| Esther Carrodeguas |
O día no que se pecharon as tendas, entrou nas librarías o meu último libro: Malcriada. Unha historia de amor (Ed. Positivas). Quedou alí, parado, confinado, nos estantes. E non deixa de ser interesante a metáfora que supón para este concreto libro.
O texto fala das empregadas de fogar. É un texto denuncia. Un texto protesta. Un texto propaganda. Protesta sobre a condición de precariedade na que viven esas mulleres (porque son todo mulleres) que limpan nas nosas casas. Que coidan das nosas familias. A precariedade económica, a emocional, a social, a laboral e incide particularmente na precariedade de dereitos. A maioría das mulleres que limpan nas nosas casas non están contratadas (teñen unha vida en B) e aínda que vivan en A, non teñen dereito a paro (o texto incide particularmente neste dereito a PARAR).
De súpeto, o decreto de alarma obriga a todo dios -e ao resto dos e das mortais- a parar. Estamos todos varados e varadas. E esas mulleres que collían os buses para chegar ás nosas casas (posibelmente en B) a limpar o po, ficaron confinadas limpando cadansúa casiña nada máis. Por fin STOP.
Sen embargo, O Presidente –e o resto da Tropa- non se acordaron delas. Non se decataron de que ao non estar contratadas, que ao non ter dereito a nada, que ao non estar isto ben xestionado… A cousa está fea. Non se poden acoller á lei da relei do artigo do 75% do ERTE de nada e polo tanto: non sabemos de que caralla van comer estas mulleres. Non sabemos de que van comer estas mulleres nin as súas familias. E nin sequera sabemos se cando todo isto remate os seus traballos en A -ou maioritariamente en B- van estar alí, agardando por elas, ou quizáis xa non, porque tal e como está a cousa, xa non nos fas falta, MariCarmen.
Escribín este texto grazas á existencia da Asociación Xiara de Empregadas do Fogar de Santiago de Compostela, que coñecín grazas a Chévere -e aquel Bravas e Diversas no que colaborei. Coñecelas foi unha experiencia desbordante, e por iso tiven que escribir Malcriada: para dar luz sobre unha realidade tan cotiá coma o pan e tan dura coma o pan duro. Porque Malcriada foi un texto que non escribín por gusto, senón por necesidade. Pola miña propia –de sacar todo aquilo que me afogaba dentro-, e sobre todo pola delas.
Tamén por esa mesma necesidade escribo estas liñas. Porque a Asociación Xiara, como tantas outras, non poden parar de loitar este días nos que esas persoas que coidan das nosas casas, se sentiron, de novo, as últimas da fila.
E por certo, e xa de paso, a todas vós: GRAZAS.
