Paula Quintas volve á Sala Ensalle de Vigo para celebrar o seu 10º aniversario coa preestrea da súa última peza até o momento, Aurora Boreal, dentro do Festival Isto Ferve, que precisamente este ano celebra tamén 20 anos dende a súa creación.
Aurora Boreal é unha peza de danza pensada para sala, algo que se cadra pode parecer obvio, mais tendo en conta a traxectoria de Paula Quintas non o é tanto, xa que no seu repertorio se mesturan a danza e o circo tanto como os espectáculos de sala, de rúa ou creados para espazos especiais e non convencionais.
Neste caso, e acompañada na creación por Rut Balbís (quen se fai cargo da dirección), o espazo creado é tamén especial, pensado para levarnos á idea boreal, é dicir, ao norte, ao frío, aos espazos nevados e xeados do ártico.
Así o chan e o fondo brancos, a néboa ou o xeo, referencias materiais específicas, pero tamén a calidade do movemento lévannos á idea nórdica: desprazamentos lentos, precisos, repetidos, por veces conxelados ou adurmiñados, por veces frenéticos (acaso na procura de calor)…
Dividida en tres partes, a peza ofrece unha reflexión sobre a fugacidade ou o efémero da vida, contrastada coa súa conxelación: un combate entre as forzas da natureza e o pensamento humano sobre as cousas e sobre o tempo.
Este substrato conceptual aparece reflectido no movemento e na atmosfera da peza, que ofrece ao público un espazo para a contemplación, como quen mira o proceso vital dunha flor que loita por nacer e sobrevivir nun espazo onde os elementos non son propicios, mais salientan a beleza da forza vital.
Flores que aparecen literalmente conxeladas dentro de enormes cubos de xeo, pendurados sobre a escena, e cos que Quintas establece un diálogo danzado, tanto coa dureza do elemento como coa promesa pechada dentro, como coa auga que vai pingando sobre o linóleo ao ritmo marcado pola desconxelación natural.
Finalmente, a peza remata cunha imaxe extática, tanto no seu aspecto de parálise do movemento até chegar á conxelación, como no relativo ao transo en éxtase, unha conxunción case mística que nos lembra a experiencia transcendental de fundirse coa natureza, de deixarse levar e mesmo morrer en plena éxtase.
Unha imaxe que non sería posíbel sen o traballo cos elementos e aparellos técnicos precisos para xerar a súa maxia visual, apartado no que hai que salientar o labor de Octavio Mas na iluminación (imprescindíbel para levarnos á sensación ártica e boreal), de Carla Andrade no traballo audiovisual ou de Macarena Montesinos e Nacho Muñoz na composición musical, realizada en exclusiva para esta peza, e que acompañan os movementos de Paula Quintas do mesmo xeito que forman parte da peza por si mesmos.
Un traballo no que recoñecemos a traxectoria artística de Quintas, quen fai do diálogo cos elementos (naturais ou artificiais) unha das súas especialidades, como xa o fixo co plástico en Plastic, en 2018, co aramio, en Multiperspectivas 2.0., en 2023, ou cos aparellos circenses en Analepsis, en 2017.
