Codirectora de Artesa_Cía xunto a Roi Fernández, Laura Villaverde é unha actriz con carreira no teatro e no audiovisual. A tudense formouse na SITI Company xunto a Anne Bogart. Os seus últimos traballos son a produción do CDG Neorretranca e Posmorriña, con dirección de Gena Bahamonde, ou Chola, a It Girl e Illas Desertas da súa compañía. Moi pronto poderemos vela no filme Ursúas, dirixido por Roi Fernández.
O libro que tes sobre a mesa de noite.
Pois como ultimamente ando a facer dossiers dos novos proxectos nos que estou metida, estou a ler libros moi relacionados con eles e que me gustan bastante: A utilidade do inútil: Manifesto de Nuccio Ordine (editado por Kalandraka), Antes de actuar de Anne Bogart e Los conquistadores de lo inútil de Lionel Terray.
A túa banda sonora destes días.
Pois desde que Marco Maril creou Apenino, a súa nova e xenial canción Azul Ultramar está sendo estes días moi recorrida por momentos. Tamén como banda sonora diaria de actividades teño a playlist de Sex Education, a serie de Netflix, en Spotify. E para choiar escoito a música que sae do estudio do Roi, que de cando en vez sóltase cuns tangos ou ponse a tocar a guitarra ou o teclado –que non lle pega nada mal–. Para soltar enerxía polo corredor mentres canto e falo con persoas imaxinarias Slowly de Aute. Con esta douno todo!
O último filme que te impresionou.
Pois moi recentemente impresionoume 7 Limbos de Berio Molina e Alexandre Cancelo, porque é estraña e evocadora e fíxome lembrar a miña infancia. Tamén a película chilena Gloria de Sebastián Lelio. A interpretación de Paly García é magnífica. Tamén me impresionou, a nivel de risa explosiva, a escena de Ricardo Darín e Andrea Politti na súa cita de Tinder na película El amor menos pensado de Juan Vera. Unha escena moi recorrente cando quero rir un pouco.
A obra de arte na que te perderías agora.
Pois eu son unha apaixonada da noite e dos bares, non só pola festa –que tamén–, senón porque a noite e os bares teñen para min algo íntimo, segredo, divertido e curioso. Perderíame no cadro Nighthawks de Edward Hopper. Non me importaría pasar dun confinamento caseiro a un nocturno de bar, escoitando conversas de descoñecidas/os.
A peza á que che gustaría dar forma.
Encantaríame dar forma a unha comida familiar de once persoas dentro dunha tenda de Zara Home, onde se coma moito, se movan moitos obxectos e se confese visualmente, cun movemento escénico frenético. Levo moitos anos pensando nunha peza así. Co escritor e poeta Tiago Alves falamos moito da idea, pero aínda é só un “gustaríanos”. Tamén faime escribir ideas a historia de Tania Varela, unha avogada galega, das máis buscadas pola Interpol. A súa vida espértame moita curiosidade.
Unha figura histórica coa que compartir unha caña.
Pois con calquera persoa que teña sentido do humor e ganas de vivir e, por suposto, que lle apeteza a miña compañía. Pero se tivese que elixir alguén histórico escollería a Lola Flores e a Carmen Alborch. Con ambas tiven grandes conversas imaxinarias na miña infancia e adolescencia. Penso que pagaría eu as bebidas por todo o que fixeron por min nesa etapa de xuventude.
Se non foses actriz, serías…
Sempre, desde cativa, quixen ser actriz, era o meu soño. Pero se agora mesmo non fose actriz sería monitora de natación, que me proporciona case a mesma satisfacción que o teatro. Tamén me gustaría ser peixeira ou alpinista, ambos ambientes atráenme. Pero, polo de agora, seguirei a tempo completo co de ser actriz. Se nos deixan…
