A verdade é que os espectáculos para bebés, ou de 0 a 3 anos, como é o caso, son necesarios para fortalecer vínculos, gozando en familia, dun momento especial que será recordado. Os adultos son os que deciden asistir a un acto artístico-comunicativo para vivir unha experiencia sensorial ou emocional cos pequechos, anden libres pola escena ou mamando no coliño da súa nai.
A Xanela do Maxín é unha compañía especializada en teatro de bonecos para crianzas, mais Coliño é o primeiro espectáculo que deseñan para bebés. Foi presentado o 4 de marzo dentro do IX Festival das Núbebes no Teatro Principal de Pontevedra, cun total de tres pases.
Este espectáculo, dirixido por Xosé “Topo” Vidal e Celtia Figueiras, contou coa asesoría do musicólogo portugués Paulo Lameiro que, coa súa experiencia, deu claves importantes unha vez iniciado o proceso creativo, tanto no eido musical como no tratamento dos bebés, incluso calculando a altura que teñen que ter os asentos dos bebés porque, o que realmente importa é a relación do adulto coa crianza, e este traballo está feito para eles. Realmente esa é a esencia que se extrae do espectáculo.
Dentro del, a compañía vai recibindo ao público no vestíbulo do teatro e o acompaña ata o palco, lugar do encontro. Alí, a escenografía, situada no proscenio, de costas ás butacas de platea, fúndese coas placas acolchadas, onde se vai sentando o público. Lois Prado, compositor do espazo sonoro, recíbenos co seu acordeón, mentres o resto do elenco xoga cos instrumentos e fai ritmos coa participación dos pequechos. O espazo faise acolledor, está ben iluminado, ninguén queda a escuras. Despois dese primeiro contacto, o elenco vai percorrendo distintos espazos da escenografía para contarnos tres historias de animais que se van intercalando entre cancións, sons e efectos en directo. Estas tres historias de animais, manipulados por Celtia Figueiras, teñen un nexo común: a familia, os primeiros pasos na vida, soltalos ao mundo. Neses tres espazos diferentes, o adulto é o que dá seguridade e protección, mais empurra as súas crías a dar os primeiros pasos da súa incipiente vida. Deste xeito podemos ver unhas tartarugas que, guiadas pola nai, teñen o primeiro contacto coa mar, o seu espazo natural; tamén a historia da xoaniña que axuda a súa filla a perder o medo e abrir as ás; e por último, a metamorfose das bolboretas que conseguen voar. O final é moi gracioso porque reparten uns monecos-bebés nuns carriños moi xeitosos.
Coliño é un acto de amor, un burato negro que une as galaxias da fraternidade entre o teatro e a familia. Íntimo e agradable, tenro e acolledor, ofrece seguridade e calma e abre en bandexa a relación entre nais e fillos. Non houbo un pranto en todo o espectáculo, as crianzas, curiosas, remataron xogando coas artistas e os sorrisos de pais e nais iluminaron a escena. Seguro que volverán.
