Edicións Laiovento vén de publicar Alborada de Edipo, un ensaio de Xesús Pisón que deita unha mirada sobre a figura creada por Sófocles.
Despois de Sófocles terlle dado forma canónica ao tema ou, mellor dito, ao misterio de Edipo, sucédense ao longo da Historia de Europa, e de forma máis ou menos continua, outras visións do dito misterio: desde Séneca, no século I d. C. até Heiner Müller, na segunda metade do XX, pasando por Corneille, Cocteau, Yeats ou Gide, por citarmos só algús nomes.
Tamén os músicos, os pintores e os cineastas teñen sentido a chamada do drama e, naturalmente, os directores de escena, que continúan aportado innúmeras olladas da que é, talvez, a creación máis próxima á natureza humana.
Ademais das obras dos escritores e dos artistas, desde mediados do século XIX vimos asistindo a un tratamento científico do caso; mitólogos, antropólogos, filólogos e mesmo psiquiatras procuran con cadansúa ferramenta unha explicación do dito misterio, non só indagando nas orixes do mito, mais tamén tratando de reduciren a figura de Edipo a un definitivo significado.
Nas páxinas de Alborada de Edipo, o autor afástase de calquera método ou escola interpretativa e achégase, da man do coñecemento e da intuición poética, ao enigma que tanto interese leva espertado, e continuará a espertar, no mundo occidental.
Mais a súa intención non é comprender Edipo, porque sabe que o Rei de Tebas, igual que o Príncipe de Dinamarca, Sigfrido, o Capitán Ahab, Frankenstein, Superman e outras imaxes da mesma criatura, resístense a seren comprendidos. Eles están aí, diante e detrás dos nosos ollos, non para seren convertidos nun teorema, mais para provocaren a ansia de procura, de encontro ou de debate. De vida, en fin.
