A danza convértese nun espazo onde a definición de xénero se disolve, onde o corpo se expresa sen restricións e conecta cun saber ancestral que me lembra que antes de que existisen estas categorías xa había corpos que vibraban e ritmos que falaban por si sós.
O que eu comprendo como xénero afastase da idea dunha etiqueta fixa, e coa miña arte doulle forma a aquilo onde as palabras non cobren o valor do significado. Deixarse ser, existir, non precisa encaixar en definicións ríxidas.
No meu caso, danse en min dúas enerxías (home/muller) que se entrelazan e ás veces descolócanme as repentinas disforias con respecto aos meus actos ou forma de vestir.
O importante non é nomealo, senón sentilo e, sobre todo, respectalo. Porque cando unhe se respecta a si mesme, o respecto polo que está fóra xorde de forma natural, sexan persoas ou territorio. O camiño non é impoñer, senón escoitar, deixar que cada quen atope o seu ritmo e acompañar sen presión, sen expectativas, permitirse ser e deixar ser as demais. Parte deste proceso xorde do traballo que investigo na peza Meu Rei.
Meu Rei preséntase como a metamorfose final do personaxe e da persoa, ou, se cadra, unha delas, xa que estamos sempre en continuo cambio. Neste reencontro co corpo, exploro coa miña propia técnica como intérprete e coreógrafo. Empregando a cultura ballroom como base, a danza contemporánea e o butoh fusiónanse nun colaxe que conecta os distintos elementos do voguing. A teatralidade extrovertida do ballroom tínguese coa escuridade do butoh, mentres que o contemporáneo e a performance dialogan para elaborar un novo discurso.
Tras navegar as influencias das miradas externas en ALIEN (2016) e comezar as primeiras conversas coa identidade de xénero en Volutas (2018), con esta danza pecho unha triloxía, aquí remata a miña era das danzas escuras.
Como parte deste proceso, decidín ofrecer un laboratorio de movemento (o próximo, o 29 de marzo en Vigo, no espazo A Artística) onde podemos explorar os conceptos que traballo na peza Meu Rei. Este laboratorio propón unha exploración do corpo dende a súa esencia máis primitiva e flexible.
Iníciase cunha fase de experimentación anatómica, afastada do xénero, onde buscamos unha nova percepción do corpo inspirada no noso lado animal/extraterrestre. Posteriormente, investigamos a transformación da emoción en movemento a través da danza butoh e a cultura ballroom. A “armadura flexible” simboliza a forza e a autenticidade na performatividade sen perder a vulnerabilidade. Finalmente, pechamos cun espazo de autocoidado e conexión, onde a tenrura se converte nun acto revolucionario de beleza e seguridade. Convido a todas as persoas interesadas a mergullarse nesta experiencia de exploración e transformación.
