| Esther Carrodeguas |
Hoxe fun ao supermercado. Puxen os vaqueiros. Servíanme (Esther =1 / Covid19=0).
Primeiro día que saio do Cativerio: por suposto, para cazar (broma interna)
Saín a Walking Death, eran as 9:00.
Saín puntual para ver de atopar luvas. Porque as luvas que temos xa teñen 4 viaxes de ida e volta, xa lles demos a volta, xa as lavamos por diante e por detrás, e entran en risco de exclusión social. Precisamente, por certo, quería eu falar disto. De que lin no xornal que Caballero por fin se decatou de que a xente que tiña diante do Concello estaba de verdade sen teito, e tivo que metelos non sei onde despois de ter negado moito máis que tres veces que houbese sen teito algún/ha na cidade onde Vive o Nadal (Covid19=1 / Caballero=0).
No supermercado non hai luvas nin ás 9 da mañá (Esther =1 / Covid19=1). Ou iso me parece. Hai un oco onde pon “guantes”, por iso o deduzo. Pero non me atrevo a preguntar a ninguén (Esther =1 / Covid19=2),. Porque ninguén me mira (Esther =1 / Covid19=3), e dáme aquel achegarme o suficiente á traballadora (Esther =1 / Covid19=4), como para preguntar naquel silencio eterno “mira unha cousa, as luvas acabáronse, non si?”, sobre todo porque non sei se a traballadora vai pensar que lle estou a tomar o pelo (Esther =1 / Covid19=5). Outra solución sería berrar dende 3 metros, pero neste contexto distópico de verdade que se me fai duro (Esther =1 / Covid19=6). Lémbrome de cómo eu ía polo supermercado normalmente. Encántame bailar no supermercado, facer pallasadas. Sobre todo se vou coa miña irmá, porque sei que lle amola. E agora que hai corredor e corredor para bailar non me atrevo nin a recolocar a mascara cun xesto danzarín (Esther =1 / Covid19=7 | 9:20AM).
Volvo a casa, sen luvas novas. Ao meter o coche no garaxe miro a fiestra do cuarto, onde falta un veciño que estaba alí cando comezou a semana. Cando chegou a ambulancia, fai un par de noites, aremuiñámonos todos no balcón. “Saíu a aplaudir ás 20:00, como todos os días”, dicían as veciñas. Non sabiamos o que pasaba pero ninguén se atrevía a deixar de mirar polo balcón, queriamos ver, supoño, o final do espectáculo, a pesar de que o aplauso xa fora antes. Tiñamos medo –supoño- de que Covid19 se tivera instalado no barrio: queriamos saber. Pero non. Foi un infarto. Con todo, Covid19 gañou igual puntos e puntos aquela noite, a noite na que ninguén foi abrazar á veciña que viña de perder á súa parella. A noite na que lle faltaron as miradas nos ollos, os bicos, as caricias na cara, os apretóns e as bágoas. Porque ate as bágoas semellan arrebolarse con retraso, mentres aguantamos-aguantamos-aguantamos, porque temos que aguantar. É o discurso oficial.
Chego a casa. Meto a caza na despensa, na neveira. Limpo os guantes –os de sempre–, doulles a volta, póñoos a secar. Un ten un anaquiño roto. Non pasa nada: malo será! Veña Esther, que hai que ir a traballar. Imos á “ofi”: pasillo da casa, entrando primeira porta á esquerda. Axenda: poñer en Facebook que hoxe tiñades que estar con #camiños en Pontevedra, no salón do libro infantil, pola mañá un bolo e pola tarde outro. Entremedias, impartir o obradoiro “Feramentas do humor. O humor como ferramenta” (Que bo título, que axeitado!!!) pero non vai poder ser, outra vez será! Hoxe vas compartir o vídeo completo de #camiños para que a xente o poida ver online, para que pareza que todo vai ben e que imos poder con Covid19, porque malo será! (Por certo, saíu o novo anuncio de Gadis!!!).
Sentas diante do ordenador. E decátaste de que antes de nada, antes de poder abrir sequera o Facebook tes que soltar lastre, que resulta imposible para ti seguir acumulando. E aquí estás. Diante do Microsoft Word. Tentando gañar sequera un minipunto vital para poder continuar.
