Que non, que non, que non.
| Camilo Franco |
O teatro dá que pensar. Especialmente o malo. Un está tentando atender a unha historia máis ridícula que absurda, forzada ata donde chegan os límites da comedia de situación e un pouco máis alá, cunha interpretación tan inmediata que non dá para mirar, e non hai xeito de frear as preguntas. Para que vai a xente ao teatro? Para que se sube a xente aos escenarios? Había que pasar todo este traballo para acabar nisto? Que se entende por humor? O humor era isto? Faltará moito? Por que falan en castelán? O malo de levar a cabeza ao teatro é que ou a entreteñen desde o escenario ou se entretén pola súa conta.
Selección natural vai ao barato. Un humor simple nun enredo escaso. Que se dúas irmás: unha casada cun concelleiro corrupto e outra que se dedica ao tupersex, se reencontran. Son as dúas comenenciosas, pero a muller do concelleiro máis, que todo se pega. Esta concelleira consorte acaba de fugarse do domicilio conxugal cunha bolsa de lixo chea de cartos que non proceden de nada limpo. O enredo comeza entre bolsas de lixo e consoladores. Logo hai varios asasinatos que pasan sempre detrás da parede e uns vultos de mortos que van e veñen polo escenario. Hai que recoñecerlle un gusto a comedia española dos oitenta, de cando media España non sabía que poñer cando a pana deixou de estar de moda. Tamén imita algo a esas comedias oportunistas que ás veces chegan ás capitais de provincias, capitaneadas por alguén que hai anos viviu tempos mellores e que sempre sorrí desde os carteis sen que se saiba o motivo. Ese tipo de obra que por disimular ás veces recibe o nome de comedia lixeira, pero non é máis que un despropósito.
Quizais alguén pense que é aí onde vai estar o público do teatro. Que é nese rebaixar as esixencias ata facelas desaparecer onde os espectadores se van sentir reconciliados co teatro e coas historias que conta. Quizais a risa é un recurso ou unha chamada. Pero na obra tampouco hai tanta risa. A simpleza non é divertida. A obviedade non é divertida. E a transgresión só é divertida cando transgrede algo, cando apunta a algo que paga a pena ser transgredido. Pero a receita da nova obra de Teatro do Noroeste parece responder ao discurso que anuncia: quitemos a intelixencia de aquí. Non vaia ser que nos liemos. E a montaxe aplica a teoría con toda a súa consecuencia, sen piedade. De tanto que se meten no papel de ir liquidando personaxes, liquidan a intelixencia como motor principal do humor.
As irmás sobreviven contradicindo claramente o título. Liquidando matóns por casualidade e tentando refacer o seu matrimonio aínda que sexa utilizando a pistola como demostración de cariño. As irmás sobreviven pero a obra non. Non sobrevive case nada do que podíamos ter entendido por teatro. Porque, incluso sen facerlle caso ao texto do folleto, vale que sexa unha coprodución, que apareza citada a palabra corrupción, que haxa violencia implícita e que alguén utilice un consolador como se fose unha pistola. Isto por si mesmo non é nin divertido nin crítico, e por xunto tampouco. O humor non ten por que desmontar a sociedade, pero darlle un meneo si que pode. Pero se facer política non é meter os cartos en bolsas do lixo, subir a un escenario a dicir un texto tampouco vai ser teatro.
Selección Natural de Teatro do Noroeste e Tranvía Teatro
Autora: Lola Correa
Dirección: Eduardo Alonso
Elenco: Luma Gómez e Cristina Yañez
Escenografía-Vestiario: Silvia de Marta
Iluminación: Eduardo Alonso
Maquillaje: Ana Bruned
Dirección de produción: Fernando Vallejo
Teatro Principal, Santiago, 7 de xaneiro de 2015.
