in

O ronsel, por Esther Carrodeguas

EstelaLloves |
| Esther Carrodeguas |
| Foto: Manuel G. Vicente |

 

Corre veña dálle: corre, Esther, corre! Corre que chegas tarde: corre! A cabalo-en metro-en tren, corrrrrrre! Corre que mentres corres todo se perde polo camiño.

Desas cousas que se perden: Estela Lloves.

Coñecina en febreiro de 2018. Escenas do Cambio.

A cousa prometía dende o comezo, pois a bicicleta estaba dada a volta. Xa se podía intuír que, no canto de seguir indo ás presas a todas partes, iamos poder facer algo máis interesante. Por exemplo música, por exemplo danza, por exemplo arte. Por exemplo gastar o tempo así, mirando a Estela debuxando un ronsel que aínda escintilea.


Publicidade

Que mágoa que nós mesmos (nós mesmas) no mundo globalizado que nos engloba, non sexamos quen de poder coñecer (e re-coñecer-nos) nunha muller tan grande como Ela. Nunha muller que… fala galego (!). E se fala galego… aprendeu catro palabras para vir a Galicia a actuar? Pois non parece. Sabe galego… porque fixo unha Erasmus en Compostela cando era moza? Mesmo non parece. Mesmo parece… o que verdadeiramente parece, para dicila clara, é que é galega. E eu tentando disfrutar da bicicleta cos pés para arriba, de Estela deixando ronsel, da súa magnifica danza-clown, e por dentro arrabeando por saber de onde cona saíra aquela marabilla. De que recuncho da miña terra. Curiosamente, de Vigo. Xustamente onde eu vivo. Claro que agora vive en Berlín…

Saudeina ao saír. Díxenlle que moi ben, que me encantara, calquera cousa así. Tamén lle dixen que non a coñecía de nada e que estaba feliz. Encantada de coñecerte, díxenlle. Díxenllo de verdade, non como frase feita. Díxenllo emocionada, non ás presas por dicir algo. Díxenllo porque necesitaba dicirllo: pararme inda que fóra cinco segundos diante dela antes de volver correr quen sabe onde.

Como nunca estiven en Berlín, cando vaia, vou alugar unha bicicleta. Aínda me queda por decidir se para pedalear moi suavemente pola cidade ou para darlle a volta no medio da cidade e tentar facer música, danza, arte… na procura eterna de deixar tamén eu, algún día, un ronsel coma o de Estela.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

casaoreicartel |

Ibuprofeno Teatro estrea ‘Casa O’Rei’ en Vigo

Pegada |

Premio ‘A Pegada de MicroDramas’