in

O conto do progreso

'La Liberté guidant le peuple' (1830) de Eugène Delacroix.
'La Liberté guidant le peuple' (1830) de Eugène Delacroix.

Aquí e agora é preparar o almorzo e tomalo. Fóra vai frío e o tempo, malia ser inverno e estarmos en Galiza, é seco. Choveu pouco. Todo xaneiro foi solleiro e en febreiro apenas choveu algo máis dun par de días. Acendo a radio e escoito falar de guerras. As noticias sácanme do aquí e agora do almorzo. Unha contenda nas altas esferas do seo dun partido político da dereita española. Loita de poder. Non sei se a política é iso. Outra guerra parece estalar porque a Rusia de Putin, que non sei se é a mesma ca de todas as rusas e rusos, quere invadir Ucraína. Loita de poder.

No ensino obrigatorio estudamos, en historia, as guerras, que existen desde que foi inventada a humanidade. E o século XX como un dos máis sanguentos.

A humanidade non foi inventada ou creada. Segundo as teorías de Darwin, é resultado dun longo proceso de evolución e selección natural.

Algunhas persoas queremos acreditar na evolución e no progreso, entendido como mellora do pensamento e das condicións de vida. Porén, a teimuda realidade non para de levarnos a contra. Ano 2022, logo dunha pandemia, aínda non resolta, ameazas de guerra na Europa do Leste.

Quizais os únicos ámbitos nos que hai un progreso fidedigno é nas ciencias e na tecnoloxía. Na medicina, por exemplo, a vacina resolveu, nos países con diñeiro, a ameaza do coronavirus. Os outros, os países sen cartos, están a velas vir.

A ausencia de progreso, no que atinxe ao pensamento, á política e aos xeitos de vivir en común e de relacionarnos entre nós e co planeta, resúltame incrible. Faime pensar que o mundo non ten sentido ningún. Como se pode concibir un mundo con sentido sen que a sociedade aprenda dos seus erros, da educación, das artes, das ciencias para progresar e mellorar?

Tantos séculos de guerras, destrución e sufrimento e volvemos asistir a escenarios semellantes en 2022.

O teatro, por exemplo, presupón un estudo e análise do humano, das relacións, dos movementos e accións. Presupón tamén unha maior sensibilización e consciencia respecto á materia do humano. Porén, ¿aprendemos a superar as nosas filias e as nosas fobias nocivas, as persoas que nos dedicamos ás artes escénicas ou aquelas que participan nelas desde o rol activo da recepción?


Publicidade

Ás veces, o teatro fica reducido a unha pose, un entretemento vacuo ou un podio para acadar notoriedade e poder, nunha guerra de egos, nun afán de comenencias varias, nun exercicio de narcisismo.

Nos contextos teatrais onde hai máis recursos económicos, xérase un Star-system de privilexiados, que sinalan o canon e a moda desde a dirección de teatros e festivais públicos. En torno a estas figuras temporais, van por quendas, de xeito paralelo á alternancia no poder político nos gobernos, artéllase unha pirámide. Para traballar é necesario estar nalgún grupo ou capela (como din en Cataluña). Hai que ter contactos.

Nos contextos teatrais máis precarios, a concorrencia competitiva polos escasos recursos postos a disposición da creación artística, por medio de subvencións ou coproducións, e a concorrencia competitiva por conseguir que as programadoras e programadores contraten funcións, divide ao sector, aínda que non sexa dun modo manifesto.

Tanto nun caso como no outro, en ambos contextos, o progreso e a mellora tampouco son algo do que sempre poidamos gabarnos. Tamén hai guerras, de maior ou menor calado.

A maior consciencia, sensibilidade e sabedoría, que se lle presupón ao cultivo das artes, non evita, moitas veces, as alerxias persoais ou as fobias. Tampouco as incongruencias entre a forma e o contido, a volta a estéticas retrógradas ou incluso o auto-engano daquelas pezas que se xustifican nunha suposta contestación ou abordaxe respecto a temas candentes da actualidade, cando, en realidade, só están comandadas polo trending topic, o oportunismo, e polo que vai ditando o mercado.

C’est la vie! Sociedade ou tropa? Nun momento de suma obediencia, como o que nos toca vivir nesta case pos-pandemia, a obxección de conciencia e a disidencia non son fáciles nin sequera no campo das artes escénicas. E o progreso, entendido como coñecemento e mellora, fica nun conto chino. O teatro, moitas veces, non é máis ca iso, un conto.

Afonso Becerra

Afonso Becerra

Director da erregueté | Revista Galega de Teatro. Pertence ao seu Consello de Redacción desde o 2006. Doutor en Artes Escénicas pola Universitat Autònoma de Barcelona. Titulado Superior en Dirección escénica e dramaturxia polo Institut del Teatre de Barcelona. Titulado en Interpretación polo ITAE de Asturies. Dramaturgo e director de escena. Exerce a docencia en dramaturxia e escrita dramática na ESAD de Galiza desde o ano 2005. É colaborador, entre outras publicacións, de revistas de cultura e artes performativas como 'ARTEZBLAI', 'Primer Acto', 'Danza en escena', 'Tempos Novos', 'Grial'. Entre setembro de 2019 e xuño de 2021 foi colaborador especialista en artes escénicas da CRTVG, no programa 'ZIGZAG' da TVG. Desde setembro de 2022 é colaborador semanal sobre artes escénicas do 'DIARIO CULTURAL' da RADIO GALEGA.
Premio Álvaro Cunqueiro da Xunta de Galicia en 2001. Premio María Casares á Mellor Adaptación teatral en 2016. Premio de Honra do Festival de Teatro Galego, FETEGA, do Carballiño (Ourense) en 2020. Premio Internacional de Xornalismo Carlos Porto 2024, de prensa especializada, do Festival de Almada, organizado pola Câmara Municipal de Almada, do que tamén recibira unha Mención Honrosa en 2020.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Clara Ferrao 2 |

O Teatro Gorrilla volve a Vigo cunha nova edición en formato festival

Pedro Brandariz

Falece o actor Pedro Brandariz tras unha indisposición nunha función escolar