Non quero comezar este artigo sen antes darlle as grazas ao benquerido Afonso Becerra por lanzarme este centro de gol, esta ocasión de falar de fútbol nunha revista de artes escénicas. Que perversión!
Ou iso se dixo sempre: “Se che gusta o teatro non che pode gustar o fútbol”. Pero os noventa foron unha época moi de absolutos e estraños enfrontamentos.
Gocei moito do artigo de Afonso, unha rara avis sobre este deporte grazas a súa singular maneira de achegarse ó espectáculo… tal vez por entendelo dese xeito, non o sei. O que si sei é que lendo o artigo un pode facerse unha moi boa idea de como foi o encontro e tamén, incluso, de pensar no fútbol doutro xeito.
Non nos enganemos, pode que haxa algo de artístico no ritual futbolístico con todas esas cancións, coreografías e efectos especiais, pero precísase de certa dose de hipocrisía para ir ó campo cada fin de semana.
É imposible obviar os escuros intereses económicos que o rodean. As disparatadas cifras coas que se mercadea cos xogadores ou como tantos e tantos encontros son amañados, para favorecer a determinados equipos famosos.
Pero o que máis importa, tanto no teatro como no fútbol, é a identificación. Queremos vernos representados no que vemos. Ao teatro esixímoslle que fale de nós, dos nosos problemas, da nosa vida, etc. Queremos vernos representados no que se pon en escena. E é perfectamente comprensible.
No fútbol… Polo menos aquí en Vigo, pasa parecido. Só existiu unha verdadeira e profunda conexión entre a xente e o equipo cando a maioría dos xogadores foron os rapaces de aquí. Os nosos. O adestrador é de Porriño, a estrela máxima de Moaña e os outros rapaces, todos de por aquí cerquiña, ata hai nada ían o instituto da esquina.
No frívolo mundo do fútbol, Balaídos séntese moitas veces coma un oasis. Aquí só queremos xogar ben, que os nosos sexan importantes e cantar cancións nas gradas. As semanas son máis levadeiras cando gañamos, non nos imos enganar. E se perdemos, polo menos facelo con Hugo, Iván ou Damián.
Nunca tratará o fútbol os grandes temas da humanidade. Non é algo existencial, transcendente, profundo. Non é Hamlet, vai de marcar goles. Pero é bonito ver a tanta xente compartir un pouco de tempo, falar con descoñecidos no bar e fantasear sobre que cousas farían de nós o mellor equipo do universo. É bonito que a xente atope algo que a saque da rutina e das noticias tristes e violentas.
O fútbol é da xente. Sempre o será por moito artificio que lle metan. Dúas chaquetas no chan sempre serán unha portería e ninguén vai querer nunca ser o porteiro. Dá igual o sensacionalismo, o fútbol é cambiar cromos no recreo e mercar a camiseta do teu xogador favorito.
Para todo o demais, está o teatro. Aí podemos preguntarnos por esas cousas complexas, e tamén podemos divertirnos, pasalo ben e imaxinar imposibles. E tamén, sempre, será do pobo.
