Revista Galega de Teatro
Revista Galega de Teatro
Velaquí, por unha banda, a historia dun grande actor emigrante na Arxentina que aprendeu o seu oficio sobre as táboas, e por outra, a oportunidade que hai na actualidade para a formación teatral en Galicia.
Completa esta entrega do boletín de verán-outono, un texto bilingüe en francés e galego dunha comedia e unha peza dun autor portugués que arrequece o noso coñecemento da dramaturxia portuguesa contemporánea.
Fernando Iglesias “Tacholas”, un actor auriense na Galicia ideal
Ediciós do Castro. Serie Documentos. Sada. A Coruña 1996.
Un chapeu de palla italiana
Introdución, tradución e notas de Ana Luna Alonso. Edición Bilingüe. Biblioteca Arquivo Teatral Francisco Pillado Mayor. Departamento de Galego, Portugués, Francés e Lingüística. Universidade da Coruña.
“A historia do teatro galego é unha historia de vontade, de paixón, de teimosía e tamén de frustración. Unha historia que ten un capítulo fundamental que se escribiu no alén-mar americano e de xeito especial en Bos Aires, naqueles tempos nos que se dicía que era a maior cidade galega do mundo.
Nese capítulo da historia teatral galega escrito lonxe salienta un home (Fernando Iglesias o “Tacholas”) enxoito de corpo e ollar translúcido, andar repousado e dono dunha fonda voz enxebre coa que chegou a conmover ata as bágoas a quen tantas veces fixo abalar ao público: María Casares.”
Ricardo Palmás, o prologuista do libro, refírese ao xantar que a Asociación Galega de Universitarios, Escritores e Artistas lle ofreceu a María Casares en 1958 cando o “Theâtre National Populaire”, dirixido por Jean Vilar representou en Bos Aires.
“O Tacholas” tamén sorprendeu polo seu dominio da voz e o seu sentimento nun exercicio que realizou ante Lee Strasberg, o fundador do Actor’s Studio. Aconteceu polos anos setenta no Teatro San Martín de Bos Aires nun monólogo que o actor galego, escollera da obra “El lugar donde mueren los mamíferos” do chileno Jorge Díaz.
Mais… quen viña sendo este intérprete que emocionou a María Casares e sorprendeu a un mestre da interpretación?
Luís Pérez Rodríguez vainos presentando ao longo do libro a biografía artística deste actor de teatro e cine nado en Ourense en 1909 que faleceu en 1991 con 81 anos, en Bos Aires.
Unha longa vida artística inseparable da vitalidade cultural que houbo ao longo de varios decenios en Arxentina nas diferentes Sociedades Galegas da Emigración. Os protagonistas foron xente como Maruxa Villanueva, Varela Buxán, Castelao, Luís Seoane…
Cómpre subliñar que a Serie Documentos de Edicións do Castro do Grupo Sargadelos foi, e por desventura xa non é, un proxecto editorial alentado por Isaac Díaz Pardo para recuperar a memoria histórica recente do noso país.
Un chapeu de palla italiana é unha comedia en cinco actos en prosa mesturada de estrofas a modo de coplas ou cancións de Eugène Labiche (1815-1888)e Marc Michel (1812-1868) representada por primeira vez en París no Teatro de la Montansier (antigo Teatro Palais-Royal) o 14 de agosto de 1851 e publicada polos irmáns Michel Lévy nese mesmo ano.
O mundo de Labiche, do mesmo xeito que o mundo de Balzac, é un mundo deformado pola visión do seu creador, un mundo que existe segundo as súas propias leis, un mundo auténtico, onde as personaxes non son caricaturas, senón máis ben retratos. Labiche soubo pintar os seus contemporáneos a través deles mesmos, cunha gran clarividencia que corroboran na actualidade os seus críticos, historiadores, cronistas e novelistas.
Labiche coñece moi ben os burgueses da súa época porque foi testemuña da súa evolución, da súa ascensión e dos seus éxitos. O autor, que procede dunha familia burguesa e ben acomodada, soubo retratarse a si mesmo de xeito intelixente. Consciente dos defectos da súa clase social, Labiche soubo ter o suficiente espírito crítico como para retratala con lucidez e co necesario distanciamento. Evitando emitir xuízos de valor, Labiche debuxa e perfila as súas personaxes con mestría, non acusa nin sentencia, e deixa ao lector que decida por si mesmo, que sexa espectador e tire da representación as conclusións que considere oportuno.
(Da Introdución de Ana Luna Alonso)
Arte dramática e función docente
Consello da Cultura Galega. Santiago de Compostela, 2005.
Uma campa é un buraco difícil de tapar
Imprensa da Universidade de Coimbra. Coleção Dramaturgia.
A Escola Superior de Arte Dramática de Galicia (ESADg) comezou a funcionar durante o curso 2005-2006 e ofrece formación en tres especialidades: Dirección Escénica e Dramaturxia, Escenografía, Interpretación.
