Empoleirados nas maiúsculas das Artes, as Ciencias ou a Política, tendemos a non prestarlle moita atención ás vidas sen interese. E, non obstante, a vida propende a presentarse con moitas menos maiúsculas que a escritura: cando reparamos niso, decatámonos de que as vidas sen interese adoitan conformar a materia coa que se moldean as Artes, as Ciencias e a Revolución, que é outra forma de denominar a Política. Fidel Castro (con perdón) asegurou unha vez que os que non tivesen fe no ser humano non podían chamarse revolucionarios a si mesmos. Marco Canale demostra, con El futuro empezó ayer, que si o é.
Mirando ao que ten máis a man –a familia, os amigos– Canale comproba que non son só os poderosos os que posúen un Corazón de León. Que a humildade é o suficientemente complexa como para que as relacións de poder problematicen a convivencia ata extremos dolorosos. Que todo iso ten a ver coa política, porque a política só ten xustificación cando o seu propósito é acabar coa dor.
Hai un segredo de familia escuro, un intento de atopar iso que chamamos a “verdade”. E hai o recoñecemento de que esa verdade é unha construción social que precisa consensos e complicidades para ser operativa. Todo se presenta a través dunha representación que se representa a si mesma, dun xogo entre o dito e o silenciado, dun vaivén entre o real e o imaxinado. A memoria non é neutral: hai que forzala a descubrir as súas trampas.
A consistencia está, nesta función, do lado dun autor que é quen de contar en clave de sainete sen renunciar á traxedia. Non recorre á épica, pero si insiste na excepcional nobreza das loitas diarias da xente que chamamos común. Ou sexa, todos nós. A frase é un vehículo para levar adiante a narración, pero tamén un disfrace que só amosa a súa grandeza cando xa envolveu ao espectador no seu relato de vidas sen interese. Porque Canale esixe a atención do público, a súa implicación nesa dor e nesa alegría que transmite e homenaxea.
E atrévese ao que se atreven todos os revolucionarios: a imaxinar un porvir que talvez non é moito mellor que o presente, pero si máis equitativo. Atrévese a imaxinar unhas tristezas que xa non o serán tanto porque xa non procederán da inxustiza, senón da natural impredicibilidade dos elementos. Imaxina un futuro no que os conflitos se superan sen necesidade de vinganza. E faino remexendo nunhas contradicións que son persoais, pero que teñen o seu reflexo no mundo que habita, que habitamos.
Ás veces son as vidas sen interese as que cuestionan os valores que nos impón unha sociedade que tende a ignoralas. A mensaxe podería ser dunha inxenuidade decepcionante se todo se reducise as palabras: “Sen amor, nada ten sentido”. Mais a función vai máis alá dun cándido exercicio escénico sobre un episodio familiar: é unha declaración de intencións que explica por que ese antigo vicio de contar unha historia dende un escenario pode ser o detonante dunha revolución. Algúns historiadores cren que a representación de As vodas de Fígaro foi a faísca que prendeu o lume da Revolución Francesa: non sabemos se en Ourense rodarán cabezas, pero este cronista pode certificar que rodaron moitas bágoas. E iso, nestes tempos, xa é un comezo.
El futuro empezó ayer de Marco Canale Dramaturxia, interpretación e dirección: Marco Canale Asesoría na dramaturxia: Gabino Rodríguez Asesoría na dirección escénica: Elvira Onetto Creación musical: Camila Ibarra e Marco Canale
Festival Internacional de Teatro de Ourense. Teatro Principal, 9 de outubro de 2015.
Crítico cultural e escritor. Traballou como editor e xornalista cultural en A Nosa Terra e colabora en publicacións como Grial, Faro de Vigo, Sermos Galiza ou Nós Diario, entre outras. Foi subdirector da Erregueté dende 2016 ata 2020. Publicou Antón Reixa. Ghicho distinto, xunto a Xosé Cid Cabido (Xerais, 2012), e o volume de poemas As ruínas de Europa (Galaxia, 2017).
Crítico cultural e escritor. Traballou como editor e xornalista cultural en A Nosa Terra e colabora en publicacións como Grial, Faro de Vigo, Sermos Galiza ou Nós Diario, entre outras. Foi subdirector da Erregueté dende 2016 ata 2020. Publicou Antón Reixa. Ghicho distinto, xunto a Xosé Cid Cabido (Xerais, 2012), e o volume de poemas As ruínas de Europa (Galaxia, 2017).
Parece que capaches a nosa publicidade... Os anuncios da nosa páxina permiten á erregueté manterse activa. Desactiva o Ad Blocker e refresca a páxina para poder desfrutar dos nosos contidos con normalidade.
Para ofrecer mellores experiencias, usamos cookies para gardar ou acceder á información do dispositivo. O teu consentimento permite procesar datos como a navegación. Non consentir pode afectar certas funcións do sitio.
Funcionais Always active
O almacenamento ou acceso técnico é estritamente necesario para o lexítimo propósito de permitir o uso dun servizo específico solicitado expresamente polo abonado ou usuario, ou co único propósito de realizar a transmisión dunha comunicación a través dunha rede de comunicacións electrónicas.
Preferences
The technical storage or access is necessary for the legitimate purpose of storing preferences that are not requested by the subscriber or user.
Estatísticas
O almacenamento ou acceso técnico que se utiliza exclusivamente con fins estatísticos.The technical storage or access that is used exclusively for anonymous statistical purposes. Without a subpoena, voluntary compliance on the part of your Internet Service Provider, or additional records from a third party, information stored or retrieved for this purpose alone cannot usually be used to identify you.
Marketing
O almacenamento ou acceso técnico é necesario para crear perfís de usuario para enviar publicidade, ou para seguir ao usuario nun sitio web ou en varios sitios web con fins de mercadotecnia similares.
