neste artigo de opinión, Afonso Becerra, director da erregueté | Revista Galega de Teatro, fai balance da reapertura dos espazos para as artes escénicas en Galicia.
Cultura e Culto semellan ter a mesma raíz, mais non son iguais, polo menos para a administración. Mentres os teatros, auditorios e centros culturais permanecen pechados nesta terceira vaga da pandemia da COVID-19, os lugares de culto continúan abertos. Podemos ir á misma, mais non ao teatro. Por que ocorre isto? Ata o de agora, o cancelo #aculturaésegura está a cumprirse.
Non me gusta nada escribir obituarios, acho que ás persoas hai que quererlles de vivas e que debemos homenaxearnos todo canto poidamos mentres esteamos vivos. Penso que Xosé Manuel Pazos tamén era así, un home de moito traballar, pero tamén de moito desfrutar. Estar con el era, en certo sentido, incluso nunha reunión de traballo, unha festa. Porque era un tipo divertido, sen poses nin engolamentos.
En Galiza tes que ir con coidado, case como se foses pisando ovos, para non ferir susceptibilidades nin egos, porque iso parece ser o que máis importa e pode foder ou dificultalo todo. O ego vén a ser como a leiriña, ten uns marcos e nin se che ocorra rozalos ou movelos un pouco.
Así que non cifremos todo o noso contento no que virá e intentemos que o hoxe sexa o mellor. O 21 ha ser mellor co 20? Iso esperamos. No entanto, en vez de esperar, se cadra o que cómpre é pórmonos mans á obra. Na Revista Galega de Teatro | erregueté xa comezamos!
Se a cultura é un servizo público, dentro do cal as artes escénicas son unha das súas manifestacións máis senlleiras, delicadas, vulnerables e actuais, en Galiza as administracións públicas non acaban de ter á súa fronte gobernantes que demostren estar á altura do lexítimo e do xusto. Por suposto, hai excepcións, pero a verdade é que o panorama neste 2020 non acaba de demostrar que teñamos persoas cultas nos postos de goberno das diferentes administracións.
Queremos reforzar o espazo de pensamento, reflexión e difusión sobre algunhas modalidades escénicas minorizadas na nosa contorna, como é o caso da danza contemporánea e das artes circenses, os títeres e o teatro de figuras, tamén o do teatro contemporáneo fincado no amplo espectro das dramaturxias posdramáticas.
Rir versus RIP | Afonso Becerra de Becerreá | Vén de presentarse no V Vigo en Bruto do Teatro Ensalle unha nova compañía de teatro saída da ESAD de Galicia, nomeada Agulla de Marear, co seu Traballo Fin
Dor e amor | Afonso Becerra de Becerreá | A danza, como movemento puro, adoita ser, na súa presenza, máis icónica que simbólica. No entanto, se se lle enxerta a polifonía informativa propia da teatralidade, a base de elementos
As curvas da vida nun raree show | Afonso Becerra de Becerreá | O vermello e o negro, nos elementos escenográficos e no vestiario, tinxen dunha intensidade case cabareteira os diversos números que integran A que non podes dicir coca-cola?
Un grito dulcificado | Afonso Becerra de Becerreá | Teatro Ensalle de Vigo dulcifica o seu xesto de resistencia e a súa apoloxía da marxe na súa última creación titulada Las calles corrían por las calles, que acaba de
Mamá sabe | Afonso Becerra de Becerreá | O teatro como cámara fotográfica, ou como laboratorio fotográfico, para revelar as contradicións dunha clase media vinda a menos. Unha clase media hipotecada e construída sobre as aparencias, cuxo benestar ficticio
Por 20 euros ao ano recibirás con artigos, reportaxes, textos teatrais...
Por só 20 euros ao ano recibirás dúas revistas coa edición de textos dramáticos