“And I believe in love
And I know that you do too
And I believe in some kind of path
That we can walk down, me and you”
Into my Arms, Nick Cave and the Bad Seeds
Déborah Vukušić estrea o seu segundo traballo para os escenarios no Auditorio do Concello de Vigo, logo daquela Guerra de identidade de 2019 onde coñecemos a esta actriz ourensá de ascendencia croata.
Como entón, Vukušić traballa con material propio para compoñer un espectáculo que fala da fraxilidade. Se en Guerra de identidade atopabamos a unha filla na procura dun pai ausente, en 3240 atopamos a unha muller na procura da fantasía do amor.
Como entón, a actriz é tamén a dramaturga da peza, construída a partir dunha experiencia vivida en primeira persoa. 3240 é unha historia de amor e decepción, de ilusión adolescente e desengano, coa que se aproveita para propoñer unha reflexión sobre a nosa necesidade de amor e recoñecemento, así como das persoas que aproveitan esta circunstancia para facer cartos e as estafas cibernéticas.
Contada en clave de comedia en aires de rock, 3240 comeza cunha declaración de amor a Nick Cave, “rockeiro” lendario e solista dos Bad Seeds. Esta presentación, que acontece directamente no patio de butacas conecta coa mensaxe de universalidade da peza: o que a ela lle aconteceu pode acontecernos a todxs nós, non estamos tan lonxe de caer nas redes dunha estafa.
Así, temos a unha rapaza simpática e animosa, unha actriz que loita pola supervivencia nun mundo hostil, coa que todxs podemos simpatizar, que desenvolve a súa fantasía amorosa no que podería ser o seu cuarto, cheo de obxectos que a definen: unha cadeira, unha manta, un portátil, moreas de libros, unha botella de viño e discos de Nick Cave. Un espazo escénico que se prolonga grazas ás proxeccións do fondo, inspiradas nos vídeos de Nick Cave e na trapecista do filme O ceo sobre Berlín, de Wim Wenders, e na que a nosa protagonista descubriu o seu ídolo.
Ese espazo visual, creado por José Ramón Bas, achéganos un lugar cheo de poesía con acentos góticos, moi suxestivo, que contrasta coa aparencia divertida e enérxica da actriz no escenario. Un espazo, ademais, que se expande a través do diálogo con voces en off e nas cales podemos atopar tanto o contraste da realidade (as voces de amigxs que rebaten a fantasía de Vukušić) como o alimento para a fantasía, a través da voz do propio (?) Nick Cave, posto nesta ocasión na gorxa de Tito Asorey.
Os contrastes aparecen tamén no propio código da peza, que mestura elementos de verosimilitude con espazos máis performativos e posdramáticos, ben sexa a través da interpretación en vivo de certos temas que lembran os propios de Cave (obra de Jesús Manuel Tejada), ben sexa con instantes onde a expresión corporal leva a batuta.
A peza vai gañando en comicidade segundo vai avanzando e o ritmo é máis trepidante, achegándonos cara ao final da peza e á revelación da gran pregunta da trama: está ou non a falar co Nick Cave real?
Dirixida por Cristina Moreira, o peso do conxunto recae sobre os ombreiros de Vukušić, quen malia estar arroupada é a que desenvolve en escena toda a acción, sobresaíndo a súa capacidade de conexión coa platea e a veracidade que lle imprime á narración, un monólogo que non por coñecido é menos complexo.
Non era indiferente esta simpatía ao patio de butacas, onde estaban moitxs dxs amigxs e colaboradorxs de Déborah e da peza. Comento isto, tamén, porque este proxecto desenvolveuse, entre outros apoios, grazas á colaboración de moita xente desinteresada a través dunha plataforma de micro mecenado, algo que vai sendo cada vez máis habitual nos novos proxectos culturais, como un xeito de autofinanciamento fóra das institucións.
