in ,

Los abrazos huecos

Abrazos
Fotografía de Facu Suárez

A neurose como forma de relación

«The game is on again
A lover or a friend
A big thing or a small
The winner takes it all»

ABBAThe winner takes it all

A escena está espida. Un pé de micro e un par de cadeiras, enfrontadas. Se a imaxe convida ao pequeno formato, o espido será en tecnicolor. Un espido emocional, por suposto.

Los abrazos huecos é un exorcismo onde o actor nacido en Madrid e criado en Bos Aires, Dennis Smith, ispe o trauma dunha relación amorosa que, malia ter rematado xa, o persegue como unha pantasma. Se cadra, por iso a presenza do seu antagonista, o actor arxentino Nacho de Santis, semella a dunha pantasma, máis preto da lembranza que da realidade do presente. É algo que lle acae á proposta, pois estamos revolvendo nos cascallos do pasado, na auto-lembranza, e polo tanto x “outrx” non ten unha presenza real, senón imaxinada por nós e, polo tanto, falará dende a nosa perspectiva, a nosa subxectiva perspectiva.

Los abrazos huecos estreouse en Bos Aires no 2019 e chega a España neste 2021 marcado pola pandemia, nunha sala Ártika de Vigo aberta xa ás novas medidas de aforo. A “distancia de seguridade” non é máis ca unha metáfora da distancia que nos separa un/hxs dxs outrxs, facendo imposible a verdadeira, íntima comunicación.

Esta é a teima que presenta Smith, enganchado a unha relación morta dende o comezo, demandante dunha atención que nunca vai chegar dende o outro (en masculino, xa que a relación é entre dous homes). Unha e outra vez repite a súa necesidade de comunicación, de saber que lle pasa ao seu mozo, de que lle fale, pensando que acaso así a súa relación volverá a coller azos. Atención, spoiler: non.

A relación é imposible porque ningún dos dous sabe amar. O un (Ignacio), porque non é capaz de abrirse ao sentimento e fica tremendo de medo na súa cova. O outro (Dennis) porque sempre mira cara a fóra agardando por alguén que o complete, que o faga feliz. É así como se perden no que pensan que é unha relación pero na que ningún dos dous está presente de verdade.

A escenificación deste inferno é sinxela: dúas cadeiras postas a unha en fronte da outra, onde a parella rememora diferentes escenas de bar/restaurante/cafetería/asado, pasando polos momentos máis significativos da relación. O que pode semellar unha solución de insoportable fastío resulta unha aposta acaída á peza: o feito de velos pasar unha e outra vez polo mesmo lugar, de repetir unha e outra vez unha charla sentados nas cadeiras fai que x espectador/x toque coa frustración, que é precisamente o que o protagonista quere amosar como resumo dunha relación que rematou de puro esgotamento.


Publicidade

Como ruptura desta sucesión de escenas, unha serie de números musicais onde especialmente Dennis (pero tamén Nacho) amosan o seu talento como cantantes. Cancións compostas polo propio Smith, romanticonas e cun punto a musical Disney (mesmo no estilo de canto, moi tipo Broadway), agás o número climático do karaoke, que corresponde a ABBA, e que aportan un contrapunto cómico ao drama que estamos a presenciar.

De fondo, a dificultade de entender a relación amorosa como un lugar onde compartirse, e non completarse. Se chegamos á parella agardando que x “outrx” nos complete, quere dicir que nos temos por seres incompletos e así é imposible mirar á persoa que temos diante de verdade, xa que só queremos ver á nosa “media laranxa”. Un ser imaxinado, ficticio, que proxectamos nx outrx, pero que non se corresponde coa persoa real. E non ver ax “outrx” sempre remata en ruptura.

A neurose do personaxe de Dennis é unha arela de completeza, é pensarse a si mesmo como menos que os demais, como necesitado, e polo tanto a súa demanda será sempre infantil, de perrencha. Así aparece caracterizado o personaxe, tanto no vestiario como na actitude: camiseta e pantalóns curtos, nun eterno verán adolescente. Por iso verbaliza unha e outra vez a súa necesidade de poñerse a si mesmo de primeiro, de coidarse e atenderse. Na butaca, eu pregúntome se será quen de facelo algunha vez.

A neurose do personaxe de Ignacio é o medo a sentir, unha incapacidade paralizante para a vida, que nos fai quedarnos sempre quietxs no sitio que cremos seguro. Por iso fica fascinado pola emotividade desbordante e verborreica de Dennis, porque é algo que desexa para si, mais cre imposible de acadar. Por iso, cando por primeira vez conecta realmente coa súa emoción, é quen de dar o paso que remate coa relación. Claro que aí segue, atendendo as chamadas do seu ex por moito que pase o tempo.

A neurose é o vínculo que une a estes dous homes nunha relación de 11 anos, algo que non é nada estraño, pois a neurose é a forma que ten o ser humano de adaptarse a un mundo esencialmente enfermo. Así son a maioría de relacións de parella do noso tempo, non nos levemos a engano. A neurose é o que entendemos por “normalidade”. Nesta peza unha neurose engancha coa outra neurose, o un alimentándose de frustración e o outro de falsa emoción.

E así ata a fin.

Los abrazos huecos, Dennis Smith

Autoría e dirección: Dennis Smith
Interpretación: Dennis Smith, Nacho de Santis
Deseño de luces: Rodrigo González Alvarado
Fotografía: Facu Suárez
Deseño gráfico: Darío Katzeb
Asistencia de produción: Luciana Lippi
Produción: Estanislao Otero Valdez

Sala Ártika, Vigo. 8 de outubro de 2021.

Avatar

Iván Fernández

Actor, director, dramaturgo e profesor de teatro. Graduado en Arte Dramática pola ESAD de Galicia, na especialidade de Dirección de Escena. O meu eido profesional abrengue o teatro en moi diversos aspectos, dende a docencia con menores e adultos ao campo terapéutico, atopando o teatro como un lugar onde mellor coñecerse a unhe mesme. Dende este aspecto, creo os obradoiros de Teatro Emocional en 2013 ou comezo a colaborar con impresións e crónicas sobre espectáculos na Erregueté, O Galiñeiro, Praza Pública ou a TVG, no programa "Zig Zag Diario".

Deixa unha resposta

Avatar

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

FITO

Un FITO máis internacional arranca a súa 14ª edición en Ourense

Nuria Sotelo en Mortais e vulnerables

Nuria Sotelo estrea ‘Mortais e vulnerables’ no FITO de Ourense