Tiña un profesor que, cando me daba clase, non me caía ben. E non era culpa súa, era máis ben culpa da materia que impartía, que a min, pois como que non. Así que por extensión, e facendo un exercicio de extrapolación bastante infantil, pero propio da idade, relacionaba a miña frustración coa materia co docente. Un clásico. Chamábase Don Emilio, e aínda pertencía a esa xeración de mestres que levaban o Don por nome e o nome por apelido. E era un gran mestre, tan bo, que un día deume un bo consello: “Pablo, tes que aprender a facerlle a pelota á xente”.
Vale, igual non usou esa expresión, pero era algo parecido e o significado vén a ser o mesmo.
Non sei moi ben como explicar a miña relación con este asunto do peloteo. Así a primeiras podemos establecer unha relación directa co inxusto. Porque un peloteo non é máis que un engano para conseguir algo desprezando ao resto.
Non é unha definición de dicionario, pero ben pode valer.
Cómpre aclarar que o “pelota” e o “peloteado” son o mesmo, sedutor e seducido forman parte do mesmo xogo sucio e teñen a culpa por igual. Certo que é que se tende a celebrar máis a habilidade corruptiva do “pelota”, sendo este unha especie de exemplo pola súa capacidade para conseguir cousas.
Ben, pois o peloteo non é outra cousa máis que outro exemplo de corrupción. É unha corrupción en primeira persoa, pero igual de nociva que calquera outra e que explica moitas cousas. Por exemplo a falta de variedade. É dicir, ver o mesmo e ós mesmos unha e outra vez.
Que o teatro que se fai en Galicia é moito, pero a oferta é moi… “sempre o mesmo”.
O peloteo é un temible inimigo do talento. Non consegue as cousas o mellor proxecto, se non a persoa máis “maja”. Resulta evidente que este país é un gran inimigo do talento. Xa sexa por isto, pola falta de interese, ou porque o noso tecido artístico é un desastre, moita xente acaba por cansar e abandonar a profesión. E logo quedan os mesmos, claro.
Abandonar a profesión! Coñezo tantos casos de xente incriblemente talentosa que decide fuxir deste oficio, que debería significar algo. Pero non, indiferenza. Ignorancia incluso.
O talento xa non foxe, apágase. Porque se non queres ser cómplice do círculo vicioso, tes un problema. Se pretendes que se te valore polo teu traballo e non pola túa persoa, tes un problema. E a xente quere comer, e ter unha vida, e unha familia. E é tan difícil manter a integridade, que a loita acaba por non compensar.
O noso sistema require ser repensado, si. Máis nós, como persoas que son parte de un todo máis grande, debemos reflexionar e deixar de ser pelotas. Porque iso afástanos de ter unha verdadeira sensibilidade artística. E é unha pena.
