Vaia lugares! O mundo do teatro está cheo de espazos singulares que merecen todo tipo de loanzas. O máis común, o que tal vez se nos vén á cabeza cando pensamos neste tipo de cousas, son os almacéns dos teatros e dos espazos onde se ensaia. Eses lugares son incribles e creo que foron das primeiras cousas que me fascinaban cando comecei a facer teatro.
Había como un misterio sobre ese lugar, unhas regras secretas que soamente coñecían aqueles que levaban máis anos vinculados a aquelas paredes. Unha especie de permiso outorgado polo tempo invertido en consolidar ese vínculo. Digamos que se ti acabas de chegar, mellor observa e aprende. E tal vez, chegado o momento, poidas dicir algo.
Os almacéns teatrais teñen unhas normas de uso singulares. Non todo vale e calquera cousa fóra de lugar pode alterar o delicado equilibrio, o ecosistema, o status quo do devandito espazo. As cousas nese lugar clasifícanse de moitas maneiras. Os trastes pesados ao fondo, os focos naquela esquina, os obxectos delicados no armariño ese que ten cen mil anos, o poliespán ao fondo xunto ás arañas, útiles de hai dez anos que non se usarán xamais pero non se poden tirar por se as moscas, nese caixón; e así infinitamente.
Naquel primeiro almacén que lembro, había ata un piso de arriba. A ese piso… anos tardei en subir. Vale que as escaleiras daban algo de medo (un día escribirei sobre os perigos aos que estamos acostumados), pero sobre todo daba medo o que podía haber alí. “Que serán eses vultos?”, pensaba.
Pasado o tempo, bastante en realidade, empecei a subir e a quitar po de cousas e lembranzas doutras épocas e doutras persoas. Que se isto era daquel espectáculo, que se o outro de non sei que aventura… Un pouco como as marcas das madeiras dos teatros das que falabamos hai unhas semanas: mensaxes do pasado que se negan a desaparecer. Por aquel entón, cando comecei a subir á parte de enriba, comecei tamén a visitar casas de teatreiros. Aquilo si que molaba!
Cada casa xa é un mundo, pero se ademais a xente esa se dedica ao teatro en calquera das súas formas… tremendo cóctel!
Pisos enteiros dedicados a gardar obxectos, cuartos, faiados… incluso alpendres especialmente construídos para ir colocando as cousas. Hai un caos en todos estes sitios que non é caos pero tampouco é orde. Dende fóra, dende logo: Dióxenes. Dende dentro, tal vez, a dúbida de “onde narices deixaría tal cousa?”.
Lembro cada casa deste tipo como a visita a un museo. Só que a historia está viva e non fosilizada nunha parede. Todo o do teatro serve infinitamente ata que se converte en po. É a memoria do noso oficio e só ten sentido estando gardada nestes lugares.
O teatro é desordenado, un pouco caótico e algo inestable. Dá algo de medo, convives con arañas, medos e cravos oxidados. Pero é a súa esencia. O teatro é sucio. E esa sucidade é a súa maxia.
Co paso do tempo fun gardando cousas eu tamén, cada vez máis. E podo garantir que todo intento por ter eses vurullos ordenados é absolutamente inútil. E menos mal! O caos é o paso previo á liberdade persoal e creativa.
Vivan os trebellos teatrais!
