Os versos da historia
| Camilo Franco |
Por motivos tratados profusamente case sempre aceptamos que a historia dos demais é superior á nosa. En xeral e acriticamente. Aceptamos a historia e, de aí, pasamos a aceptar que a ficción dos outros é mellor que a nosa. En xeral, sen discutilo. Como que cando alguén che pide que cites os teus autores favoritos a división do mundo consiste en saber se son norteamericanos, franceses, italianos ou sudamericanos (perdoade esta última xeneralización, pero somos así de brutos). Pola mesma operación tamén pensamos que a literatura popular é mellor a dos demais sen precisar moito quen son os demais. Cabería incluso facer un paralelismo entre se ficción e identidade van da man para chegar a esa conclusión que tanto medo mete en formacións políticas identitarias. Pero xa me estou saíndo do mapa.
As pombas de Carboeiro é unha fábula feita con vimbios de por aquí. Aproveitando un episodio con resonancias históricas e que desde aí pasa da historia á literatura popular. Pasa de xeito natural e sen ter que forzar nin paisaxes, nin referencias, nin argumentos. Nin sequera precisa rebuscar no xénero para dar cunha narración que ligue as liñas de puntos de cada cousa: un romance en verso que se vai ilustrando coas imaxes dos naipes e con accións puntuais dos intérpretes. Todo sen saír da casa desde o punto de vista do ideario.
O espectáculo aínda permite un luxo máis. A incorporación das bandas municipais para poñer algo máis que banda sonora a esta historia de amor e guerra. A historia dos namorados cóntase a toda velocidade e inclinándose cara ao humor a pesar do tráxico dalgúns pasaxes. Hai amor, eterno, pero hai tamén persecucións da cabalo, espadas e algúns loitadores capaz de imitar en número de inimigos abatidos a algún episodio dese rebumbio de sagas que é Game of thrones. Nas Pombas non se ve sangue, que é unha historia para familias, e os seus personaxes lonxe de viaxar por territorios inventados, cabalgan contrarreloxo por lugares identificables no mapa de Galicia. Por eses espazos transcorre a historia contada, aguantando o tirón de verso e asumindo algunhas dificultades da manipulación do tarot a altas velocidades. A compañía bota man do clown para refrescar aos espectadores, para facer contrapunto e para disimular as dificultades da música culta, todo en conxunto e a favor de obra.
A incorporación da banda municipal, neste caso a de Santiago, quizais requiría dun espazo máis recollido ou dunha participación máis enérxica ou máis ampla. Nos momentos en que a banda asume o protagonismo a peza cambia de dimensión, parece incorporarse a un drama histórico cun final feliz posible. A orquestra vai poñendo algunhas notas de seriedade e aínda se suma a poñer un contrapunto cómico para que ninguén teña queixa sobre como se mete na historia. A combinación pedía unha maior participación da banda, máis acompañamento da música en algunhas partes da historia ou unha integración máis estreita en outras.
As pombas de Carboeiro de Inacio
Dirección: Inacio
Composición musical: Benxamín Otero
Elenco: Inacio, Benxamín Otero
Duración: 55 minutos.
Verán na rúa. San Martiño Pinario. Santiago de Compostela. 30 de xullo, 2014
