Hoxe é domingo 19 de decembro de 2021, día de feira en Becerreá, igual que o 19 e o 3 de cada mes. Hoxe, no Teatro Rosalía de Castro da Coruña, a federación de asociacións culturais Galiza Cultura celebra unha grande homenaxe a Manuel Lourenzo.
Aínda lembro o moito que desfrutamos cando lle dedicamos a XV Noite Poética A Pipa de Becerreá, o 29 de decembro de 2007, organizada pola Asociación Cultural A Pipa da vila ancaresa.
O Valadouro é un mundo, igual ca o é os Ancares, velaí a pegada no cinema de Oliver Laxe, por exemplo, velaí as orixes da orixinalidade da obra dramática de Lourenzo.
A terra igual que pode dar froitos, as fabas de Lourenzá, as castañas dos Ancares, tamén pode dar dramaturgos, aínda que estes sexan unha especie rara. Pero habelos hainos e cómpre celebralos.
A Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega, a AELG, pediunos un texto para sumarse á grande homenaxe coa que festexamos este home do teatro. Eu redactei unhas liñas que reproduzo a continuación e coas que a erregueté | Revista Galega de Teatro tamén quere unirse a ese recoñecemento. Unha honra para un ser bo e xeneroso, a quen sempre que llo pedimos colaborou con nós.
Con todo o meu agarimo e admiración, Manuel!
“MANUEL LOURENZO é o dramaturgo máis prolífico da historia do teatro galego, con máis de trescentas pezas de diferentes formatos, xéneros e estilos. Todas as súas pezas poñen en valor, a partes iguais, o literario e o teatral. A dramaturxia de Lourenzo asenta na palabra, explorando todas as súas capacidades performativas (na súa capacidade para facer e actuar, para mover), plásticas (na súa rendibilidade para xerar imaxes), sonoras (na exploración da musicalidade e de todos os seus reflexos) e ideolóxicas (porque nos seus textos o pensamento e as ideas ferven).
A obra de Lourenzo é, en si mesma, unha institución teatral de grande robustez e flexibilidade para atravesar os tempos e as modas. Nela conviven os mitos coas pequenas grandes historias do presente. Nelas entra o máis terrible e o máis marabilloso da condición humana.
Grazas a Lourenzo, desde mediados dos anos 60 até a actualidade, a praza pública do teatro, esa asemblea que se pensa xogando nos escenarios, nunca estivo baleira nin ficou pobre ou encollida.
Por iso Manuel Lourenzo soborda a Letra E de escritor, que lle concedeu a AELG, como máxima homenaxe, coa letra D de dramaturgo, porque a súa escrita salta dos libros á praza pública, a través dos corpos, as voces e o xogo teatral. Galiza é máis Galiza e nós somos máis nós na dramaturxia de Lourenzo.”
