Teatreiro pluriempregado e multidisciplinar. A saber: músico, actor, adestrador, iluminador e técnico de directo. Germán Gundín deseñou as luces de espectáculos como Perplexo de Ilmaquinario Teatro (Premio María Casares 2015 á Mellor Iluminación) ou Interrupted de Teatro en Vilo e pronto poderemos ver a súa iluminación para Dreaming Juliet, o último traballo de Elefante Elegante. Desde hai uns anos é tamén xestor cultural e socio fundador de La Horizontal, centro cultural autoxestionado de Vallecas. | Foto: Guccio Romano |
O libro que tes sobre a mesa de noite.
El ocho de Katherine Neville, novela que me quedou pendente de cando era adolescente e que puiden coñecer, da man de bos amigos, a partir das adaptacións destes mitos en narracións de xogos de rol; de lonxe moito máis estimulantes e vívidos. Abstracción e inmersión imaxinativa a un tempo, compartidas e presentes coma o teatro. Algo obvio xa que vimos dunha cultura de contadores. Tamén penso visitar de novo unha banda deseñada: Los combates cotidianos de Manu Larcenet. Conmovedora e fermosísima peza, intensa e compasiva.
A túa banda sonora destes días.
Cóctel de Trent Reznor, Muse, Queens of Stone Age, Tool e clásicos del jazz de Blue Note a partes iguais. Axitado e ben de volume, pero non remexido.
O último filme que te impresionou.
Toc Toc de Vicente Villanueva. É a adaptación ao cinema da peza do dramaturgo francés Laurent Baffie. Era vista a miña elección… Sen facer trampas teatreiras: a coreana Parasitos e O que arde de Oliver Laxe. Teño soños recorrentes co traballo das xiras, como se continuasen, e con estas películas desde que as vin. Moitísima potencia.
A obra de arte na que te perderías agora.
As Fragas do Eume, considerando que neste país natureza é arte.
Falando en termos pictóricos, nas casiñas rodeadas de árbores de Casa e xardín de Gabriele Münter. Para min sería como nadar en cores nun denso aire libre. Adoro a esta creadora.
A peza que che gustaría crear.
A que me gustaría está aínda por saír da cociña de Paz Buelta en La Horizontal: un solo de bufón que escribín arredor da ambición. Vou dicir, tamén, a vindeira que me gustaría e que tería que ser por forza unha adaptación literaria a mimo moderno e música cantada –silenciosa e elocuente, melódica e conmovedora– lembrando a Laxeiro. Arte galega e, polo tanto, universal.
Unha figura histórica coa que compartir unha caña.
Penso que con Valle-Inclán. Ao vivir nun faiado en Madrid (afortunadamente o meu sen ratas) supoño que non podo evitar a curiosidade e comprobar se seguimos sendo igual de desastres –ou máis– que daquela. Se cadra, non me importaría irme tamén de cañas con Maruxa Mallo e Emmy Hennings. Ninguén sabe como podería acabar aquelo.
Se non foses teatreiro, serías…
Difícil de dicir porque, aínda tendo intentado outros oficios, todos os camiños trouxéronme á escena… Así que supoño que, tanto se digo enxeñeiro, fisioterapeuta ou mesmo periodista, remataría nunha compañía de teatro, de xira ou ata o fondo nun proxecto artístico. Non teño remedio.
