Que poidamos gozar do Fausto de Goethe en galego desde o ano 1997 debémosllo en primeiro lugar aos 22 anos de esforzoso traballo de tradución de Lois Tobío, que non en van foi merecedor por Premio de Tradución Plácido Castro polo seu labor neste ámbito (tamén traduciu outro texto dramático canónico como Nai coraxe e máis os seus fillos, de Bertolt Brecht, ademais de Os sonetos de Orfeu de Rainer María Rilke); en segundo lugar, debémosllo á existencia dunha editorial como Laiovento, fundada e dirixida por outro incansable como foi o recentemente desaparecido teatreiro Francisco Pillado Mayor.
Categoría: Crítica literaria
Identidade. A normalidade do non común
Identidade non é teatro sobre o bullying, senón que é unha presentación dun camiño que toda persoa trans percorre, perseguindo rachar cos moldes impostos, cos demarcados roles nos que incluso as persoas cisxénero (isto é, persoas non-trans) teñen problemas para encaixar, e é que é extremadamente complicado ser “a muller perfecta” ou “o home perfecto”.
O charco de Ulises
Atendendo á estrutura superficial, á tona textual, O charco de Ulises efectivamente pode entenderse como unha versión libre da Odisea homérica. Mais logo, cando nos debruzamos no texto, atentos a como se articula ese traspaso ao “contexto transatlántico”, comprobamos, na nosa lectura, que a tal versión vai alén do anunciado, moi especialmente ao mesturar dous cronotopos (marco espazo-temporal dunha determinada narrativa), ben diferentes: o que lle é propio á vella narrativa homérica e o que derivaría dos contos e historias, mesmo personaxes, da emigración galega, coa súa propia épica. Por iso dicimos nós que se trataría dunha versión “libérrima”. E nese confronto de cronotopos, tamén abrollan os propios da persoa que se aplica na lectura, coas súas expectativas e coa súa historia persoal.
Expresión dramática infantil
Nesta sección, Libros de vello / Libros de saldo, presentamos traballos substantivos nas diferentes disciplinas que conforman o campo dos estudos teatrais pero tamén as que se acollen baixo a denominación de disciplinas da creación teatral, tamén ditas ciencias do teatro. Son libros ata hai pouco difíciles de atopar, pero o auxe das librerías de vello permítenos atopalos e mercalos a un prezo realmente módico, case de balde, o que é unha verdadeira regalía considerando todo canto eses libros esquecidos poden achegar ás nosas librerías pero sobre todo ás nosas cabezas (e corpos). Ademais son librerías que ofrecen un servizo normalmente de primeira calidade e os libros chegan en pouco tempo e en magníficas condicións.
Acciones concomitantes. Un método para la actuación teatral
Neste libro, Acciones concomitantes. Un método para la actuación teatral, Jaroslaw Bielski parte de dous mestres da interpretación que constitúen un exemplo magnífico do que en Teoría da Interpretación se podería denominar Paradigma Indutivo, fronte ao Paradigma Dedutivo que propoñen Vsevolod Meyerhold e Bertolt Brecht.
Só un home bo
Lendo o título que Raúl Dans escolle para o seu texto, e despois de ter lido tamén a propia peza, cabe preguntarse onde é que está o “home bo” ao que fai referencia, ou mesmo se é que hai algún home bo agochado entre as súas cadeas de palabras. Pois na maneira de compoñelo, o tal título semella querer trasladar a idea de que alguén, despois de todo, ou malia todo, non deixa de ser unha boa persoa.
A cámara escura
Falar coas mozas e mozos de temas ‘tabú’ e próximos ás súas realidades. Iso é o que acada José Luis Baños de Cos coa súa peza ‘A cámara escura’, gañadora do III Premio Roberto Vidal Bolaño de textos teatrais. A través de diálogos áxiles, vertixinosos como os que se envían por WhatsApp, escritos nunha linguaxe actual, que non fai que o galego mingúe na súa calidade, pola contra, achégao a potenciais falantes, a neofalantes dos que estamos tan necesitados nestas franxas de idade. Crush, best friend forever, influencer, superlike… son termos que se mesturan con naturalidade co léxico propiamente galego, unha lingua actual, que medra e evoluciona.
Alborada de Edipo
Alborada de Edipo, de Xesús Pisón, é un volume moi interesante, que ten a virtude de dar que pensar e dar que falar (ou escribir), e nesa dirección cumpre coa finalidade formulada na súa contracapa, ao destacar a “ansia de procura, de encontro e de debate”. En efecto, un traballo que revolve, por dentro e por fóra, pois desafía, procura confrontación. Contra a indiferenza.
A sombra das árbores
Onde abrolla o extraordinario Segundo a prestixiosa dramaturga Suzanne Lebeau –L’Ogrelet, Une lune entre deux maisons, Souliers de sable– na escrita teatral para a infancia e a xuventude trabállase, dun xeito máis ou menos consciente, arredor de tres conceptos: a autoridade do autor adulto, a cal é necesario reducir ao máximo a través de […]