Islandia non existe: é unha metáfora que representa a posibilidade de facer as cousas doutro xeito. Foron os islandeses os que protagonizaron unha revolta que levou á materialización do soño da maioría da poboación europea: dicirlles “non” aos bancos, negarse a rescatalos, evitar as políticas de austeridade, encarcerar aos directivos que provocaron o desastre financeiro. O que realmente queda daquel experimento aínda está por avaliar na súa xusta medida, pero a posibilidade da alteridade quedou aberta e, como non, debidamente ocultada.
La Veronal parte desa posibilidade para elaborar unha crítica á actualidade europea que comeza polo retrato da banalidade dunha cultura baseada na imaxe: unha cultura que desprazou o pensamento en favor do lugar común, que substituíu a reflexión pola ocorrencia, que prefire a síntese acomodaticia ao cuestionamento complexo. O discurso está en sintonía con ese desexo de cambio que se adiviña na dinámica política europea (Islandia é de 2012: talvez hoxe podería titularse Grecia) e engancha co espectador seducíndoo coa promesa de que a función afondará nesas contradicións entre a frivolidade do mediático e o drama dunha poboación empobrecida e despoxada dos dereitos máis básicos. O que temos, dísenos, é un triste reality multilingüe encubrindo unha triste realidade que só fala o dialecto do beneficio económico.
E nese punto, Islandia dá un xiro que converte a análise desa realidade nunha proposta de máis alcance, presentando a danza como un modelo de lectura cara ao sofisticado, atento ao detalle do movemento, pendente dos mínimos detalles que conducen aos cambios de envergadura. Unha simplicidade que –como a paisaxe islandesa ou as alfombras árabes– agocha unha elaborada complexidade onde se dá conta do real.
O problema é que a promesa non se cumpre de todo e o argumentario cae nunha repetición que, a forza de insistir en mostrar a superficialidade do contemporáneo, cae na mesma irrelevancia que critica. Hai máis suxestión que coherencia, e o exceso de discursividade e de asepsia levan a función cara a un camiño que a converte nun manifesto programático, sen o misterio capaz de enfeitizar ao público que posúen espectáculos posteriores da compañía como Siena.
Non obstante, a función engaiola grazas a unha excepcional pulcritude estética na que se combinan admirablemente o uso do branco, a transparencia da iluminación, a austeridade na escenografía e a suxestiva selección musical. E, sobre todo, grazas a unhas bailarinas formidables que dan corpo a unha coreografía xeométrica e matemática que non renuncia á poesía. Marcos Morau consegue que o movemento adquira unha plasticidade case escultórica mesturando a serenidade do clásico coa nerviosa trepidación da modernidade, engadindo toques de humor e pantomima, e dotando o conxunto dunha distancia irónica que crea unha inquietante atmosfera de desvalemento. Un combinado perfecto para reflectir as inseguridades do habitante deste século: tan inestable coma un glaciar en tempos de cambio climático.
Islandia de La Veronal Dramaturxia e textos: Pablo Gisbert – El Conde de Torrefiel Dirección: Marcos Morau Coreografía: Marcos Morau en colaboración cos intérpretes Intérpretes: Inma Asensio, Lorena Nogal, Sau-Ching Wong, Manuel Rodríguez, Tanya Beyeler, Carla Romero, Mònica Almirall e Nicolás Chevallier Asistente de coreografía: Lorena Nogal Espazo: North Howling Deseño de iluminación: Enric Planas Música: Diversos autores islandeses Fotografía: Tristán Pérez-Martín Vídeo: Edu Pérez Vestiario: Soffía Ósk Stefánsdóttir
Festival Internacional de Teatro de Ourense. Auditorio Municipal, 2 de outubro de 2015.
Crítico cultural e escritor. Traballou como editor e xornalista cultural en A Nosa Terra e colabora en publicacións como Grial, Faro de Vigo, Sermos Galiza ou Nós Diario, entre outras. Foi subdirector da Erregueté dende 2016 ata 2020. Publicou Antón Reixa. Ghicho distinto, xunto a Xosé Cid Cabido (Xerais, 2012), e o volume de poemas As ruínas de Europa (Galaxia, 2017).
Crítico cultural e escritor. Traballou como editor e xornalista cultural en A Nosa Terra e colabora en publicacións como Grial, Faro de Vigo, Sermos Galiza ou Nós Diario, entre outras. Foi subdirector da Erregueté dende 2016 ata 2020. Publicou Antón Reixa. Ghicho distinto, xunto a Xosé Cid Cabido (Xerais, 2012), e o volume de poemas As ruínas de Europa (Galaxia, 2017).
Parece que capaches a nosa publicidade... Os anuncios da nosa páxina permiten á erregueté manterse activa. Desactiva o Ad Blocker e refresca a páxina para poder desfrutar dos nosos contidos con normalidade.
Para ofrecer mellores experiencias, usamos cookies para gardar ou acceder á información do dispositivo. O teu consentimento permite procesar datos como a navegación. Non consentir pode afectar certas funcións do sitio.
Funcionais Always active
O almacenamento ou acceso técnico é estritamente necesario para o lexítimo propósito de permitir o uso dun servizo específico solicitado expresamente polo abonado ou usuario, ou co único propósito de realizar a transmisión dunha comunicación a través dunha rede de comunicacións electrónicas.
Preferences
The technical storage or access is necessary for the legitimate purpose of storing preferences that are not requested by the subscriber or user.
Estatísticas
O almacenamento ou acceso técnico que se utiliza exclusivamente con fins estatísticos.The technical storage or access that is used exclusively for anonymous statistical purposes. Without a subpoena, voluntary compliance on the part of your Internet Service Provider, or additional records from a third party, information stored or retrieved for this purpose alone cannot usually be used to identify you.
Marketing
O almacenamento ou acceso técnico é necesario para crear perfís de usuario para enviar publicidade, ou para seguir ao usuario nun sitio web ou en varios sitios web con fins de mercadotecnia similares.
