| Esther Carrodeguas |
Un dos primeiros días de toda esta loucura David Trueba escribiu unha ben interesante reflexión en clave distópica arredor da distopía na que vivimos. Que pasaría, formulaba, se o virus non puidera atacar África por cuestións medioambientais, e todos os europeos e europeas nos arremuiñásemos -nas nosas propias fronteiras- e tiveramos que pedir refuxio a quen tantas veces llo negáramos no pasado.
Eu veño para facer outro exercicio de estilo.
Imaxinemos que a vida segue e que, cando comeza a relaxarse por fin isto un pouco, a “normalidade” arranca con certas restricións o seu curso. Con certas restricións porque, como pode entenderse, non podemos de golpe saír todos á rúa e facer unha Verbena o primeiro día e bailar pegados e xuntarnos todos das mans.
Poñamos que, por exemplo, unha desas restricións é a de que só pode traballar a metade da poboación [para que non esteamos todos pola rúa] e que, por isto [para non descapitalizar familias] en cada casa/unidade familiar só pode saír a traballar unha persoa: a outra ten que quedar confinada, facendo –por exemplo- as labores do fogar. E fagamos un esforzo por imaxinar de qué sexo/xénero vai ser esa persoa escollida para traballar en cada fogar.
Sigamos coa distopía. Outro pequeno esforzo para reflexionar sobre todas as persoas maiores que están agora mesmo en residencias por todo o país. Tendo en conta que xa só vai haber un salario por casa, e que ademais hai xente nela, e sabendo que as mortes nas residencias foron tan extremas, o mellor é traer de volta a todos os nosos maiores para a casa, porque: onde van estar mellor que na casa?
Non fai falta seguir, coa distopía.
Xa se entende por onde vou, me parece.
O caso é que por culpa do teatro, por culpa dun espectáculo que non sei se vou poder estrear en novembro, estou comendo páxinas e páxinas da Historia do Feminismo. E observo que cada vez que as mulleres conseguen camiñar pasos, aparece algunha fogueira na que queimalas, algunha guillotina na que quitarlles a cabeza ou algunha que outra tesoira coas que rapar os seus cabelos de liberdade.
Está a ser duro este Cativerio. Está a ser duro a pesar dos memes, da risas. Das persoas re-contactadas. A pesar de que as veciñas xa comezan a falar entre elas no balcón, tralo aplauso. A pesar de que é a primeira vez que fago unha videochamada coa miña familia. A pesar de todo: está a ser ben duro, este Cativerio.
