Revista Galega de Teatro
Revista Galega de Teatro
Neste último Boletín Informativo de 2025, predomina a presentación dunha bibliografía basicamente dirixida ao ámbito da educación primaria e secundaria. Un feito que non exclúe a súa utilidade, tanto teórica como práctica, para estudantes de arte dramática e grupos de teatro afeccionado.
Bo Nadal e Feliz 2026. O teatro tamén se le na Biblioteca Pública Central de Cangas!
As laranxas máis laranxas de todas as laranxas
Guía didáctica elaborada por Magdalena de Rojas, Cristina Novoa e Pilar Sampedro. Xunta de Galicia.
La dramatización en la práctica educativa
Edebé. Barcelona, 1982.
Esta unidade didáctica coincide coa primeira posta en escena dun espectáculo destinado ao público infantil que o Centro Dramático Galego (CDG) estreou en 2004. Xa era tempo de prestarlle atención institucional ao teatro para a infancia e a mocidade!
O espectáculo estivo dirixido por José Caldas.
Cómpre recordar que As laranxas máis laranxas de todas as laranxas de Carlos Casares acadou o Premio “O Facho” e foi publicado en 1973 pola editorial Galaxia con ilustracións e figurinos de Luís Seoane.
Aínda que esta guía didáctica ten o seu epicentro nunha circunstancia moi especial que é, como xa dixemos, a primeira vez que o CDG poñía en escena unha obra infantil, a súa utilidade na escola- con propostas de actividades de 4-8 anos e de 8-12 anos- ten un enfoque adaptable a calquera outra función teatral.
As súas autoras escriben: “Trátase dunha proposta globalizada coa intención de percorrer os mundos do teatro: escenografía, iluminación, personaxes…
O obxectivo fundamental é espertar a sensibilidade estética e o gusto polo teatro, entendido como creación artística; adquirir os códigos da linguaxe teatral e favorecer o desenvolvemento de recursos para a valoración crítica das obras teatrais.
As laranxas serán, pois, un motivo para falar de teatro, para ir ao teatro, para xogar a facer teatro, para ler teatro…unha desculpa para prestarlle atención a ese xénero e traballar en torno a un proxecto que faga xirar a actividade dun grupo de rapazas e rapaces, durante un tempo determinado arredor del”.
Este volume complétase cunhas notas sobre a Fundación Casares, uns Apuntamentos sobre o autor e unha Bibliografía sobre teatro infantil.
Un texto clásico, que abriu camiño cara a considerar a dramatización como ferramenta pedagóxica para fomentar a creatividade, a expresión corporal e, á fin, o desenvolvemento integral do alumnado, no aspecto cognitivo, emocional, social e expresivo.
O libro quere contribuír á clarificación do que é a dramatización experimentada segundo diversas tendencias. Para o autor, que escribe o texto grazas á colaboración de ensinantes-animadores, a tese que se propón conserva un sentido de precariedade. A análise teórica, a reflexión sobre as experiencias fixan algunhas constantes de comportamento e de desenvolvemento mais isto, advirten, non debe conducir a modelos estáticos, non se deben seguir mecanicamente. A situación na que se atope cada grupo escolar, a diversidade de circunstancias que se viven e que deben cultivarse na súa autonomía e na súa imprevisión, deberán ser estudadas con respecto e atención para que a dramatización non se converta nun de tantos subsidios do traballo escolar senón que exprese unha tensión creativa.
O libro consta de dúas partes. Os enunciados da primeira son: 1. Naturaleza y finalidad de la dramatización. 2. La técnica de la improvisación. 3. Consciencia y creación del espacio. 4. Expresividad de la máscara y el vestido. 5. Lenguaje mímico gestual. 6. Expresividad de la voz. Segunda parte: 7. Experiencias de dramatización. 8. Hipótesis de dramatización. Apéndice: De la dramatización a lo social.
Unha nota final. Aínda que o título fai referencia á práctica educativa, o libro pode ser de grande utilidade para experimentar a dramatización e a improvisación en grupos de teatro amador.
Impro
Octaedro Recursos. Barcelona, 2017.
Ó galego polo teatro
Edicións Cumio. Vigo, 1996.
Impro é un libro que reúne, en fichas claras e concisas, 90 propostas creativas e xogos con variantes sinxelos de aplicar. Tamén inclúe un conxunto de pautas e consellos prácticos de gran utilidade para persoas interesadas na impro e a súa pedagoxía: profesorado de distintos niveis educativos, grupos de teatro, actores e actrices, estudantes de teatro e ciencias da educación que desexen mellorar a súa formación e asemade para calquera persoa que tente desenvolver a espontaneidade na aula e na escena.
