Coreógrafo e investigador. Javier Martín é un dos máis destacados profesionais das artes do movemento. SOMA xunto co escultor Joaquín Jara e coproducida polo CDG, Método Negro, Metopio, El estado crudo ou La exforma son algunhas das pezas coas que o coruñés xirou por Galicia, gran parte do estado, Portugal, Uruguai, Rusia ou México, entre outros lugares. | Foto: Carlos Bernar |
O libro que tes sobre a mesa de noite.
El sexo y el espanto de Pascal Quignard. Referencia e recurso fundamental no meu actual proceso de obra teorema: “Falar vela de inmediato a fascinación. O conto moderno. O traxe novo do emperador resume esa regra. O neno, o infans, o que aínda non accedeu á linguaxe, aínda non accedeu ao velo do disimulo: aínda ve a nudez primixenia. Os adultos, é dicir os cortesáns da linguaxe, sen que por iso demostren a menor hipocresía, ven sempre un fascinus xa velado a través da lenguaje que os fai homes. Dado que enseguida hai dous corpos en aquel que empeza a falar e que se converte en linguaxe: un corpo sublime posado «ortograficamente» sobre un corpo obsceno”.
Ou, pensando na crise psicosanitaria que estamos a vivir: “Haberá que esforzarse, haberá que calar, porque se ata aquí ninguén nos necesitou, agora as cousas cambiaron. Xa non formular preguntas, aprender o silencio, aprender a aprender. Pois a liberdade é unha forma de disciplina”. Tiqqun, Tesis sobre la comunidad terrible.
Tamén https://lavoragine.net/pandemia-ivan-illich. Non hai política que non sexa unha política dos corpos.
A túa banda sonora destes días.
Who knows where the time goes, de Nina Simone, en bucle para temperar a respiración e non sentir o tempo desde fóra. O tempo non se explica ou relata, senón que é intrínseco á acción. Tamén The Caretaker para as rutinas coa barra de ballet e as aporías co espello destes días no meu estudo.
O último filme que te impresionou.
Paralelo 10, película do estupendo cineasta Andrés Duque. Para min, un dos seus mellores traballos. Medir é un acto poético.
E volvín ao Calígula de Tinto Brass porque está empapada da atmosfera de teorema. Tamén por Malcolm McDowell, que sempre me recorda a necesidade de estar en comunicación coa escuridade propia para espelirse.
A obra de arte na que te perderías agora.
Estou a estudar o traballo do filósofo belga Marc Richir: palpebral fenomenolóxico, figuras da ausencia, espazo-tempo arcaico, o movemento sen corpo móbil nin traxectoria (chôra)… É moi bo, síntoo coma un compañeiro de batalla e discuto con el a distancia nos meus adentros. Pensar o movemento é dos asuntos máis difíciles que hai. O movemento é acontecemento, e a súa capacidade perceptiva, a cinestesia, participación.
A peza que che gustaría esmiuzar.
Imprenta acústica de Mónica Valenciano. É unha peza tremendamente complexa da que gustaría facer unha análise crítica con máis calma. O intersticio, eses territorios de baleiro, a tensión nas interaccións entre fluxos: así penétrase a forma e o silencio. Como palpitación, apertura, peche, despregue, contracción e tracción. E alteración, repetición, reposición e cambio ou translación. Movemento que imprime forza contra o baleiro provocando o seu colapso. Da quietude desborda movemento, base de todas as formas; e cada ritmo despregado implica unha singular condensación na forma. Aínda que pareza abstracto non é tal, pois estou a falar dos labirintos do corpo no espazo.
Unha figura histórica coa que compartir unha caña.
O 21 de xaneiro de 1793, o rei de Francia Luís XVI foi executado na guillotina por conspirar contra a liberdade da nación e tras un intento de fuga. Segundo as crónicas que se conservan da época, foron moitos os cidadáns que subiron ao cadafalso a mollar os seus panos no sangue do monarca para ter un recordo do histórico acontecemento. E bailaron. Tomaría un viño con Joseph-Ignace Guillotin, cirurxián e deputado da Asemblea Francesa que deu o seu nome a esta famosa ferramenta, promovéndoa algúns anos antes. Saúde e República.
Se non foses coreógrafo, serías…
Cociñeiro, actor porno –feminista–, filósofo da Ciencia –que fai moita falta desarticular a hexemonía das súas metáforas–, apicultor no Courel, político no eido cultural –sería bo, penso–, químico –pero nunha universidade– ou médico no rural. Non sei, unha morea de cousas coma todas.
