Sempre estamos en tempos de eleccións, porque a vida preséntanos, case a cada paso, encrucilladas nas que cómpre elixir. Hai que tomar decisións, se non queremos que outros as tomen por nós e hai que facelo con tino.

A min non me importa dicilo, non é ningún segredo. Eu elixo a cultura e as artes escénicas como a expresión máis sublime e completa dentro dese ámbito amplo que podemos chamar cultura. Propoño aquí, como posible definición de cultura, aquelas accións que cultivan o noso intelecto afectivo, porque emoción e cognición, para min, son unha soa cousa. A cognición, o coñecemento máis ca información, móvenos, con-móvenos, emociónanos, fainos medrar sen parar, emancípanos, des-aliénanos. Para min a cultura é iso. E as artes escénicas son aquelas que en Francia tamén chaman “artes vivas” porque se realizan en co-presenza entre seres vivos. Por tanto, nesa experiencia non mediada por pantallas, nin dispositivos dixitais, a comunicación é profunda e nela inter-actúa non só o que se ve, se oe e se cheira, senón tamén todo aquilo que é máis atmosférico, intuitivo e inconsciente. Nesa experiencia que nos ofrecen as artes escénicas dáse un intercambio de afectos, enerxías, estados de ánimo, tensións rítmicas que conducen o sentido. E nelas hai música, hai imaxe, hai literatura, hai arquitectura, hai pintura, hai escultura…. Porque as artes escénicas son a expresión cultural máis complexa e completa.

Así que eu voto polas artes escénicas.

Así que eu elixo a cultura. E moitas persoas dirán. A cultura é un luxo. A cultura non dá de comer. A cultura e as artes escénicas non importan, por iso na cidade máis populosa de Galiza, por exemplo, o seu teatro público está pechado máis de medio ano. Por iso, por exemplo, os edificios construídos co diñeiro de todas permanecen pechados máis días ao ano do que abertos á cultura e ás artes escénicas. Son como casas deshabitadas, mentres as compañías e as artistas case non teñen posibilidades para encontrar espazos para facer as súas creacións nin para mostralas. Mira ti que non podían abrirlles as portas en cada teatro e auditorio públicos ás compañías da súa contorna, como residentes, varias en cada teatro, xuntas ou por quendas, para que puidesen traballar alí, ensaiar, mostrar, ofrecer cursos e actividades diversas que fomentasen iso, a cultura. Pero non, os cartos foron para as empresas da construción, mentres eses edificios fican infrautilizados.

Eu elixo a cultura, porque me dá de comer e me fai medrar. E a ti tamén che podería dar de comer e facer medrar se quixeses, porque a min non che me dá de comer porque sexa guapo, fillo de papá ou me regalasen algo. Así que, espílete eses medos, non elixas os prexuízos contra a cultura e contra as artes escénicas. Escolle a mellor carreira que hai, a de arte dramática ou a de danza e coreografía, e non a de enxeñaría técnica ou administración e dirección de empresas. Escolle algo con futuro, algo necesario: a cultura. Aposta por ela, porque sen ela es menos ca un animaliño, que os animaliños tamén che teñen a súa! Vota polas artes escénicas!