in

No confín de… César Goldi

César Goldi
(imaxe de Joseba Zabaleta)
“Actor profesional e multidisciplinar que sirvo para teatro, televisión, cine, radio, rúa, cabaré e bares. Cantante e bailarín resultón que podo maltratar con dignidade o piano, a guitarra e a percusión. Por todo isto digo o de ‘multidisciplinar’ con fachenda, porque experimentei profesionalmente todos eses terreos. Nesta confinada época o único contacto profesional que manteño co público é a miña colaboración semanal no programa de divulgación científica Efervesciencia da Radio Galega, interpretando á teimuda avoa de Einstein”. César Goldi é un intérprete fundamental para entender o teatro e o audiovisual galego contemporáneo. Parte de Chévere en espectáculos como Ultranoite no País dos Ananos, ten traballado tamén xunto a Teatro do Morcego, Obras Públicas, Teatro do Atlántico ou en producións históricas do CDG como Regreso ao deserto, dirixida por Cristina Domínguez, e a Ópera dos tres reás, con dirección de Quico Cadaval. No 2016, Goldi desenvolve, no marco residencias artísticas da Berberecheira de Chévere en Teo, a súa historia persoal como insubmiso nos cárceres de Felipe González: Goldi Libre. | Foto: Joseba Zabaleta |

 

O libro que tes sobre a mesa de noite.

Dous libros de divulgación científica. Neste momento a ciencia non ten todas as respostas, pero é o camiño correcto. Un é 14 maneras de destruir la humanidad de Daniel Arbós e Màrius Belles, moi divertido e rigoroso a un tempo. Fala das apocalipses máis populares no maxín colectivo e das posibilidades reais de que se produza cada unha delas: desde a apocalipse zombi (cero posibilidades de que se produza realmente) até unha pandemia (esta si que é máis perigosa e real, como estamos a ver). Aproveito para animar e recordarlle á xente que en momentos duros do confinamento recorden esa palabra, “pandemia”, e non dubiden de que estas medidas son necesarias.

E o outro é A que cheiran as cores? A esperada guía para coñecer o cerebro do neurocientífico galego Juan Casto Rivadulla (editado por Galaxia), un libro sobre como funciona o noso cerebro (para non perder a cabeza, vaia), magnificamente ilustrado por Nuria Díaz. Está escrito por un excelente divulgador que, ademais, é un amigo co que compartín moitos Cafés Científicos, unha experiencia de divulgación que comezou en Galicia e que foi pioneira no estado.

A túa banda sonora destes días.

Pois é a recreación que se fixo en televisión nestes tempos de confinamento do tema de Bruce Springsteen We are alive. Explícome: no meu confinamento vivimos a miña compañeira, Paloma, e o noso fillo de oito anos, Max. Certos costumes relaxáronse un pouco e, por exemplo, case sempre rematamos durmindo os tres xuntos e afeccionámonos a ver Late Motiv En Casa os tres xuntos (cando suben o nivel de palabrotas apagamos, eh!). Houbo un sketch moi surrealista de Raúl Cimas que nos encantou: Charlas on fire. O sketch ten como cabeceira unha libérrima versión dese tema de Bruce Springsteen, sobre todo o riff de guitarra, e andamos todo día cantaruxando o riff e o estribillo da versión: “Ohohohohoooooo… Yo hablo con Fire”. Sen dúbida, We are alive, a calquera dos tres, remitiranos sempre a estes días.

O último filme que te impresionou.

A última de Quentin Tarantino, Once upon a time in Hollywood. Supoño que ten que ver coa fascinación que teño por esa época da cultura popular norteamericana ao final dos anos 60. O underground irrompendo con forza no Star System, o furor polas series de televisión, o Spaghetti Western, Woodstock, os hippies… Brutal.

Hai pouco vin un documental sobre a familia Manson e a reprodución da granxa e desa xente é impecable. Os retratos dos personaxes no filme son fascinantes e certeiros. Os momentos patéticos de Leonardo DiCaprio, dunha maneira ou doutra, son moi recoñecibles por calquera actor ou actriz. Diría que son universais… Ha ha ha!

Tamén a lealdade e integridade, incluso dentro da miseria, do personaxe de Brad Pitt e a ilusión limpa e inocente de Margot Robbie como Sharon Tate, son facetas recoñecibles dentro de cada intérprete cando navegamos polas procelosas augas deste negocio do Entertaintment. E o final? A mestura do que o espectador que coñece a historia da familia Manson ten na cabeza co que propón Tarantino… Eu estábao vendo na tablet, confinado na cama, e comecei a botar de entusiasmo! Unha festa de película!

