Hai moitos anos preguntáronlle a Any Rand se non se marabillaba de ver o ceo e comprobar como todo estaba perfectamente ordenado. Rand, sabendo que o entrevistador buscaba facerlle ver que nada podería existir de non ser por deus, respondeulle que inevitablemente iamos buscar a forma de considerar ordenado calquera cousa que existise.
Segundo isto a diferenza entre orde e o caos é unha cuestión de perspectiva.
Non creo que ninguén busque converter a súa vida nun caos, xa de por si a palabra ten unhas connotacións negativas potentes, pero si que é certo que hai xente que vive, imos dicir, desordenadamente. Por exemplo, sen rutinas, impuntualidades e cunha alta dose de improvisación diaria. Hai xente que vive así, non sei, a min daríame un patatús, pero entendo que a necesidade de sentirse vivo aparece de moitas e diferentes formas.
Caoticamente ou non, é certo que en xeral tratamos de que as cousas saian ben. E como na vida iso non sempre é posible, ou non sempre depende de nós, tratamos que na arte si que pase. E claro, isto fai que me pregunte se semellante idea é unha temeridade.
Porque a obsesión é temeraria. E a obsesión pola perfección é tal vez o máis imbécil que se pode pretender.
Existe acaso algo máis clasista e rancio que a idea da perfección?
A perfección é unha idea preconcibida que nace da suposición de que existe un estado ideal das cousas. Algo semellante a ese mundo das ideas do que falaba Platón. Pero claro, ese mundo das ideas nin se localiza no plano real nin é alcanzable sen algún tipo de vínculo místico. E se quitamos o místico da ecuación deducimos que o perfecto está fóra do mapa. E, polo tanto, a obsesión por chegar ó perfecto vólvese insá. Antinatural, incluso.
E que alternativas nos abre esta lóxica? Pois abrazar e aceptar o que hai, o que vemos, facemos ou logramos sen a procura dun estado de excitación mental sobre unha idea de beleza excluínte.
É isto conformarse? Non.
Abre posibilidades? Si, porque todo ten cabida e a única forma de que iso non se converta nunha estafa é actuar con responsabilidade. Así que si, non é sinxelo facer no baleiro, pero tamén é a única forma de non deixar a ninguén fóra.
E se isto significa que hai moitas cousas que se estaban facendo mal pois entón, perfecto, a des-construírse ou o que corresponda.
E, mentres navegamos pola liberdade das posibilidades, o que nos resta é aprender a xestionar o caos.
Boa sorte.
