Sobre as palestras de Joana Craveiro na Sala Ingrávida do Porriño. | Esther Carrodeguas |
Aquel 11 de setembro eu estaba a comer mexillóns recheos cos meus compis de curro mentres caían torres do outro lado do océano, na televisión. Despois fomos todos ao Courel para gravar unha reportaxe. E chegar [alí, ao Courel] foi como poñer outro océano de por medio que nos separou daquela outra realidade e todo quedou tan afastado que non podía nin sequera aparecer [na memoria]. Lin, alí, por primeira vez, a Novoneyra. Ler Os Eidos no Courel na noite daquel 11 de setembro.
Pensei en todo isto nada máis saír do espectáculo-palestra(s) de Joana Craveiro, o pasado sábado, na sala Ingrávida. Joana tentaba escaravellar no pasado para darlle unha volta. Unha re-volta [acaso unha revolución]. E falaba/actuaba/preformaba con tal paixón que resultaba desbordante. Era, en si propia, unha presenza apaixoante.
Falou en primeiro lugar de mulleres agochadas detrás da Historia [acaso un tópico xa do noso século]. Con insistencia preguntoulles ás mulleres que é que andaban a facer mentres os homes fraguaban [en Portugal] a famosa revolución [e a pregunta, en si, xa…]. Despois falou dos retornados [acaso dos que están de volta?]. Contou-nos pequenas historias esquecidas detrás da grande Historia. Pero agochadas e esquecidas poderían non ser os mellores verbos.
Esa, sen dúbida, é a súa loita [vital?]: a do verbo exacto.
Eu saboreaba mexillóns recheos nun bar de carreteira. Saborear, foi iso, estou certa.
Despois esquecino todo grazas a aquela presenza desbordante: o Courel.
Velaquí a súa fortaleza [a da Joana]. A de conseguir mudar a Historia a golpe de Paixón.