Os seus autores son actores, improvisadores e docentes de longa traxectoria teatral especializados en impro que se xuntaron nesta publicación para compartir a súa bagaxe experiencial.
Inventar e representar historias en equipo e desfrutar coa “improturgia” (concepto orixinal dos autores desta obra) convértese no miolo dun traballo divertido e pracenteiro, para quen desexe explorar o feito teatral desde unha perspectiva lúdica.
Inclúe testemuños nos que Dani Rovira e un bo feixe de actores e actrices de recoñecida traxectoria na improvisación teatral ofrecen as súas vivencias e reflexións arredor desta arte.
Impro é unha proposta teatral innovadora. Impro é unha ferramenta para a educación artística. Impro é un medio para o coñecemento persoal. Impro é unha aposta pola creación artística. Impro é unha arma de intervención social. Impro é un divertimento socializante e cooperativo.
No Limiar do libro atopamos as palabras de J.F. Filgueira Valvede que saúda a edición do libro afirmando que “ é un libro necesario e desexado pois acode a enche-lo baleiro dunha guía para o Teatro Galego.” E certamente, nos anos que aparece a súa publicación, finais dos anos noventa do século pasado, si que resultaba unha interesante achega á historia do noso teatro. A obra de Torres de Aboal contén, ademais dun esquema histórico e bibliográfico do teatro en Galicia algo máis cobizoso… Nela, continúa escribindo Filgueira Valverde, “podemos atopar compridos esquemas e unhas certeiras nocións de teoría e técnica. Teñen interese as informacións sobre grupos teatrais, certames e institucións. Non faltan a referida base de datos e unha serie de actividades para desenrolar individualmente ou en grupo, que refrenda o xorne eminentemente didáctico e mesmo pedagóxico do traballo”.
En efecto. O autor, mestre e amante do teatro, cando manifesta as intencións que o levaron a escribir Ó galego polo teatro, certifica que na escola o teatro pode ser un valioso medio para o ensino e aprendizaxe da nosa lingua. E opina que nas asociacións culturais e nos grupos de teatro afeccionado debería fomentarse a asistencia á estrea e ás representacións de pezas galegas.
Desexo cumprido? Case trinta anos despois da súa publicación, practicase a lectura en común de pezas de teatro galego nas aulas de lingua galega? Dentro dos clubs de lectura que existen en moitos centros de ensino secundario, que lugar ocupa o teatro? E nos clubs de lectura das bibliotecas públicas? E nos grupos de teatro amador, foméntase a asistencia para ver teatro galego?
Vostedes dirán.
As laranxas máis laranxas de todas as laranxas
Guía didáctica elaborada por Magdalena de Rojas, Cristina Novoa e Pilar Sampedro. Xunta de Galicia.
Esta unidade didáctica coincide coa primeira posta en escena dun espectáculo destinado ao público infantil que o Centro Dramático Galego (CDG) estreou en 2004. Xa era tempo de prestarlle atención institucional ao teatro para a infancia e a mocidade!
O espectáculo estivo dirixido por José Caldas.
Cómpre recordar que As laranxas máis laranxas de todas as laranxas de Carlos Casares acadou o Premio “O Facho” e foi publicado en 1973 pola editorial Galaxia con ilustracións e figurinos de Luís Seoane.
Aínda que esta guía didáctica ten o seu epicentro nunha circunstancia moi especial que é, como xa dixemos, a primeira vez que o CDG poñía en escena unha obra infantil, a súa utilidade na escola- con propostas de actividades de 4-8 anos e de 8-12 anos- ten un enfoque adaptable a calquera outra función teatral.
As súas autoras escriben: “Trátase dunha proposta globalizada coa intención de percorrer os mundos do teatro: escenografía, iluminación, personaxes…
O obxectivo fundamental é espertar a sensibilidade estética e o gusto polo teatro, entendido como creación artística; adquirir os códigos da linguaxe teatral e favorecer o desenvolvemento de recursos para a valoración crítica das obras teatrais.
As laranxas serán, pois, un motivo para falar de teatro, para ir ao teatro, para xogar a facer teatro, para ler teatro…unha desculpa para prestarlle atención a ese xénero e traballar en torno a un proxecto que faga xirar a actividade dun grupo de rapazas e rapaces, durante un tempo determinado arredor del”.
Este volume complétase cunhas notas sobre a Fundación Casares, uns Apuntamentos sobre o autor e unha Bibliografía sobre teatro infantil.
La dramatización en la práctica educativa
Edebé. Barcelona, 1982.
Un texto clásico, que abriu camiño cara a considerar a dramatización como ferramenta pedagóxica para fomentar a creatividade, a expresión corporal e, á fin, o desenvolvemento integral do alumnado, no aspecto cognitivo, emocional, social e expresivo.
