Afonso Becerra de Becerreá é dramaturgo, docente e un dos críticos e estudos teatrais máis destacados de Galicia. Colaborador habitual da Erregueté e da revista Artezblai, acadou o Premio Álvaro Cunqueiro de Textos Teatrais 2001 por Agnus Patris.
O libro que tes sobre a mesa de noite.
Teño unha morea deles, que vou lendo e relendo segundo o momento. Estes día volvín á Terra erma, na impresionante tradución catalá de Rosa Leveroni, corrixida por Carles Riba. Rin o que non está escrito co divertido ensaio La danza del futuro de Jaime Conde-Salazar. Tamén desfruto moito estes días coas fulguracións de Valère Novarina en Luces del cuerpo. Pero ao que máis vagar estou dedicando é a Poética da dança contemporânea de Laurence Louppe, na tradución portuguesa de Rute Costa; un ensaio de case 400 páxinas que demanda unha dixestión lenta, nada de andar a correr e pasar páxinas, cómpre deterse, reflexionar, buscar documentos audiovisuais dalgunhas das pezas que refire.
A túa banda sonora destes días.
Escoitaba máis música antes do confinamento, cando chegaba da rúa ou do traballo e necesitaba neutralizar a axitación do mundo. E buscar, por exemplo, a orde revitalizante de calquera obra de Mozart, sen dúbida o meu preferido. Agora, aprecio moito máis o silencio ou os paxaros das antigas hortas do convento de San Francisco, ás que dá o meu cuarto. Como escribe Conde-Salazar en La danza del futuro: “El silencio es perfecto. Su superficie en equilibrio absoluto lo contiene todo, nada sobra y nada falta. El silencio es el principio”.
O último filme que te impresionou.
Vexo moi poucos filmes porque vou pouco ao cinema e na casa non vexo filmes. Vou pouco ás salas de cinema porque sempre que podo estou nos teatros e o tempo non dá para moito máis. O último film que me impresionou foi O que arde de Oliver Laxe. Foi unha viaxe aos confíns da miña infancia e da miña paisaxe. Fascinoume a forza telúrica das imaxes, o feito de non existir personaxes, senón persoas e de que estas estivesen no mesmo rango expresivo que os castiñeiros, os montes, as vacas, o lume, a choiva… Esa dramaturxia de Oliver Laxe tan porosa, que escoita de maneira integral a terra e dilúe os confíns entre arte e natureza.
A obra de arte na que te perderías agora.
Agora, no confinamento, pérdome na arte do pensamento, ao ler ensaios como os nomeados e ao pensar eu tamén, provocado por eles e polas circunstancias que nos toca vivir. Tamén me perdo na arte da poesía ou da vídeodanza.
A peza que che gustaría asinar.
Unha que non estea feita, aínda que nos repitamos sempiternamente. É necesario repetirse, porque como me dicía o Ricard Salvat, a xente ten moi mala memoria e hai que repetir as cousas.
Unha figura histórica coa que compartir unha caña.
Ningunha. Prefiro as obras cás figuras e menos aínda ter que aturalas tomando unha caña. Ui, que preguiza, sempre que podo escapo desas!
Se non foses teatreiro, serías…
Son profesor de dramaturxia. Exerzo a dramaturxia cando acompaño procesos de análise ou creación ou cando fago algunha peza ou escribo para pensar e analizar o feito escénico en centos de artigos. Son un activista cultural, galeguista e feminista. Digo que son iso, pero, en realidade, iso é o que fago e non o que son. Que é o que son? Aínda non o sei. En todo caso, que máis ten!
