in

Liberto

Liberto01 |

Catarse sen alardes

| Manuel Xestoso |

 

A desgraza é algo azaroso, a traxedia concirne só a humanidade. Liberto comeza na descrición dunha desgraza e medra no desenvolvemento da traxedia: unhas semanas na vida dunha muller que ten un fillo con danos cerebrais irreparables, uns días na que o infortunio se incrementa co padecemento engadido da burocracia, da espera, do sentimento de culpa tan prodigamente repartido pola sociedade.

Se cadra, o horizonte do teatro é replicar a existencia en toda a súa aspereza, inventar o dispositivo que explique ou que revele os mecanismos desa putada que tende a ser a vida. Liberto transmite toda a súa dureza ideando unha engrenaxe que se afasta do realismo para chegar á realidade. Na obra, todo é artificioso: o tratamento do tempo, a pluralidade de voces, as apelacións ao público, o distanciamento da segunda persoa, as cancións que envolven sentimentos non expresados… e, non obstante, todo desprende verdade, todo ten o latexo desa actualidade corrente que golpea nos momentos máis inesperados.

A montaxe de Tamara Canosa pon a lupa sobre os detalles menos vistosos da traxedia: sobre o humor negro que nos asalta no cerne da fatalidade, sobre os pensamentos “inadecuados”, sobre o cotiá que acaba resultando a obscenidade da dor. Quizais evocando un primeiro plano que mostra que as protagonistas poden –podemos– ser, seres desvalidos, nobres, volubles e desapiadados ao mesmo tempo. E ese achegamento a un texto xa inclemente de seu, transforma o espectáculo nun drama existencial de enfrontamento coa morte, nun alegado político a favor da eutanasia e nun ensaio sobre a convivencia nos momentos máis terribles.

A obra chama polo público, precisamente, dende ese lugar que todos coñecemos, ese espazo en que conviven a existencia ordinaria e o derrubarse dun mundo. E reclama atención a través dunhas interpretacións que persiguen a verosimilitude por outras vías diferentes ás do naturalismo: algo coreografadas, algo impostadas, como escapando da réplica exacta para que se advirta o esencial da traxedia, para que a catarse chegue sen alardes. A música e a presenza demiúrxica de Lucía Aldao outorgan ese palpitar ilusorio que vai máis alá da transgresión e busca o reflexo desa dor irrepresentable: desexar a morte como a mellor solución para un ser querido.


Publicidade

Como en tantas outras ocasións na historia do teatro, a liña que vertebra o relato reside na desmoralizante convicción de que o comportamento humano resulta estéril ante o destino. E mais Liberto consegue matizar para engadir que, ás veces, tamén resulta entrañable. E así a traxedia logra que o noso lugar no devir dos acontecementos non se manifeste tan indiferente. Porque o teatro tamén ten que colocarnos xusto no lugar que nos corresponde. Ou no lugar xusto que nos corresponde.

 

Liberto, de Gemma Brió

Dirección e adaptación: Tamara Canosa
Elenco: Rocío González, Cris Iglesias e Lucía Aldao
Tradución: María Vázquez e Tamara Canosa
Escenografía e iluminación: J.M. Faro “Coti”
Son: Jas Processor
Música orixinal: Lucía Aldao
Coreografía: Rut Balbís

Manuel Xestoso

Manuel Xestoso

Crítico cultural e escritor. Traballou como editor e xornalista cultural en A Nosa Terra e colabora en publicacións como Grial, Faro de Vigo, Sermos Galiza ou Nós Diario, entre outras. Foi subdirector da Erregueté dende 2016 ata 2020. Publicou Antón Reixa. Ghicho distinto, xunto a Xosé Cid Cabido (Xerais, 2012), e o volume de poemas As ruínas de Europa (Galaxia, 2017).

Deixa unha resposta

Avatar

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

MagoDeOz |

Este Nadal, teatro para os máis cativos na sala Ártika de Vigo

SantaInes01 |

A Feroz estrea hoxe ‘Santa Inés’