Desdobramento psicópata
| Camilo Franco |
Agora as historias van de unha en unha, de dous en dous, cando hai soltura de tres en tres. Non é bo ou malo. É un sinal dos tempos e de que algúns ditos levan razón. O teatro galego coetáneo está contando sen pretendelo unha historia de déixate dividir e perderás e por aí anda tentando sobrevivir á falta de tamaño, a loitar pola taquilla (ese concepto tan desprezado noutro tempo) e a converter as carencias nunha marca de fábrica.
Antón Coucheiro combate a falta de tamaño coa multiplicación dos roles. E cunha certa convicción de que cortarse non é apropiado nestes tempos. Metido a Psicópata, recolle todos os tópicos dese subxénero que tan feliz fai aos espectadores desde o século XX para acá, e despois de darlle unha volta e sen descontar algunha reflexión, recolócao todo nunha comedia vermella en catro actos (máis ou menos) e desenvolve ante o espectador un xeito de enclopedia cómica historias de psicópatas contadas. Van aparecendo os clásicos, os interpretados e os reinventados, e a cada quen corresponde unha linguaxe: da performance á manipulación.
Pola forza das ganas ou das circunstancias, o mesmo ten que interpretar a un psicópata comedido que a un extrovertido, o mesmo interactúa co público que resolve unha matanza en Ortigueira descabezando a un cento de Clics de Playmobil mentres reinventa unha versión despreocupada dos títeres. O ir cambiando de xénero mentres avanza a historia sen deixar nunca a paisaxe sarcástica, permite ir especulando co medo do espectador (a ter que saír) e co carácter dos psicópatas, que os hai para todos os disgustos. As distintas partes en confluencia airean a condición de todo nun na que se move o actor principal e van quedando encaixadas con ese certo aire do absurdo. Coa precisión de que o absurdo, a día de hoxe, é dunha cotidianeidade brutal. En fin, unha performance dun psicópata pode parecer na letra un asunto delirante, pero en canto prendes a televisión en calquera informativo, a clasificación cambia sen piedade.
A peza “ameaza” ao espectador con ese asunto de ter que asomarse ao escenario. E como as boas ameazas, esta cúmprese. Pero o medo é moito máis efectivo que a realidade, é máis importante como posibilidade que como realidade. A potencia con que vai funcionado o humor do temor perde algo de fol contra o final, no xogo co espectador. Pero seguro que todo o mundo agradece a falta de realismo nese caso.
Psicópata, de Manuel Cortés, Antón Coucheiro
Dirección: Manuel Cortés, Simone Negrín
Adaptación: Manuel Cortés, Antón Coucheiro
Escenografía: Antón Coucheiro
Iluminación: Fidel Vázquez
Son: Túlio Flávio
Vestiario: Clotilde Vaello
Música: Túlio Flávio, Jose Díaz
Coreografía: Antón Coucheiro
Elenco: Antón Coucheiro, Túlio Flávio
Zona C. 4 de marzo de 2015. Santiago de Compostela.