O libro quere contribuír á clarificación do que é a dramatización experimentada segundo diversas tendencias. Para o autor, que escribe o texto grazas á colaboración de ensinantes-animadores, a tese que se propón conserva un sentido de precariedade. A análise teórica, a reflexión sobre as experiencias fixan algunhas constantes de comportamento e de desenvolvemento mais isto, advirten, non debe conducir a modelos estáticos, non se deben seguir mecanicamente. A situación na que se atope cada grupo escolar, a diversidade de circunstancias que se viven e que deben cultivarse na súa autonomía e na súa imprevisión, deberán ser estudadas con respecto e atención para que a dramatización non se converta nun de tantos subsidios do traballo escolar senón que exprese unha tensión creativa.
O libro consta de dúas partes. Os enunciados da primeira son: 1. Naturaleza y finalidad de la dramatización. 2. La técnica de la improvisación. 3. Consciencia y creación del espacio. 4. Expresividad de la máscara y el vestido. 5. Lenguaje mímico gestual. 6. Expresividad de la voz. Segunda parte: 7. Experiencias de dramatización. 8. Hipótesis de dramatización. Apéndice: De la dramatización a lo social.
Unha nota final. Aínda que o título fai referencia á práctica educativa, o libro pode ser de grande utilidade para experimentar a dramatización e a improvisación en grupos de teatro amador.
Impro
Octaedro Recursos. Barcelona, 2017.
Impro é un libro que reúne, en fichas claras e concisas, 90 propostas creativas e xogos con variantes sinxelos de aplicar. Tamén inclúe un conxunto de pautas e consellos prácticos de gran utilidade para persoas interesadas na impro e a súa pedagoxía: profesorado de distintos niveis educativos, grupos de teatro, actores e actrices, estudantes de teatro e ciencias da educación que desexen mellorar a súa formación e asemade para calquera persoa que tente desenvolver a espontaneidade na aula e na escena.
Os seus autores son actores, improvisadores e docentes de longa traxectoria teatral especializados en impro que se xuntaron nesta publicación para compartir a súa bagaxe experiencial.
Inventar e representar historias en equipo e desfrutar coa “improturgia” (concepto orixinal dos autores desta obra) convértese no miolo dun traballo divertido e pracenteiro, para quen desexe explorar o feito teatral desde unha perspectiva lúdica.
Inclúe testemuños nos que Dani Rovira e un bo feixe de actores e actrices de recoñecida traxectoria na improvisación teatral ofrecen as súas vivencias e reflexións arredor desta arte.
Impro é unha proposta teatral innovadora. Impro é unha ferramenta para a educación artística. Impro é un medio para o coñecemento persoal. Impro é unha aposta pola creación artística. Impro é unha arma de intervención social. Impro é un divertimento socializante e cooperativo.
Ó galego polo teatro
Edicións Cumio. Vigo, 1996.
No Limiar do libro atopamos as palabras de J.F. Filgueira Valvede que saúda a edición do libro afirmando que “ é un libro necesario e desexado pois acode a enche-lo baleiro dunha guía para o Teatro Galego.” E certamente, nos anos que aparece a súa publicación, finais dos anos noventa do século pasado, si que resultaba unha interesante achega á historia do noso teatro. A obra de Torres de Aboal contén, ademais dun esquema histórico e bibliográfico do teatro en Galicia algo máis cobizoso… Nela, continúa escribindo Filgueira Valverde, “podemos atopar compridos esquemas e unhas certeiras nocións de teoría e técnica. Teñen interese as informacións sobre grupos teatrais, certames e institucións. Non faltan a referida base de datos e unha serie de actividades para desenrolar individualmente ou en grupo, que refrenda o xorne eminentemente didáctico e mesmo pedagóxico do traballo”.
En efecto. O autor, mestre e amante do teatro, cando manifesta as intencións que o levaron a escribir Ó galego polo teatro, certifica que na escola o teatro pode ser un valioso medio para o ensino e aprendizaxe da nosa lingua. E opina que nas asociacións culturais e nos grupos de teatro afeccionado debería fomentarse a asistencia á estrea e ás representacións de pezas galegas.
Desexo cumprido? Case trinta anos despois da súa publicación, practicase a lectura en común de pezas de teatro galego nas aulas de lingua galega? Dentro dos clubs de lectura que existen en moitos centros de ensino secundario, que lugar ocupa o teatro? E nos clubs de lectura das bibliotecas públicas? E nos grupos de teatro amador, foméntase a asistencia para ver teatro galego?
Vostedes dirán.
Parece que capaches a nosa publicidade... Os anuncios da nosa páxina permiten á erregueté manterse activa. Desactiva o Ad Blocker e refresca a páxina para poder desfrutar dos nosos contidos con normalidade.
