“Actor profesional e multidisciplinar que sirvo para teatro, televisión, cine, radio, rúa, cabaré e bares. Cantante e bailarín resultón que podo maltratar con dignidade o piano, a guitarra e a percusión. Por todo isto digo o de ‘multidisciplinar’ con fachenda, porque experimentei profesionalmente todos eses terreos. Nesta confinada época o único contacto profesional que manteño co público é a miña colaboración semanal no programa de divulgación científica Efervesciencia da Radio Galega, interpretando á teimuda avoa de Einstein”. César Goldi é un intérprete fundamental para entender o teatro e o audiovisual galego contemporáneo. Parte de Chévere en espectáculos como Ultranoite no País dos Ananos, ten traballado tamén xunto a Teatro do Morcego, Obras Públicas, Teatro do Atlántico ou en producións históricas do CDG como Regreso ao deserto, dirixida por Cristina Domínguez, e a Ópera dos tres reás, con dirección de Quico Cadaval. No 2016, Goldi desenvolve, no marco residencias artísticas da Berberecheira de Chévere en Teo, a súa historia persoal como insubmiso nos cárceres de Felipe González: Goldi Libre. | Foto: Joseba Zabaleta |
O libro que tes sobre a mesa de noite.
Dous libros de divulgación científica. Neste momento a ciencia non ten todas as respostas, pero é o camiño correcto. Un é 14 maneras de destruir la humanidad de Daniel Arbós e Màrius Belles, moi divertido e rigoroso a un tempo. Fala das apocalipses máis populares no maxín colectivo e das posibilidades reais de que se produza cada unha delas: desde a apocalipse zombi (cero posibilidades de que se produza realmente) até unha pandemia (esta si que é máis perigosa e real, como estamos a ver). Aproveito para animar e recordarlle á xente que en momentos duros do confinamento recorden esa palabra, “pandemia”, e non dubiden de que estas medidas son necesarias.
E o outro é A que cheiran as cores? A esperada guía para coñecer o cerebro do neurocientífico galego Juan Casto Rivadulla (editado por Galaxia), un libro sobre como funciona o noso cerebro (para non perder a cabeza, vaia), magnificamente ilustrado por Nuria Díaz. Está escrito por un excelente divulgador que, ademais, é un amigo co que compartín moitos Cafés Científicos, unha experiencia de divulgación que comezou en Galicia e que foi pioneira no estado.
A túa banda sonora destes días.
Pois é a recreación que se fixo en televisión nestes tempos de confinamento do tema de Bruce Springsteen We are alive. Explícome: no meu confinamento vivimos a miña compañeira, Paloma, e o noso fillo de oito anos, Max. Certos costumes relaxáronse un pouco e, por exemplo, case sempre rematamos durmindo os tres xuntos e afeccionámonos a ver Late Motiv En Casa os tres xuntos (cando suben o nivel de palabrotas apagamos, eh!). Houbo un sketch moi surrealista de Raúl Cimas que nos encantou: Charlas on fire. O sketch ten como cabeceira unha libérrima versión dese tema de Bruce Springsteen, sobre todo o riff de guitarra, e andamos todo día cantaruxando o riff e o estribillo da versión: “Ohohohohoooooo… Yo hablo con Fire”. Sen dúbida, We are alive, a calquera dos tres, remitiranos sempre a estes días.
O último filme que te impresionou.
A última de Quentin Tarantino, Once upon a time in Hollywood. Supoño que ten que ver coa fascinación que teño por esa época da cultura popular norteamericana ao final dos anos 60. O underground irrompendo con forza no Star System, o furor polas series de televisión, o Spaghetti Western, Woodstock, os hippies… Brutal.
Hai pouco vin un documental sobre a familia Manson e a reprodución da granxa e desa xente é impecable. Os retratos dos personaxes no filme son fascinantes e certeiros. Os momentos patéticos de Leonardo DiCaprio, dunha maneira ou doutra, son moi recoñecibles por calquera actor ou actriz. Diría que son universais… Ha ha ha!
Tamén a lealdade e integridade, incluso dentro da miseria, do personaxe de Brad Pitt e a ilusión limpa e inocente de Margot Robbie como Sharon Tate, son facetas recoñecibles dentro de cada intérprete cando navegamos polas procelosas augas deste negocio do Entertaintment. E o final? A mestura do que o espectador que coñece a historia da familia Manson ten na cabeza co que propón Tarantino… Eu estábao vendo na tablet, confinado na cama, e comecei a botar de entusiasmo! Unha festa de película!
A obra de arte na que te perderías agora.
Pois seguro que sería algo de banda deseñada. Para min foi a porta de entrada ao resto das artes. É a arte total, máis que o cine! Podes chegar a imaxinar non só o movemento, tamén a música. Agora non tanto, pero nos anos oitenta devorei toneladas de cómics en confinamentos voluntarios e iso marcoume definitivamente. Bótoos moito de menos neste confinamento obrigatorio, incluso no aspecto físico e fetichista (papel, olor a papel, tacto do papel…).
Pero estes días atopei unha táboa de salvación en dixital. Así que non me perdería. Non o digo en condicional, dígocho en presente: xa estou perdido. Unha excelente compañía para este confinamento son dúas obras de banda deseñada creadas para redes nesta pandemia que están moi ao día e que me rescatan. Son como dúas “crónicas sensibles” do confinamento. Diante de tanto ruído ignorante e perigoso, recomendo estas obras de arte que poñen en orde sentimentos e emocións: Alarmarzo de Ana Moreiras e Días de Alarma de Víctor Coyote.
A peza á que che gustaría dar forma.
Sobre todo gustaríame darlle forma a algo que tivese que ver con cousas que estou percibindo desde o confinamento e que me preocupan, para así ordenalas tamén na miña mente. A capacidade -ou a carencia de filtros- que temos as persoas para asimilar bulos e conspiracións. Esa dificultade que temos por superar ese momento de “necesito unha resposta e a necesito xa!” que nos fai, talvez, buscar culpables onde non os hai. Iso agora mesmo penso que está chocando cos tempos que necesita a ciencia e que deben ser os que deben ser, nin máis nin menos. A ciencia necesita certezas e demostracións, mais nada. Necesita que sexamos pacientes. Daríalle voltas a todo isto.
Esa peza, ou o que fose, poría a proba as crenzas que eu teño. Non penso que as obras de arte ou a divulgación científica teñan unha capacidade brutal de transformación social. A formación e a educación nas artes e nas ciencias desde moi cedo, si.
Vouche facer unha confesión: eu convivo moito con artistas e con xentes de ciencia e, aínda que eu colabore coa divulgación científica, teño visto maridaxes discutibles dun e doutro lado (incluídos os meus). Quizais isto acontece porque –e aquí vén o argumento que me gustaría poñer a proba (non é meu, lino nun cómic sobre Feinman)– non hai que perder nunca de vista que “Ciencia é comprender sen necesidade de intuír e Arte é intuír sen necesidade de comprender”.
Que lea, non? Bueno, seguro que cando pase todo isto, a vida me colocará nalgún proxecto totalmente distinto que fale de cousas que non teñen nada que ver. E estará moi ben tamén porque estarei traballando! Supoño que a Xunta xa está destinando mogollón de cartos do Xacobeo para o rescate do sector cultural patrio e choverán as ofertas.
Unha figura histórica coa que compartir unha caña.
Compartir unha caña! Contigo! Todos e todas somos figuras históricas neste momento!!! Pero, por darche unha resposta ao uso, con Mata Hari. Era coma min: non o parecía, pero era moi cotilla.
Se non foses actor, serías…
Espía. Non che quedou claro?
