A fisonomía onírica do movemento
| Afonso Becerra de Becerreá |
Argh! é un xesto, unha interxección, un micromovemento deses dos que se compón a vida, a humana e mesmo a vexetal ou a animal.
Argh! é un trazo no aire.
Argh! é unha onda que xorde e se expande no espazo e esmorece, tal cal a vida.
Argh! é inmanencia.
Argh! é agora.
Argh! é a conxugación, a declinación, o xeito… do agora.
Argh! é o espazo, a espacialización, do agora.
Certamente, como di Blanca Arrieta no programa de man, “todo comeza cun suspiro e tamén semella querer rematar con outro.”
Velaí o xesto respiratorio que funda a nosa concepción rítmica do tempo. Un xesto que Blanca Arrieta coreografía xunto a Pilar Andrés e Robert Jackson.
Coreografía na que intervén o xesto respiratorio desde posicións de letarxia ata actitudes de espertar. Soliloquios xestuais feitos de autoadaptadores danzados que evolúen a diálogos xestuais na distancia ou no contacto.
Pilar Andrés e Robert Jackson neutralizan a expectación do público levándonos cara á contemplación deses corpos que dilúen a percepción da fisonomía antropomorfa en favor dunha percepción do movemento puro e das súas calidades.
Os escuros e as atmosferas lumínicas, xunto ao tempus do movemento e ao espazo sonoro abstracto, xeran cadros oníricos.
A estrutura antropomórfica da actriz e do actor bailaríns semella esfarelarse e adquirir o perfil de enerxías motrices que evocan o tránsito dos fluídos, as inflexións vexetais, os movementos animais, o asubío das follas.
Argh! de Blanca Arrieta
Actuación: Pilar Andrés e Robert Jackson
Dirección: Blanca Arrieta
Música orixinal: Itziar Madariaga
Deseño de iluminación: Oscar Grijalba
Espazo escénico: Marc Cano
Produción e distribución: Mauma Kultur Elkartea
Festival Catropezas 14. Teatro Ensalle de Vigo, 21 de novembro de 2014.
