Cómplice: (substantivo) Persoa que participa na realización dunha cousa, contribúe a ela ou non a revela, especialmente cando esa cousa constitúe delito.
É sabido pola xente que me coñece a miña inmensa afección a tomar café. Incluso tiven unha profesora que me dixo que eu era un home de café e que non pretendese ser outra cousa. Supoño que segue sendo así aínda que reducín a cantidade diaria porque me apetece morrer de vello e non por un cataclismo cafeínico.
Non pretendo descubrir nada. Sobre o café tense escrito moito e leva erguendo fascinación e interese dende sempre. Hai cancións, películas de culto e incluso filosofía popular en torno a esta bebida, que parece ir moi á par dos tempos apurados e vertixinosos dos que nos toca ser testemuña.
Non obstante, quería falarvos do café como elemento de calma, reflexión e tranquilidade. É dicir, o café como paréntese do día.
Como estudante de teatro sufrín o que, sen dúbida, podemos denominar como adición a este líquido. Moitas horas de traballo a un ritmo alto e pouco tempo para durmir foron as causantes. Non foron poucos os días de cinco ou máis durante varios anos.
A día de hoxe xa tomo menos, pero hai un que me gusta e gozo especialmente.
O contexto é un ensaio, pero serve tamén para outras actividades. Mais como aquí falamos do teatro, céntrome especificamente no café a media mañá dun día de ensaio.
É unha mesa con solciño de inverno. Aínda non hai nubes e pódese respirar aire limpo con deixe a mar. Aínda están os textos á vista, roupa na cadeira baleira e dous teatreiros abrigados.
O café invita a pensar en voz alta. A dicir o que se pensa sobre o que se acaba de probar, sobre o que se acaba de facer ou, tamén, sobre o que non se fixo, non se dixo ou non se probou.
É necesario soltar esas ideas. Cruzalas. O teatro, que é xogo en equipo, necesita sincronizar as pezas para que poidan bailar xuntas. E a danza comeza na mesa do café. Cando un di e outro responde, devolve ou contragolpea. É necesario.
Non é roce, non é debate, é entender. Entendernos e atoparnos na vida real, fóra das pantallas é unha esencia innegociable. E aí o café é o xefe. O café encamiña porque, entre sorbo e sorbo, a complicidade aparece nas miradas, nos xestos e nos berros de cando o común aparece.
Entón nós, que somos moi artistas, sabemos o que acaba de pasar. Sabemos que os descubrimentos da mesa do café son un soporte fundamental para o que vai suceder.
Hai máis lugares: o vermú de antes de comer, a caña do bar ou as conversas pola noite en voz baixa, mentres a xente dorme. Un longo etc. Gústanme todos, pero quédome co café de antes de seguir.
