Os monstros do diñeiro están a comer en nós e levan con eles gran parte do único que nos distancia da barbarie, a nosa capacidade de pensar.
E claro, a realidade, por bárbara e xenocida, demostra que sucumbimos ó peso do capital, dos sistemas tenebrosos de control, á política perversa e a “memes” patéticos xerados por IA.
Temos o cerebro roto. “Se vé, se siente, está en el ambiente”.
Cada vez é máis difícil escoitar unha idea, un divagar libre polos bordes dos conceptos. Un pisar terreos embarrados para entender, para saber, para solucionar e para, simplemente, empatizar. Recordemos que intentar entender non significa defender. Significa saber, para poder pensar, e para poder asomarnos á realidade con algunha defensa. Porque estamos sós e desarmados ante todas as violencias.
Teño a sensación de que durante as últimas semanas deixei que o peso da realidade decidira por min. Volvín ler o xornal todos os días e creo que foi mala decisión. Síntome esmagado polo tsunami informativo diario e vou planificando, con coidado, a volta a un mundo analóxico do que tal vez non debín saír.
Aínda gardo os cadernos con notas que usaba nos tempos da carreira, cando facía teatro por diversión, e teño a sensación de que todas esas ideas seguen existindo porque están alí anotadas. En cambio, os centos de páxinas escritas no ordenador… non existen, non sei onde están e dende logo non lembro nada do que pode haber alí. Soamente son borralla dixital na que ás veces, se teño sorte, atopo algo.
Será que existe certa relación entre o analóxico e as neuronas como, por exemplo, vivir no mundo físico ao mesmo tempo.
Romantizo a idea de escribir a man porque creo que é un proceso auténtico e que sobrevive no tempo. Explico o mundo mellor a bolígrafo que cun teclado e odio absolutamente coller notas no móbil. Non existe nada peor… Tal vez as notas de voz: a culminación da memoria líquida.
Agora que as mañás van volvendo a ser frías, sinto que podo empezar os días doutra maneira. O café sabe mellor a medida que arrefría no vaso, tal vez o pouso do inverso era o que facía falta logo dos horrores do verán.
Cando foi a última vez que puiden vivir un verán con inocencia? Diso xa non queda nada, agora soamente se poden tomar decisións de supervivencia. E no medio de tanto puto caos, manter viva, un pouco, a coherencia.
Dixen que antes facía teatro por diversión, sigo intentando que sexa así e, con el, pagar as cousas da vida adulta.
Ata a vitoria do teatro.
- Cando era El Zorro - 30/11/2025
- As IAs non coñecen as estacións - 26/10/2025
- Ética, inspiración e cervexa de media noite - 03/08/2025
