O tempo que a flor tarda en abrirse
| Camilo Franco |
Se esa imaxe axitada de mover as cadeiras fose unha alusión metafórica á necesidade de darlle unha volta a todo, de darlle varias veces a volta a todo, Rut Balbís estaría pedíndolle por favor ao espectador que, unha vez que se decida a abandonar a butaca, estea disposto a recompoñer todo, a cambiar tantas veces como sexa necesario as cousas ata que encontren o lugar natural. O lugar xusto.
Pisando Ovos dalle moitas voltas ás cadeiras. Interpreta e reinterpreta un espazo buscando encontrarlle o significado xusto e situar ao espectador nun punto de sensibilidade no que os movementos vaian adquirindo progresivamente un maior significado. Quizais o espectador poida aceptar esa proposta ou quizais entenda todo ese moverse como un prólogo, como a organización previa a un canto, como un territorio que non terá definición completa ata que chegue o momento en que a flor abra. E algo tarda. Unha parte de todo ese movemento de sillas acaba por parecer retórico, pero quizais non tanto porque o seu carácter estea reiterado e poida parecer máis estético que comunicativo, éo porque cando finalmente a montaxe cambia de sentido e aparece claramente a danza, a potencia e a claridade da mesma converte o anterior nun espazo intermedio, nun apunte sobre algunhas cousas que poderían pasar.
Balbís aproveita os xogos e Que volvan as flores parece tender a deixarse levar por eles, a non entrar en materia coa suficiente profundidade. Pode ser o signo dos tempos, e que a decisión estética estea moito máis clara que a decisión argumental, que as dúbidas sexan máis decisivas que as certezas. Neste sentido, o espectáculo de Pisando Ovos é suxerente, obriga ao espectador a preguntarse en que momento cambiarán as cousas. É suxerente, pero irregular. E quizais este sexa outro sinal dos tempos: esa marca de indefinición pola que estamos atravesados. Por momentos, o xogo da obra é estimulante: toda esa gana de recolocar e tamén esa ilustración sobre que o reconstruír nunca se acaba. A reconstrución vaise demorando sen que ese retardo incorpore discurso novo. Nese retardo desaparece algo da sorpresa e da frescura e aparece algo mecánico, case como unha contradicción. Contra a segunda parte a construción de imaxes esperta por tras da danza e asoman moitos máis matices, a peza gana en dinámica pero tamén en significado. Gana en claridade e finalmente parece que é unha flor que tarda algo demais en abrirse.
Que volvan as flores
Compañía: Pisando Ovos
Creación e interpretación: Rut Balbís
Axuda en dirección: Janet Novás
Iluminación: Afonso Castro
Técnico en escena: Afonso Castro / Fili
Vestiario: Santos Salgado
Galicia Escena Pro. Salón Teatro. 4 de novembro de 2014.
