Director de escena e dramaturgo. Zé Paredes dirixe o grupo Teatro do Pichel e, xunto ás dramaturgas Clara Gayo e Carlos Santiago, forma parte do colectivo GOD (Grupo Oportunista de Drama) Flavia Antonia de Compostela. O seu texto Que veñan os cans foi publicado no libro DramaturXa, froito do laboratorio de escrita dramática desenvolto por Manuel Lourenzo no Centro Dramático Galego ao longo do ano 2018. A súa peza Teatro, ou xeitos de cargar unha arma, escrita xunto a Xosé Manuel Pacheco, foi galardoada co Premio Rafael Dieste da Deputación da Coruña no 2013.
O libro que tes sobre a mesa de noite.
Cara de Plata de Valle-Inclán, entre outros. Sempre teño varios. Son un lector desordenado e hai períodos en que máis que lector son relector. Prefiro recollerme nalgo no que estou seguro que vou gozar.
A túa banda sonora destes días.
Os sons da aldea na que vivo, e algo de música barroca. Os espectáculos que monto co Teatro do Pichel sempre teñen unha forte compoñente musical, aínda que sexa na súa creación. Antes de comezar a corentena andabamos a investigar música barroca para contratenor: Vivaldi e Händel.
O último filme que te impresionou.
La Commune (Paris 1871) de Peter Watkins. Unha lección de posta en escena, interpretación e dramaturxia. Interesoume, sobre todo, a maneira de confundir o tempo da narración co noso e a vixencia da teoría dramática de Brecht.
A obra de arte na que te perderías agora.
Calquera de Francis Bacon. Asustarme, reverme, desconcertarme.
A peza que che gustaría dirixir.
Gustaríame moito dirixir O facedor de teatro de Thomas Bernhard. Escollo esta porque é un desexo que me acompaña desde que a lin por primeira vez e porque, entre outras cousas, cuestiona o lugar que ocupan ou deberían ocupar as xentes do teatro nesta nosa sociedade.
Unha figura histórica coa que compartir unha caña.
Case mellor un branco da Galiza con Alfred Jarry, sería divertido. O autor do Ubú é unha figura histórica, non?
Se non foses director de escena e dramaturgo, serías…
Calquera cousa cunha nómina todos os meses. A precariedade, ás veces, fainos desexar cousas moi raras.