Velaquí o longo proceso da súa constitución:
“A feliz noticia da creación da Escola Superior de Arte Dramática de Galicia, que se situará en Vigo, supón un paso imprescindible para o desenvolvemento e o necesario impulso do teatro entre nós.
…….Cando a finais de 1997 constituímos a Comisión Técnica de Teatro estabamos decididos a traballar para consolidar esa posibilidade e así naceu o informe Escola Superior de Arte Dramática de Galicia (Proxecto) publicado polo Consello e presentado en novembro de 1998, coincidindo cunha xornadas celebradas nesta institución.
A publicación agora de Arte Dramática e función docente vén a completar un longo e intenso percorrido que conduce á posta en marcha dos estudos e da escola que ha ser a cerna do teatro en Galicia, da formación dos profesionais da representación, nos anos vindeiros.
…… Longa vida, pois ao teatro.”
( Da Presentación. Ao servizo do teatro. Alfonso Zulueta de Haz. Presidente do Consello da Cultura Galega.)
No Sumario, ademais da Presentación e dun Limiar asinado por Damián Villalaín, aparecen os seguintes capítulos:
Ademais de Uma campa é un buraco difícil de tapar, os títulos dos “outros textos” recollidos neste volume son seis: Tebas das mil portas. Bruce Lee. Caixa 3, bobina 5- A última bobina de Beckett. Divisão de honra ( Histórias de amor). Relicario. O caminho das pedras.
En opinión de Pedro Eiras, no posfacio do libro, as sete pezas están escritas por encargo de diversos grupos e compañías ou en residencias artísticas. Breves notas introdutorias explican en cada texto as circunstancias en que xurdiu e /ou se transformou en espectáculo de teatro.
A forma destes textos é diversa. Algúns conteñen unha estrutura clásica (escenario, didascalias, discursos atribuídos a personaxes identificables) outros ofrecen unha desestrutura experimental, posdramática? (discurso non atribuído a personaxes, espazos baleiros que deberá encher a dirección escénica); monólogos, diálogos; unha dramaturxia do tempo e unha dramaturxia do momento.
Jorge Miguel Ferräo Palinhos ( Leiría 1977) escritor, dramaturgo e profesor universitario. O seu traballo xa foi representado ou publicado en Portugal, Alemania, Bélxica, Brasil, España, Francia, Países Baixos, Suíza e os Estados Unidos.
Colabora con numerosas compañías de teatro portuguesas e estranxeiras e con diferentes publicacións como os xornais Público e Grande Porto e as revistas Bang e Sinais de Cena.
Recibiu o Premio Miguel Rovisco o Premio Manuel Deniz Jacinto e foi nomeado para o Premio Antonio José da Silva.
Fernando Iglesias “Tacholas”, un actor auriense na Galicia ideal
Ediciós do Castro. Serie Documentos. Sada. A Coruña 1996.
“A historia do teatro galego é unha historia de vontade, de paixón, de teimosía e tamén de frustración. Unha historia que ten un capítulo fundamental que se escribiu no alén-mar americano e de xeito especial en Bos Aires, naqueles tempos nos que se dicía que era a maior cidade galega do mundo.
Nese capítulo da historia teatral galega escrito lonxe salienta un home (Fernando Iglesias o “Tacholas”) enxoito de corpo e ollar translúcido, andar repousado e dono dunha fonda voz enxebre coa que chegou a conmover ata as bágoas a quen tantas veces fixo abalar ao público: María Casares.”
Ricardo Palmás, o prologuista do libro, refírese ao xantar que a Asociación Galega de Universitarios, Escritores e Artistas lle ofreceu a María Casares en 1958 cando o “Theâtre National Populaire”, dirixido por Jean Vilar representou en Bos Aires.
“O Tacholas” tamén sorprendeu polo seu dominio da voz e o seu sentimento nun exercicio que realizou ante Lee Strasberg, o fundador do Actor’s Studio. Aconteceu polos anos setenta no Teatro San Martín de Bos Aires nun monólogo que o actor galego, escollera da obra “El lugar donde mueren los mamíferos” do chileno Jorge Díaz.
Mais… quen viña sendo este intérprete que emocionou a María Casares e sorprendeu a un mestre da interpretación?
Luís Pérez Rodríguez vainos presentando ao longo do libro a biografía artística deste actor de teatro e cine nado en Ourense en 1909 que faleceu en 1991 con 81 anos, en Bos Aires.
Unha longa vida artística inseparable da vitalidade cultural que houbo ao longo de varios decenios en Arxentina nas diferentes Sociedades Galegas da Emigración. Os protagonistas foron xente como Maruxa Villanueva, Varela Buxán, Castelao, Luís Seoane…
Cómpre subliñar que a Serie Documentos de Edicións do Castro do Grupo Sargadelos foi, e por desventura xa non é, un proxecto editorial alentado por Isaac Díaz Pardo para recuperar a memoria histórica recente do noso país.
