Oops! Xa o fixen outra vez ou O erro compulsivo.
| Laura Porto |
A sociedade posmoderna, ou hipermoderna, ou o que queira que sexamos a estas alturas (se é que acaso somos máis que un tránsito entre épocas que non terá nome nin lle importará a ninguén) caracterízase principalmente porque todo o mundo lle quere sacar os defectos. Sempre hai algo malo que dicir sobre a hipocrisía deste tempo, a deshumanización e a falta de interese da xeración que naceu nel. Tal vez sexa tamén esta a época (neste caso coma todas, moi normal) na que os vellos tentan esmagar aos novos deixándonos sempre un pouco máis abaixo que o betume, dito sexa sen vontade de polemizar.
Esta nova xeración de desencantadas: mileniais, ninis e baixando, á que pertence tamén quen escribe, non está tan perdida e desestruturada como parece, como nós mesmas cremos grazas aos esforzos que outros puxeron en convencernos da nosa inutilidade. Entre nós hai inútiles coma os houbo e haberá en cada xeración mais, de cando en vez aparece un brillo, unha estrela disfrazada de retallo de pop do bazar chino untado en merda e mercantilismo. Quizais isto sexa o último espectáculo de Bernarda. Non pretendo insultar con iso de “untado en merda”, senón facer referencia ao momento no que a actriz Ana Fontenla inxire dun xeito expresivo ou expresionista, máis ben expresionista, unha substancia marrón e viscosa de aspecto dubidoso. Non apto para espectadoras de estómago sensible.
Así é a nosa nosa vida: tragar, porque hai que tragar, porque sempre se tragou, porque toca tragar. Tragar merda, si. Por iso mesmo, explícannos María e Ana con sinxeleza e claridade como fechamos os ollos ante a escravitude e o sufrimento de persoas coma nós, sabendo que son iguais e estando perfectamente informadas da dor pola que pasan. E por que é isto? Na vertente masoquista, que no fondo non é tal senón narcisista, poderíamos dicir que é para manter os nosos privilexios a toda costa. Nós, as privilexiadas. Do primeiro mundo, do terzo rico. Fermoso, verdade?
Sendo un pouco máis sinceras con nós mesmas, o certo é que nós tamén somos pobres, xa: que detrás dunhas medias de dous euros mercadas nun xigante asiático non é a única pobre a nena que as fabrica, que hai outra pobre (un pouco menos pobre, ou pobre doutro xeito) ó outro lado da pantalla engadíndoas á cesta da compra. Unha pobre á que todo o mundo culpa por mercar esas medias mentres critica a escravitude, unha pobre á que a xeración anterior e a súa mesma acusan de hipócrita, mais que non pode permitirse mercar ningunha prenda de roupa producida de xeito xusto. De calquera xeito ten que estar guapa, ten que estar á moda, porque senón será unha paria, unha marxinada, unha pobretona. E hai que ser moderna. Hai que ser unha persoa normal. Unha persoa equilibrada. E non o somos, non. A nosa época é a idade de ouro das contradicións e da psiquiatría. Non nomos normais. Nin nós, que escribimos isto, nin vós que o ledes, nin ninguén do equipo artístico de Bernarda. Non pasa nada. Está ben. Esta é a nosa época. Somos nós, e levar unha conduta anormal, facer teatro anormal e facernos chamar anormais é o mellor que podemos facer pola nosa vida. Brindemos polo noso fracaso como civilización.
Oops, I did it again! da Cia. Bernarda
María Villanueva e Ana Fontenla
Vestiario: Laura Ro
Iluminación: Montse Piñeiro
Vigo en Bruto. Teatro Ensalle, Vigo. 9 de xuño de 2017.
