| Esther Carrodeguas |
Son tempos de facer menos e pensar máis, supoño. Son tempos nos que os números contan máis que as letras e onde o humor tenta impoñerse sobre a traxedia. Eu permanezo na casa, tampouco teño moito que facer fóra, e permanezo, como unha nena boa. Miro os números. As curvas (agardo non ser sexista!). Pero as contas non me dan. Resulta que hai máis xente sen cama na vida que no hospital. Habilitemos… ximnasios! No correr da vida diaria nada nos importa suar na cinta de mentira impedindo un teito para un sen-teito (sen teita, tamén, perdón). Mais eu gostaría de saber con que frase, con que ollos, con que cara, con que collóns ou con que cona se lles vai a dicir a toda esta xente en canto pase o do coronavirus que xa poden volver á súa casa, quero dicir: ao asfalto.
Que non. Que non dan os números. E si, hai unha lectura que nos empurra a todos a pensar que somos moitos, que sobramos, que o facemos todo mal, que temos que ir slowly. Pero ler a realidade neses termos antóllaseme optimista de máis, benevolente de máis, acaído de máis, romántico de máis, terríbel de máis. Si. Tamén eu agradezo un pouco de calma. Tento mirar todo con bos ollos. Teño tempo para escribir. Teño tempo para cociñar. Teño tempo para durmir. Porén non durmo. Non son quen.
Penso noutra xente que non son eu. Noutra xente que non ten, coma min, unha casa soleada, ventilada, grande, cun balcón (pequeno) polo que podo mirar o verde e case o mar, ao fondo. Vexo Vigo, vexo Cangas. Redondela non, pero tanto me ten. Penso na xente que non ten unha parella (de feito) cun salario bo, coma min, que me vai dar de comer o que me queda de ano (agardo non ser sexista, nin machista, pero non só agora, digo na vida, pero a vida, ai, a vida!). Penso na xente que non ten o que eu teño. Dous gatos. Unha parella. Un plasma. Un móbil última xeración. Conexión a Internet e unha biblioteca enorme de todos os libros que un día comprei –co salario da miña parella- quizais anticipándome á catástrofe: “para cando teña tempo”.
O capitalismo, con todo, pretende gañar. E mira que imos perder todos nesta loita, pero o capitalismo quere gañar. Gañar a batalla contra o virus. Despois xa veremos, a economía, todo iso. Pero o capitalismo non ía diso? Quere gañar a batalla: que os titulares poidan dar vencedores e vencido: vencedores nós, os gobernos; vendido o virus. A escala macro é a que sae nos titulares mentres a micro a quen lle importa? Estamos a vivir tempos nos que hai que aguantar, etcétera. Mais os que sempre pensamos que isto que tiñamos entre mans era unha merda, volvemos sobre o mesmo: isto que temos entre mans (entre irmáns/irmás) é unha merda. Quedou demostrado. E en canto isto remate e vexamos a cantidade de persoas que están na merda quizais pensemos: hostias, que ben nos viría ter asinado hai tres días, tres días antes do puto coronavirus, o salario mínimo, a renda básica garantida, quero dicir: facer que todo o mundo teña que carallo/cona poñer na boca cando todo isto remate, e teña con que pagar un fucking teito que non sexa un ex ximnasio ou algo parecido. E cando todo remate (ollo ao dato) e todos os museos virtuais que miramos estes días volvan pechar as portas e cadaquén teña que volver ao seu –novo- nivel [Maribel] quizais a situación sexa tan heavy que os irmáns, as irmás, os curmáns e as curmás deixen de se falar despois de tanto se wasapear memes estes días.
Eu sigo ao meu, aquí, no meu ordenador con pantalla grande para non esfarelar as costas. Penso na miña xira escarallada, na miña empresa afundida, no meu novo libro colocado en estantes de librarías pechadas a cal e sen canto. Leo. Como. Escribo. E a xente estríbeme mensaxes para que escriba algo sobre todo isto. Unha novela, dinme. Esther: escribe unha novela. E quizais, se a escribo ben, se me encerro (glups!) o suficiente e a escribo xenial por fin podo ser a escritora que sempre quixen ser. Ser o orgullo do meu pai co que non me falo. Escribir unha novela, porque ao teatro total non vai ninguén, e ademais quen sabe se vai volver haber teatro; unha novela, si: unha novela pódese vender online para o ebook aínda que sigamos encerrados e encerradas. Ou polo menos, polo menos, Esther: escribe un puto artigo no que soltar as cousas que non te deixan durmir. Porque durmir é o que precisas, de verdade que si. É iso todo o que precisas: durmir. Escribir un artigo e a ver se dunha vez xa che contratan en El País ou algo así, para ter un futuro, para ser famosa, para ser cultura (culta non, para iso fai falta moito máis). Ou polo menos para petalo nas redes estes días en que todo dios (case todo dios) anda nas redes.
Si: problemas todos do primeiro mundo.
O día que todo isto acabe. O día que acabe todo, comezará algo novo. E eu, que veño de rebozarme sobre das barbaridades da nosa amada guerra civil para escribir outra obriña de teatro coa que me terei que poñer estes días, teño medo. Porque isto é como unha guerra. Miras as rúas e é como unha guerra. Chegan os vídeos e é como na guerra. E despois da guerra, ven a posguerra. E non adoita ser moito mellor. Historia dixit.