Un chapeu de palla italiana
Introdución, tradución e notas de Ana Luna Alonso. Edición Bilingüe. Biblioteca Arquivo Teatral Francisco Pillado Mayor. Departamento de Galego, Portugués, Francés e Lingüística. Universidade da Coruña.
Un chapeu de palla italiana é unha comedia en cinco actos en prosa mesturada de estrofas a modo de coplas ou cancións de Eugène Labiche (1815-1888)e Marc Michel (1812-1868) representada por primeira vez en París no Teatro de la Montansier (antigo Teatro Palais-Royal) o 14 de agosto de 1851 e publicada polos irmáns Michel Lévy nese mesmo ano.
O mundo de Labiche, do mesmo xeito que o mundo de Balzac, é un mundo deformado pola visión do seu creador, un mundo que existe segundo as súas propias leis, un mundo auténtico, onde as personaxes non son caricaturas, senón máis ben retratos. Labiche soubo pintar os seus contemporáneos a través deles mesmos, cunha gran clarividencia que corroboran na actualidade os seus críticos, historiadores, cronistas e novelistas.
Labiche coñece moi ben os burgueses da súa época porque foi testemuña da súa evolución, da súa ascensión e dos seus éxitos. O autor, que procede dunha familia burguesa e ben acomodada, soubo retratarse a si mesmo de xeito intelixente. Consciente dos defectos da súa clase social, Labiche soubo ter o suficiente espírito crítico como para retratala con lucidez e co necesario distanciamento. Evitando emitir xuízos de valor, Labiche debuxa e perfila as súas personaxes con mestría, non acusa nin sentencia, e deixa ao lector que decida por si mesmo, que sexa espectador e tire da representación as conclusións que considere oportuno.
(Da Introdución de Ana Luna Alonso)
Arte dramática e función docente
Consello da Cultura Galega. Santiago de Compostela, 2005.
A Escola Superior de Arte Dramática de Galicia (ESADg) comezou a funcionar durante o curso 2005-2006 e ofrece formación en tres especialidades: Dirección Escénica e Dramaturxia, Escenografía, Interpretación.
Velaquí o longo proceso da súa constitución:
“A feliz noticia da creación da Escola Superior de Arte Dramática de Galicia, que se situará en Vigo, supón un paso imprescindible para o desenvolvemento e o necesario impulso do teatro entre nós.
…….Cando a finais de 1997 constituímos a Comisión Técnica de Teatro estabamos decididos a traballar para consolidar esa posibilidade e así naceu o informe Escola Superior de Arte Dramática de Galicia (Proxecto) publicado polo Consello e presentado en novembro de 1998, coincidindo cunha xornadas celebradas nesta institución.
A publicación agora de Arte Dramática e función docente vén a completar un longo e intenso percorrido que conduce á posta en marcha dos estudos e da escola que ha ser a cerna do teatro en Galicia, da formación dos profesionais da representación, nos anos vindeiros.
…… Longa vida, pois ao teatro.”
( Da Presentación. Ao servizo do teatro. Alfonso Zulueta de Haz. Presidente do Consello da Cultura Galega.)
No Sumario, ademais da Presentación e dun Limiar asinado por Damián Villalaín, aparecen os seguintes capítulos:
Uma campa é un buraco difícil de tapar
Imprensa da Universidade de Coimbra. Coleção Dramaturgia.
Ademais de Uma campa é un buraco difícil de tapar, os títulos dos “outros textos” recollidos neste volume son seis: Tebas das mil portas. Bruce Lee. Caixa 3, bobina 5- A última bobina de Beckett. Divisão de honra ( Histórias de amor). Relicario. O caminho das pedras.
En opinión de Pedro Eiras, no posfacio do libro, as sete pezas están escritas por encargo de diversos grupos e compañías ou en residencias artísticas. Breves notas introdutorias explican en cada texto as circunstancias en que xurdiu e /ou se transformou en espectáculo de teatro.
A forma destes textos é diversa. Algúns conteñen unha estrutura clásica (escenario, didascalias, discursos atribuídos a personaxes identificables) outros ofrecen unha desestrutura experimental, posdramática? (discurso non atribuído a personaxes, espazos baleiros que deberá encher a dirección escénica); monólogos, diálogos; unha dramaturxia do tempo e unha dramaturxia do momento.
Jorge Miguel Ferräo Palinhos ( Leiría 1977) escritor, dramaturgo e profesor universitario. O seu traballo xa foi representado ou publicado en Portugal, Alemania, Bélxica, Brasil, España, Francia, Países Baixos, Suíza e os Estados Unidos.
Colabora con numerosas compañías de teatro portuguesas e estranxeiras e con diferentes publicacións como os xornais Público e Grande Porto e as revistas Bang e Sinais de Cena.
Recibiu o Premio Miguel Rovisco o Premio Manuel Deniz Jacinto e foi nomeado para o Premio Antonio José da Silva.
Parece que capaches a nosa publicidade... Os anuncios da nosa páxina permiten á erregueté manterse activa. Desactiva o Ad Blocker e refresca a páxina para poder desfrutar dos nosos contidos con normalidade.
