in

Noiteboa

noiteboa |

Unha desgraza lixeira

Roi Vidal Ponte

Noiteboa

 

Iso que finalmente demos en chamar ‘audiovisual’ entrounos na vida dun xeito tan insistente que acabamos por aceptalo. Álex Sampayo procede dese mundo irmán e con Noiteboa dá no cravo dunha fórmula que debería achegar bastantes beneficios: rostros televisivos + comedia lixeira + toques emotivos.

Na folla de sala pon que a peza é unha ‘traxicomedia’, no que parece máis un intento de reafirmar a súa teatralidade que de atinar na definición xenérica: ‘dramedia’ é un termo máis acaido, máis de moda e máis do audiovisual. O realismo de Noiteboa está moito máis cerca das desgrazas bolañesas que das traxedias sofocleas: as personaxes non son de moito avoengo e os sufrimentos (soidade, escaseza económica, vellez) son do tipo cotiá. A escenografía non se resiste a ter un aire misterioso no acabado das xuntas e a desmemoria das fotografías, e xunto cunha iluminación tenue baseada na calidez de certos puntos focais fan que o marco resulte agradable, simbólico pero sen estridencias.

Publicidade

O punto de partida podería estar sacado da cabeza de algún xenio da sitcom clásica como Billy Wilder, e, con todo, é o máis teatral da proposta. Un actor veterano convence un rapaz ao que lle deu clases de teatro para se faceren pasar polo marido e o fillo da señora maior que os contrata para non pasar soa a noiteboa. O xogo do teatro dentro do teatro mantense como esquema sobre o que dispor certos clixés funcionais como os malentendidos, o enredo familiar e amoroso e os chistes máis ou menos fáciles, aínda que sempre ancorados nunha realidade tan atolada, próxima e concreta como o roubo da figura do neno Xesús do Belén de Santiago de Compostela e a súa repercusión nas redes sociais e nos protagonistas.

Con todo, a gargallada non vén unicamente da man das situacións. O bo facer dos intérpretes crea a atmosfera cómico-realista co xusto toque televisivo. Guillermo Carbajo, consciente de que debe deixar que brille a parella veterana, dá un rapaz fresco e natural. Ernesto Chao demostra que o tempo lle vai devolvendo a contención escénica e que é nos momentos de intensidade baixa, na seriedade e na veracidade, ou no difícil tránsito entre estes e os lances cómicos, onde se agocha a súa madeira de actor teatral. Pero o papel estelar é para Mela Casal, que crava con graza a xestualidade e os dicires das avoíñas urbanas de noso. Desde os tics creados para a construción da personaxe (esa maneira de rascar a perna) até os momentos de entendemento non verbal cos seus partenaires (eses tan simpáticos silencios incómodos), Casal ten o control e a precisión necesarios para que a comedia non desboque e para nós facer ver que tamén podemos rir mediante a sutileza.

As convencións catódicas entran no teatro e acadan o éxito ante un público máis afeito á comodidade do mando a distancia que á altura do galiñeiro. Pero tamén hai faceres propiamente teatrais que contribúen a que ‘comercial’ non teña por que ser necesariamente un termo despectivo. E está ben que o teatro, que tamén se escoita e se ve ao mesmo tempo e ademais en directo e en 3D, tamén se aborde, de cando en vez, con lixeireza.

 

Noiteboa de Alex Sampayo e Borja F. Caamaño
Dirección: Alex Sampayo
Elenco: Ernesto Chao, Mela Casal, Guillermo Carbajo
Iluminación: Carlos Álvarez-Ossorio
Espazo escénico: Suso Montero
Maquillaxe e Perruquería: Chicha Blanco
Produción: Redrum Teatro

Teatro Principal, Santiago de Compostela, 17 de setembro de 2015.

Publicidade
Publicidade
Publicidade
Redacción

Redacción

Somos a erregueté | Revista Galega de Teatro.
A única publicación periódica que ten como obxecto as artes escénicas galegas dende 1983.

Deixa unha resposta

Avatar

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

acanoa03 |

A Canoa

islandia |

Islandia