Estreada en xaneiro de 2022 no Pazo da Cultura de Narón, Último verán en Santa Cristina chega case tres anos despois a Vigo, algo que nos fala da desconexión que ás veces hai entre o norte e o sur do noso país, con compañías que estrean as súas pezas con meses de diferenza.
Teatro do Noroeste é unha compañía que non precisa de presentación. Dende que comezou a camiñar polos escenarios, alá polo 1987, a compañía dirixida por Eduardo Alonso e conformada polo mesmo, xunto coa actriz Luma Gómez e a súa filla, Eva Alonso, leva presentadas máis de 40 producións, con textos de Shakespeare, Eurípides, Brecht, Camus, Vidal Bolaño, Lino Braxe, Lola Correa ou Mendez Ferrín.
Mais son os textos escritos polo propio Eduardo Alonso os que en maior número aparecen entre as súas producións, como é o caso de Último verán en Santa Cristina.
Presentada como unha peza con repetidos flashback, o protagonista da peza, Alfredo (interpretado por Xavier Estévez) rememora o que foi o seu último verán na casa que a súa familia adoitaba alugar na praia de Santa Cristina e as posibles causas de que aquela fose a última vez en pisar aquel areal.
Unha peza, entón, que fala da importancia da memoria, especialmente en dous aspectos: da memoria individual, do rapaz que vive ese espazo de verán na súa adolescencia e experimenta as marabillas da vida; e da histórica, pois estando ambientada nos anos 60, a lembranza da guerra civil e da represión está aínda presente e marca de xeito considerable o decorrer dos feitos.
Entre flashback e flashback, o presente de Alfredo, en soliloquio ante o público, esclarecendo parte do misterio de que aquel fose o seu último verán en Santa Cristina grazas ás cartas da súa nai, xa falecida, e que atopadas por un coñecido axudarán a poñer luz no que aquel rapaz descoñecía.
A posta en escena de Eduardo Alonso é clásica e naturalista, alternando as escenas antes mencionadas e xogando co espazo a tres bandas: a dereita para remedar aquela casa de verán, a esquerda para o soliloquio a público e un espazo elevado para algunhas escenas na praia, mentres no fondo se proxectan unha serie de vídeos gravados nas praias de Santa Cristina (realizados por César Seijas) que acaso axuden a poñer un certo contexto e algo de cor.
Pola súa banda, a interpretación tende a ser declamatoria e emocionalmente esaxerada, salientando o traballo de Luma Gómez co papel que acaso sexa o caramelo da peza: a vella Carmiña Ramona, que supostamente toleou cando os “nacionais” asasinaron ao seu fillo deixándoo morto nunha cuneta e anda devecendo pola chegada do guerrilleiro Curuxán para liberar Perillo e Santa Cristina.
Acaso o seu foi, tamén, un soño de verán.
