Os espectáculos de Macarena sempre van alén de calquera previsión. En todo o que lle teño visto sempre me sorprende. Consegue fascinar ao mesmo tempo que investiga e transita polos lindes da danza, do teatro, das artes do movemento. Penso que, ademais, as súas propostas tamén sempre implican unha certa dimensión meta-teatral, unha reflexión práctica sobre os modos, formas e discursos artísticos.
Neste caso o espectáculo é a mímese sonora dunha historia cinematográfica, que imos imaxinar a partir das accións sonoras realizadas en directo diante de nós. Curiosa proposta posdramática, que utiliza o concepto da imitación/representación/mímese propia do modo dramático de raíz aristotélica, aplicada á imitación ou representación de escenas sonoras (sen palabras).
E, ao mesmo tempo, a teoría de O espazo baleiro de Peter Brook, segundo a cal, entre outras cousas, o emprego de obxectos neutros, mediante a acción, estimula a nosa imaxinación para recrear escenas, por exemplo, un pau é transformado, pola actuación, nun cabalo ou nunha espada imaxinarios. Así que aquí trataríase de “O espazo silencioso” de Macarena Recuerda, estimulando a nosa imaxinación a través dunha actuación que activa diversos obxectos, para producir sons cos que podemos recrear escenas dramáticas: un paseo polo bosque, a entrada nunha cova ou nun lugar misterioso, unha persecución perigosa, unha pelexa, e outras aventuras, como nun filme de acción.
Ademais, Si fuese una película tamén nos leva ao “Se” máxico de Stanislavski, ás situacións dramáticas subxuntivas do “se fose”, nese desdobre entre o que somos e onde estamos e o exercicio de imaxinar situacións extra-ordinarias ou de ficción.
Si fuese una película sería a que nós poidamos realizar na nosa imaxinación, a partir do universo sonoro xerado diante dos nosos ollos. Aí, o dispositivo escénico e o escenario, como laboratorio de operacións artísticas, funcionan nunha dimensión laboral e artesanal, que nos encanta e nos concentra en todas esas actividades coas que Macarena e George Marinov recrean/representan, sonoramente, escenas dun hipotético filme. Iso contrasta co nivel ficcional que imaxinamos, dándose, deste xeito, un desdobre entre a materialidade e a fisicalidade da acción escénica e a fantasía que se representa na pantalla da nosa imaxinación. Sen dúbida, un exercicio fascinante onde o sensorial se potencia e nos demostra a súa elocuencia.
Unha maneira lúdica de espertar os nosos adormecidos sentidos, nesta época na que a IA (Intelixencia Artificial) e o mundo dixital parecen tender a atrofiárnolos, ofrecéndonos a posibilidade de resolvernos e substituír a nosa creatividade.
Especial mención para o inicio, con todas as persoas ouvindo nos auriculares, en murmurios, unha conversa de dúas espectadoras especulando sobre o que imos ver. Iso de que estas propostas “vangardistas” non hai quen as entenda, pero a ver se, polo menos, resulta divertido ou entretido e que, polo demais, como adoitan ter pouco ou nada que contar, sempre queda o consolo de que, seguramente, non vai durar moito, porque esta xente da escena contemporánea, ademais, non son de moito esforzarse e traballar… (parafraseo desde a lembranza do que escoitei no comezo). Bendito humor e ironía para unha especie de prólogo, que tamén podería ser unha “captatio benevolentiae” cómica. Un murmurar que resume moi ben o “sambenito” que pesa sobre as teatralidades posdramáticas ou iso que tamén chamamos creación contemporánea.