A obra de arte na que te perderías agora.

Pois seguro que sería algo de banda deseñada. Para min foi a porta de entrada ao resto das artes. É a arte total, máis que o cine! Podes chegar a imaxinar non só o movemento, tamén a música. Agora non tanto, pero nos anos oitenta devorei toneladas de cómics en confinamentos voluntarios e iso marcoume definitivamente. Bótoos moito de menos neste confinamento obrigatorio, incluso no aspecto físico e fetichista (papel, olor a papel, tacto do papel…).


Publicidade

Pero estes días atopei unha táboa de salvación en dixital. Así que non me perdería. Non o digo en condicional, dígocho en presente: xa estou perdido. Unha excelente compañía para este confinamento son dúas obras de banda deseñada creadas para redes nesta pandemia que están moi ao día e que me rescatan. Son como dúas “crónicas sensibles” do confinamento. Diante de tanto ruído ignorante e perigoso, recomendo estas obras de arte que poñen en orde sentimentos e emocións: Alarmarzo de Ana Moreiras e Días de Alarma de Víctor Coyote.

A peza á que che gustaría dar forma.

Sobre todo gustaríame darlle forma a algo que tivese que ver con cousas que estou percibindo desde o confinamento e que me preocupan, para así ordenalas tamén na miña mente. A capacidade -ou a carencia de filtros- que temos as persoas para asimilar bulos e conspiracións. Esa dificultade que temos por superar ese momento de “necesito unha resposta e a necesito xa!” que nos fai, talvez, buscar culpables onde non os hai. Iso agora mesmo penso que está chocando cos tempos que necesita a ciencia e que deben ser os que deben ser, nin máis nin menos. A ciencia necesita certezas e demostracións, mais nada. Necesita que sexamos pacientes. Daríalle voltas a todo isto.

Esa peza, ou o que fose, poría a proba as crenzas que eu teño. Non penso que as obras de arte ou a divulgación científica teñan unha capacidade brutal de transformación social. A formación e a educación nas artes e nas ciencias desde moi cedo, si.

Vouche facer unha confesión: eu convivo moito con artistas e con xentes de ciencia e, aínda que eu colabore coa divulgación científica, teño visto maridaxes discutibles dun e doutro lado (incluídos os meus). Quizais isto acontece porque –e aquí vén o argumento que me gustaría poñer a proba (non é meu, lino nun cómic sobre Feinman)– non hai que perder nunca de vista que “Ciencia é comprender sen necesidade de intuír e Arte é intuír sen necesidade de comprender”.

Que lea, non? Bueno, seguro que cando pase todo isto, a vida me colocará nalgún proxecto totalmente distinto que fale de cousas que non teñen nada que ver. E estará moi ben tamén porque estarei traballando! Supoño que a Xunta xa está destinando mogollón de cartos do Xacobeo para o rescate do sector cultural patrio e choverán as ofertas.

Unha figura histórica coa que compartir unha caña.

Compartir unha caña! Contigo! Todos e todas somos figuras históricas neste momento!!! Pero, por darche unha resposta ao uso, con Mata Hari. Era coma min: non o parecía, pero era moi cotilla.

Se non foses actor, serías…

Espía. Non che quedou claro?

Avatar

Ernesto Is

(Xixón, 1988) É dramaturgo, narrador oral e docente. Premio Abrente (ex aequo) con 'Fendas' e Premio Rafael Dieste con 'Despois das ondas'. Foi seleccionado polo INAEM no Programa Dramaturgias Actuales ('El hombre que soñaba con elefantes en las estrellas'), no grupo de escrita teatral DramaturXA do CDG ('Onde veñen morrer as baleas') e na bolsa Nuevas Dramaturgias de Euskadi ('Canciones amarillas para flores tristes'). Cofundador da compañía Feira do Leste, coa que estreou 'Exilio das moscas' e 'Tras Tannhäuser' (axudas á Creación Joven do INJUVE). Membro do consello de redacción da erregueté-Revista Galega de Teatro, colabora tamén coa Revista Grial e A Movida de Vigo.

Deixa unha resposta

Avatar

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Patricia de Lorenzo

No confín de… Patricia de Lorenzo

Proclamaçao Da Existencia

I Festival de Festivais con encontros profesionais e exhibición online