O público é de seu.
Vaia por diante que non é real a expresión tan usada polas persoas que programan de: “é que esta proposta non lle vai gustar ao meu público”. Ti non es dona de ninguén, moito menos do público e no que si deberías ter propiedade é en criterio, formación e, en moitos casos, educación básica para saberes que o dossier que tes no correo, ou a persoa que tes ao teléfono, está falando de algo seu, de si propia, porque as creacións escénicas si teñen autoría. Así, a comunicación sería máis eficaz e todas sairiamos satisfeitas de ir á feira.
Mais entendo que co concepto de público debe pasar como cos votos: teñen o costume de pegárselle posesivos e, como ben sabemos, pola vida cotiá non traen nada bo; os meus fillos, a miña muller, o meu home… Si, non me quero poñer pureta, pero a linguaxe designa unha maneira de pensamento, de funcionar na vida, e está en corrixir a nosa forma de expresarnos a revolución para modificar o anaco de realidade que nos tocou ocupar.
Cando falamos de público sempre nos movemos na demagoxia de dicir que non hai fórmulas, que non se sabe, ás veces acertas, outras o tempo, outras o fútbol… Que va! Si que sabemos facelo, pero debe ser como co dos votos e a política, non podemos camiñar por certos carreiros que saen da ruta oficial porque sabemos que o tirón de orellas está aí, e porque a relación de política e cultura está na base dos dous conceptos que dende hai tempo casaron nas “industrias” e denomínanse “política cultural”, que tantas alegrías e monumentos funerarios que se denominan “cidades” deu á tecnocracia.
Na miña intensa experiencia na Sala Ingrávida, fun quen de probar e analizar ao público con detemento, valentía e todo o rigor que pode ter unha persoa irreverente. Grazas a isto, podo formular dúas claves sen que me trema o pulso. Collan papel e boli, se queren, agardo sen problema:
A primeira, o traballo intenso na(s) liña(s) de programación. Iso é coñecer o tipo de espazo que temos, a súa contorna e axustar a liña a todo iso. Parece sinxelo, pero non sempre é. A importancia é radical, pois o público asiduo é o que trae ao público novo e para iso recomenda. Se, polo que sexa, a súa recomendación non se axusta porque a peza non ten nada que ver ca da semana anterior, pois a persoa recomendante non vai facelo máis e a persoa recomendada non vai volver, e isto semella un parágrafo no que fago unha chiscadela aos irmáns Marx: “A parte contratante da primeira parte…” Tómeno en conta porque podo estirar o chicle co símil entre contratos, públicos e votos!
A segunda, a experiencia total (soa Wagner). Dende a decisión de mercar a entrada ata que se chega ao espazo: o trato, a empatía, a forma de atender, a función e o despois. En Ingrávida había persoas que me preguntaban se podían vir o día seguinte á posfunción… Penso que iso forma parte do magnetismo que teño (porque adoitaba guiar eu as posfuncións) e non llo debo á AstraZeneca! [Inserte aquí os seus emojis de cariñas sorrintes e xiringas ]
Xa, semella que non teño avoa… O que pasa é que collo vacacións e vinme arriba.
Pecho, así, esta Irreverencia, dando moitos azos aos teatros privados, esas naves do misterio. Porque, mirade, facer teatro é de tolas pero ter unha sala é apostar porque que outras poidamos facelo. E ás persoas que traballan nos teatros públicos, dicirlles que repasen as notas e reflexionen cos símiles propostos. Entre posesivos e políticas culturais está o xogo. Última recomendación: gocen dos festivais teatrais do verán que son as nosas verbenas; porque aquí, ademais, son excelentes.
Ata a volta, queridas irreverentes!!
