in

Cando o teatro é inocente

Inocente

Cando o teatro é inocente recupérase algo da súa esencia. Libre de artificios, complexidades narrativas e escénicas, o feito teatral depúrase de maneira natural e a experiencia de asistir a un evento escénico gaña no fermoso.

Hai que distinguir o fermoso e o feo. A filosofía conecta co teatro na consideración capitalista que se lle fai: son cousas inútiles. Por iso a min me encaixan tan ben xuntas. Igual ca poesía.

A beleza é un concepto complexo. Porque está unido coa idea de ben, pero é facilmente pervertible cando a beleza só é estética e non garda nada no seu interior. Por iso penso que o fermoso é unha forza interna e non precisa evidenciarse.

Publicidade

O caso é que hai pouco vivín unha experiencia teatral no rural. Galicia ten concellos, parroquias, zonas, lugares e sitios. Así que calquera recuncho é susceptible de albergar algo escénico nalgún momento. É a maxia desta terra.

A maxia é que, polas circunstancias que sexan, xente que nunca foi ao teatro, se anime a ir. E alí os ves, sentados nas súas cadeiras, respectando as medidas de seguridade, con móbiles apagados e a mirada atenta.

Falo disto porque creo que moitas veces nos esquecemos da xente de a pé e facemos un teatro que non conecta coa nosa realidade. Non estamos en Alemaña, isto non é Berlín, as estéticas, os estilos e as temáticas deben ser outras porque o primeiro é chegar. Se non hai alguén mirando, non existe o teatro. E se ese alguén é sempre o mesmo grupo pechado de persoas, tampouco. O teatro non pode darlle as costas ao seu pobo.

Entón, cando os elementos conectan, hai maxia. O sinxelo é fermoso, pero tamén rebelde. A loita contra as inxustizas está nas pequenas eleccións que nos afastan do inhumano ritmo do capital. O humano é o fundamento esencial das artes, todas, as artes, sen excepción. A base humana é o que debe ser traballado para construír, logo, as grandes narrativas.

Cada vez gozo máis das propostas sinxelas, que escapan do artificioso e potencian as correntes invisibles que nos conectan como seres vivos. Necesitamos esa conexión. Vivir ignorándonos e insultándonos é algo contra o que debemos loitar con esforzo e perseveranza.

O teatro sempre foi o lugar de conexións das culturas e, polo tanto, dos habitantes deses costumes. Por iso somos importantes e marabillosamente inocentes, como a mirada desas persoas que van por primeira vez ver unha peza.

Publicidade
Publicidade
Publicidade
Pablo Carrera Simón

Pablo Carrera Simón

(Vigo, 1991) Master en Artes Escénicas polo Instituto de la Danza Alicia Alonso & URJC. Graduado en Interpretación Textual e Dramaturxia pola ESAD de Galicia. Dende o ano 2019 presenta o podcast Procastination e é un dos fundadores da Asociación Galega de Commedia dell'Arte. As palabras fante conservador ou revolucionario. E nesas andamos.

Deixa unha resposta

Avatar

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

189952849 3521293184638066 4756601111336675604 n |

Corufest: a consolidación dun festival de Artes Escénicas necesario para a liberdade afectivo-sexual

Festival Atlantica 2021

O Festival Atlántica de narración oral contará con máis de 80 funcións por toda Galicia