in ,

Mensaxe para o Día Internacional da Danza 2022

Sue Jin Kang.International Theatre Institute ITI - World Organization for the Performing Arts
Sue Jin Kang.International Theatre Institute ITI - World Organization for the Performing Arts

A Mensaxe para o Día Internacional da Danza 2022 foi encargada, polo Comité Internacional da Danza do Instituto Internacional do Teatro, á directora do Ballet Nacional de Corea e bailarina principal do Ballet de Stuttgart, Sue Jin Kang (Seúl, 1967).

“A catástrofe da Covid-19 detivo a vida libre tal e como a coñeciamos e estar no medio desta traxedia fainos repensar o significado de “danza” e “danzantes”.  Nun pasado afastado, a danza era un medio primordial de expresión e comunicación a través dos xestos, converténdose nunha arte escénica que conmovía a alma e inspiraba ao público.  É unha arte momentánea que é difícil de recuperar á súa forma orixinal unha vez rematada porque está creada con todo o corpo e a alma.  A danza está formada por momentos efémeros, que predestina aos danzantes a estar en constante movemento.  Non obstante, a Covid-19 restrinxiu e mesmo bloqueou a arte da danza na súa forma orixinal.

 Aínda que a situación mellora, as actuacións de danza seguen suxeitas a moitas restricións.  Isto fainos atesourar os preciosos recordos dos tempos nos que a danza e os danzantes brillaban como xoias e iluminaban o mundo, transmitindo a angustia e a ansiedade humana, a vontade e a esperanza de vivir.


Publicidade

 Do mesmo xeito, é importante lembrar que nunha das diferentes réplicas da Peste Negra xurdida na Europa medieval, o 28 de xuño de 1841, estreouse na Ópera de París o ballet ‘Giselle’, representando o amor máis aló da morte, e recibiu unha resposta explosiva.  Desde entón, “Giselle” interpretouse en toda Europa e en todo o mundo para consolar e elevar as almas da humanidade devastada pola pandemia.  Esa é a miña forma de entender ‘Giselle’, como demostrou dende a súa primeira actuación: é o magnífico espírito dunha bailarina que tenta fuxir da gravidade das penurias que asolan o mundo.

 O público solitario e canso ten sede da simpatía e do consolo dos bailaríns.  Como bailaríns, cremos que bater as ás dá esperanza aos corazóns dos que aman a arte da danza e dálles coraxe para superar esta pandemia.  O meu corazón xa comeza a latexar.”

Redacción

Redacción

Somos a erregueté | Revista Galega de Teatro.
A única publicación periódica que ten como obxecto as artes escénicas galegas dende 1983.

Deixa unha resposta

Avatar

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Foto Finalistas Maria Casares |

Un total de 14 espectáculos son finalistas nos XXVI Premios de Teatro María Casares

Festina Lente

A Agadic abre a convocatoria para tres coproducións de danza co Centro Coreográfico Galego