O certo é que escribo para satisfacer as miñas fantasías. E, claro, un dos grandes atractivos de colocar palabras nunha páxina en branco é que todo ten cabida.
Hai algo erótico na viaxe da construción dun texto, nese furgar no interior e rebuscar momentos reais, irreais ou improbables. Na elaboración dun conxunto de accións, na procura das palabras precisas, na mensaxe, no destino.
Eu escribo para satisfacer o que nunca me sucedeu. Non falo dunha escrita terapéutica, pero si dunha escrita resolvedora das tramas que a vida deixa no aire. Ese é o meu punto de partida, e logo vén todo o resto.
Gustaríame arrancar unha peza cun bo monólogo. Un deses que pon en antecedentes, presenta o lugar onde se vai desenvolver todo, ten tempo para preguntarlle cousas ao público, fala de personaxes que non van aparecer e introduce a trama principal cunha frase estupenda. Así arrancaría eu.
Como son moi fan dos bares, eu colocaría todo nun espazo así. Tamén pode ser un pub, un comedor ou un posto de praia. Se fose un posto de praia, serviría para falar dos chiringuitos privados que se monta a xente cando ten algo de responsabilidade institucional e reparte o pastel entre os seus colegas. Esta opción gústame, porque así podería ridiculizar aos que fan chiringuitos e non teñen pastel que repartir, pero que o fan por ocupar un lugar destacado nalgún sector.
O meu protagonista sería un anti-protagonista. O xénero daría igual porque os grandes temas non teñen xénero. Só pediría que, se nalgún momento a peza cobra vida, se lle coloque un nome propio porque dánme moita mágoa os personaxes que non teñen nome. O protagonista ten moitos defectos, fai chistes malos e ten problemas para relacionarse coa xente porque non quere ser mala persoa. Así vemos as dificultades de vivir honestamente e resaltamos a imparable inercia das mentiras e traizóns que habitan o día a día.
Hai, tamén, moitas tramas románticas (non concibo a vida sen amor); así que todos os personaxes teñen forzas románticas actuando sobre eles. É igual o xénero, o amor non ten xénero. E, como estamos no ano 2021 e pasa o que pasa, isto é moi importante porque non podemos darlle as costas aos problemas que nos rodean.
Tamén hai un personaxe de maior idade que se resiste a aceptar o paso do tempo porque ten medo á morte e a non facer o que debería no seu momento. Heidegger definía morte como “a posibilidade da imposibilidade das posibilidades”. Isto será un alivio cómico recorrente porque a frase ten o seu aquel.
O personaxe protagonista conseguirá ser un dos clientes do posto de praia, acadando o que (pensaba) sería a felicidade. Entón, descubre que non é así e sufre dúbidas e remorsos.
Antes do final habería outro monólogo feito polo personaxe responsable do chiringuito. Fala da vida, do poder, da necesidade de facer algo no tempo que temos e de como a falta do amor condenouno a non ter escrúpulos. Se está ben escrito, o público empatizará con el e daralle un pouco de pena cando sufra as consecuencias dos seus actos. Porque nesta peza as malas acción pasan factura. É necesario facer o correcto na ficción porque conseguilo na vida real é verdadeiramente complicado.
O noso protagonista consegue resolver as dificultades grazas os seus amigos, que son os personaxes secundarios e que aportan o poder do traballo en equipo, do cariño e da xustiza.
Ao final, o posto de praia desaparece, destruído por unha tormenta, e o mar recupera o seu espazo natural. A metáfora é obvia e non necesita explicacións. Entón, alguén saca un ukelele e toca unha canción de verán mentres os demais escoitan abrazados e a luz baixa.
Agora só queda escribila antes de que chegue o outono.
